Huichelaar

Elke keer als we een paar dagen weggaan, neemt MAX! het ervan. En die huichelaar heeft het niet in de gaten als we weer terug zijn. Dat huichelachtige gedoe was ik zat. Dus vorige week een mevrouw gebeld die bij die man met die dikke blauwe buik werkt en die maakte er geen probleem van. Hier met die slabak riep ze, u krijgt een nieuwe. Wat is dat nou voor een gelazer? Ik stuur hem meteen op, dan heeft u hem nog op woensdag voor Hemelvaart. Maar tante Pos had het druk, dat werd uiteindelijk vrijdag.

Poep! Dacht die slabak. Dat gaat de verkeerde kant op. Zometeen maken ze een friteuse van me, of erger. En MAX! begon te maaien en maaien, alsof zijn leven ervan afhing. Dag en nacht, onverdroten. En de alien landingsplaats werd een biljartlaken. En toen we vrijdag weggingen na het herstel van Zweef, toen zwaaide hij mij uit, deed drie extra rondjes om zijn as. En ik goedgelovige tuinde er weer in.

Maandagmiddag tegen drieën weer thuis en het gazon lag er strak bij. Naar mijn idee lang en strak. Als MAX! maait, ook als er weinig te maaien valt, zie je evengoed de sporen van zijn wieltjes. En nu was het gazon spoorloos. Spoorloos in de zin van geen sporen. 

Ik naar MAX! toe. MAX!.....hoe gaat het met je, heb je gemaaid tijdens mijn afwezigheid? En met een benepen stemmetje zei hij in de app: accu leeg....

En toen ben ik even boos geworden, heb hem gereset en verdomd! MAX! wist niet hoe gauw hij weer aan de gang moest en is al aan zijn tweede ronde van vandaag bezig. Zou mij niets verbazen als hij vandaag tot vier sessies komt, in de hoop het onvermijdelijke te voorkomen.

Ik vrees echter voor hem dat hij binnenkort een nieuw leven als pedaalemmer tegemoet kan zien.