Leugenbak

Toen we vrijdag weggingen voor een weekendje Drenthe lag het gras er strak bij. Als een biljartlaken met bergen. Bergen in mijn optiek dan. Getogen in het oosten van West-Friesland is alles wat boven het maaiveld uitsteekt voor mij een berg. De "tuinman"  die ik via Werkspot kreeg was een jongeling met een flamboyante manier van handelen. Hij zou wel even grond omwerken, aanvullen en uitvlakken. En ook nog gras zaaien. Dat grond aanvullen ging met een grijper uit een vrachtwagen en het vlakken met een minikraantje. Van dik hout zaagt men planken. En ik moet zeggen, toen het rul en omgewerkt was, zag het er mooi uit. Maar toen begon het te regenen en de grond in te klinken. En bleek de grond wel uit een groot percentage klei te bestaan. Omdat het zaaien wel erg lang ging duren, de grond heeft bijna zes maanden braak gelegen, kwam er al weer onkruid omhoog, grotendeels van de omgewerkte onkruidgrasmat. Ja, hoho, dat moet niet, ik moet juist van dat onkruid af. Dus schafte ik mij een elektrisch tuinfreesje aan bij de man met de dikke blauwe buik en begon de aarde opnieuw los te werken. En toen bleek het toch een partijtje pokkegrond te zijn met kluiten en stenen. De kluiten konden misschien wel van mij zijn, maar niet de stenen. Dit deel van de tuin is 100 jaar geleden moestuin geweest en daarna siertuin. Niks stenen, beton of dakpannen. Aanhangers vol kluiten zo hard als steen, stenen en betonstukjes heb ik naar de stort gebracht, nadat ik op mijn knietjes de tuin door ging. En met het door de tuin kruipen heb ik meteen met een lange rei (soort van lange rechte balk) de tuin nog zoveel mogelijk vlakker gemaakt. Het bleek dus lang niet zo vlak als het leek, waarschijnlijk doordat het minikraantje onder zijn rupsen de grond verdichtte, maar waar die niet kwamen, daar kon de grond inklinken en verzakken. Leermoment dus. Gelukkig al deze werkzaamheden in de onderzoeksfase van mijn kankerlijerwording. Toen ik nog onvermoeibaar scheen.

Toen we gisteren thuiskwamen had ik het idee dat het gras langer was. Nog steeds biljartlaken, maar hoger op de bergen en dalen. Dus ik vraag aan Max! ben jij wel aan het werk geweest tijdens onze afwezigheid? Jahoor, zegt die geniepige slabak, kijk maar, mijn accu is leeg. Ik had mijn twijfels maar sprak die niet uit. Gisteravond laat in bed, lichten waren al uit. We slapen met het raam open (met hor), horen we geschuifel in de tuin. Is er iemand die om het huis loopt? Nee, verder, op het gras. En egeltjes maken wel herrie, maar alleen bij het maken van nieuwe egeltjes. Was die lilleke geniepige slabak aan het maaien..... Ja, en als je vier dagen aan de bar hangt, dan lukt het je natuurlijk niet om het complete gazon spoorloos te maaien. 

Wat een onbetrouwbare slabak.