Invloed

Mevrouw Zweef heeft een heel goede invloed op mij. Ze houdt van glimmende auto's en heeft een voorkeur voor appeltjesgroen en roze. Haar voorstel was om de oude Zweefteef in two-tone uit te voeren, roze dak en groen. Zoiets denk ik dan dus...

Dat is het niet geworden. Ik denk dat de zweefteef ter plekke een hartverzakking heeft gekregen, want niet lang daarna is zij de garage in gegaan en er niet meer rijdend uitgekomen. En ik heb haar bij de garage achtergelaten. Met pijn in het hart. Ik had mijn hele snoekenleven achter mij gelaten. Lidmaatschap van de club opgezegd, oude onderdelen opgeruimd, mijn modelautootjes achter andere verzamelobjecten verstopt. Boeken in een doos op zolder. Verbannen uit mijn leven, afgesloten, wilde er niet meer aan denken. 

Dat heb ik bijna vier jaar volgehouden en toe kwam ik Eric Haines tegen. Jullie kennen hem niet, maar ik kende hem zijdelings van een project voor een datacenter in Middenmeer waar we hadden samengewerkt. Of we, het bedrijf waar ik werk en hij. Ik was toen bezig voor een andere klant op hetzelfde werk. En toen had ik de zweefteef nog. En de zweefteef werd verguisd en geroemd. Een bekende verschijning op de bouw. Gekscherend werd er geroepen dat ze eerdaags een gat voor mij zouden graven, zodat ik haar daar in kon rijden. Dan zouden ze haar plechtig begraven.

De eerste keer dat ik Eric op het nieuwe werk zag, vroeg hij: You still got that DS, don't you? Waarop ik hem zei dat ik die niet meer had. Expenses for repair were too much. Waarop hij fijntjes zei: I got two, a DS and another one rebuild as convertible. 

🤬🤬🤬🤬🤬🤬🤬🤬🤬🤬 Ik had het hele DS rijden uit mijn gedachten verbannen. Oude wonden werden weer opengereten. De ervaring van een zoevend slagschip dat deint over verkeersdrempels drong zich weer aan mij op. Een auto die leeft, waar je de onderdelen hun werk hoort doen, het regelmatige aanslaan van de hogedrukpomp, om de groene levenssappen naar alle organen te sturen. Ik stop maar, anders word ik te lyrisch en verlies ik jullie in technisch emotioneel geleuter.

Enkele maanden eerder was mijn moeder overleden. Zij wilde graag naar een verzorgingshuis, zat er net een week toen corona uitbrak. Alles op slot, geen bezoek meer mogelijk. Het arme mensje kwijnde weg en heeft haar laatste weken in eenzaamheid doorgebracht. Ik kan mij daar nog ontzettend over opwinden, het onrecht dat die ouderen is aangedaan. Onmenselijk. Mijn moeder had wat geld nagelaten.

Ja en toen Eric begon over zijn DS-en, toen was het hek van de dam. Anderhalve week heb ik het krampachtig verdrongen, maar uiteindelijk besloten. Als ik nou eens een goede DS zou kopen, eentje waar ik de rest van mijn leven op mooie dagen mee zou kunnen schommelen. Wat mij intens gelukkig maakt. Waarom zou ik dat dan laten? 

En zo richtte ik mij tot mijn favoriete garagist en vroeg of hij nog een goede DS wist. Dat lag nog niet zo gemakkelijk zei hij. Vaak waren goede DS-en maar eventjes te koop, omdat de eigenaar zich meestal op het laatste moment toch weer bedacht. Zijn vrouw opperde om de DS van hun zoon te kopen. Mijn favoriete garagist had een DS volledig gerestaureerd voor zijn zoon, maar die had niks met oude Citroëns.

Zo kwam het dat ik Ma heb aangeschaft. Een mooie witte DS Pallas met blauw interieur, Belgische productie, overgangsmodel, oud dashboard, opliggende klink, derde neus. En ik noem haar Ma. Opgedragen aan mijn moeder.

En waar komt nou die invloed van mevrouw Zweef vandaan? Ze zei dat ik moest doen waar ik blij van werd.