Loser!
Deze blog is ontstaan door een gesprek gestart door Zilvervlerk in een gespreksgroep. Zij stoorde zich terecht aan de opmerking dat je moet vechten tegen kanker, strijden tegen de ziekte. En dat dan automatisch impliceerde dat je faalde als je verloor. Dubbel falen dus, niet alleen emotioneel, maar ook nog de pijp uit.
Ik mijmerde daarop door, stoorde mij ook aan het pushen tot verbeteren van de conditie, om maar beter te kunnen vechten. Moet ik nu aan het wandelen, hardlopen, fietsen, krachtsport bedrijven nu ik kanker heb? Bibian Mentel heeft het in ieder geval niet geholpen.
Ik stelde dat ik niet de bouw van een sporter heb. Dat is natuurlijk kul, zoiets moet je opbouwen. Maar daar komt ook motivatie bij.
Door mijn Klinefelter ontwikkelde ik borstvorming, niet veel, ze vlogen mij niet om de oren, maar voldoende om tijdens het hardlopen daar pijn van te krijgen. Niet motiverend.
In een vorig leven vast hele nare ervaringen gehad, want ik ben als de dood voor omstandigheden waarbij de voeten zich in een hogere positie bevinden dan het hoofd. Zelfs plat op je rug liggen en dan naar de wolken kijken, waarbij de wolken achter je hoofd verdwijnen levert al dat gevoel op. Doodeng!!! Turnen, ringen, de bok en andere martelwerktuigen van de leraar lichamelijke opvoeding waren niet aan mij besteed. Bij sport en spel was ik altijd de laatste die werd gekozen. Of gekozen...ik bleef over. Niet echt motiverend om een teamsport te gaan beoefenen.
Daarna kwam voetbal, ieder jochie gaat op voetbal, maar mijn carrière kwam niet verder dan derde reserve. Hele seizoenen heb ik de laatste plek op de bank versleten. Linksback was ik. En in ene weet ik nu waarom. Ik ben rechts, maar als je niet kunt voetballen, dan is linksback de plek waar je de minste schade kunt aanrichten. Je kunt beter een jochie met een goeie rechtse rechtsback opstellen, dan een minkukel die zowel links als rechts niks kan. Niet echt motiverend.
Daarna nog fietsen geprobeerd. Racefiets met tien versnellingen, race stuur, clip-ons en race zadel. Wat heb ik geleden op dat zadel. Dapper rondje Wieringermeer, 90 km op zondagmorgen. Hele stukken naast de fiets gelopen, zemeleren broekjes, doorzitten, de pijn verbijtend, alles voor een afgetraind lichaam. Niet gelukt, niet motiverend. Ik heb mij er bij neergelegd. Ik ben en word geen sportman. Maar ik pas er voor om een loser te zijn dat ik nu geen extra dingen ga doen om de kanker te bevechten!
13 reacties
Lieve Lieve Zweef
Als er een ding 100 % zeker is ,is het wel het FEIT dat jij geen loser bent en alle anderen kanker patienten (wat vind ik dit toch een rotwoord ) zeer zeker ook niet!!! ,Kanker kun je niet bevechten wat je ook doet wat je ook eet hoe je sport je krijgt het of wel of niet ,en als je de botte pech hebt dat je het krijgt kun je alleen maar goed voor jezelf zorgen op zijn tijd een wandeling maken mits je de energie er nog voor hebt zo goed mogelijk door de behandelingen zien te komen en dat is al zwaar genoeg net als deal er maar mee je moet van goede huize komen om dit alles aan te kunnen ,maar als kanker hebben alleen maar je kapot vechten in zou houden zou ik nog een moeder hebben want dat was een eerst klas vechtmachine het is geen strijd die je moet winnen of zou moeten willen ,jullie hebben het al zwaar genoeg en alleen losers begrijpen dat niet .
dikke knuffel hes xxx
Blijf vooral jezelf Zweef. Als sporten niets is voor jou, moet je het vooral niet gaan doen. Daar word je alleen maar ongelukkig van van. En dat wil je nu zeker niet. Iedereen doet wat binnen zijn mogelijkheid ligt.
Liefs, Karin
Jij moet helemaal niks, lieve Zweef, en je hoeft al helemaal niet te vechten of te sporten of wat dan ook.
Kanker gaat helaas zijn eigen gang en het enige wat zin heeft, is zoeken naar dingen die het leven voor jou nog enigszins prettig of dragelijk houden. En ook dat móet niet. Het mag.
Liefs en dank voor weer zo'n mooi ontroerend blog.
Hanneke
Strijden en vechten is een reactie op angst. Evenals vluchten of totaal passief worden door angst.
Deze ernstige pk bevechten gaat niet lukken al zou je je een ongeluk sporten en diëten. De enige hoop is dat het proces vertraagd kan worden en om met de woorden van de oncoloog te spreken met kwaliteit van leven.
Als je niet vecht, faal je niet!
Ik kijk steeds weer uit naar je schrijfsels, zo raak en zo uit het hart.
En hij heeft een groot hart, zo groot!
Kickboksen niets voor jou?
Voor mij ook niet :)
Lekker doen wat goed voelt, en de rest negeren!
Zoals altijd word alles uit zijn verband gerukt, over de markt lopen is bewegen zelfs met een oliebol in je hand, als je maar het servetje met een mooie boog in de prullenbak flikkert ben jij een sportman puur sang. Je hebt gelijk zeker als palliatief patient, dat je geestelijk een strijd voert is een ander verhaal iedere dag kijken of het nog waard is om te leven en dan in 1 week gewoon de verliesdagen te negeren en de goede dubbel te laten tellen. Dus morgen op naar de markt een oliebol of frikandel wat je wilt als je het servet maar met een mooie worp aflevert. Hou je haaks sportman.
Sterkte
Hey Rono, ook als Zweef het servetje ernaast gooit vind ik m nog een held . En jou ook, haha
Hi Zweef, natuurlijk ben jij geen loser. Wij allemaal niet.
Vreemde vorm van zelfkastijding dat we dat überhaupt over onszelf te denken, terwijl al zoveel rottigheid doorstaan. Maar wel heel herkenbaar. Toen ik 2 jaar geleden ernstig ziek was heb ik mezelf lange tijd ( ook) een loser gevonden. Ik nam mezelf de vreemdste dingen kwalijk, bv dat ik kanker had gekregen, dat ik bijna niet sterk genoeg was om het te dragen etc etc. Totdat ik , net als jij, op een gegeven moment doorhad dat ik mezelf hiermee geen dienst bewees. En toen besefte ik dat we eigenlijk allemaal helden zijn. Dus jij en ik en iedereen die dit leest. Heb er vorig jaar ook een blog over geschreven als opsteker voor ons allemaal met als titel ‘ loser of held?!’
https://www.kanker.nl/ervaringen-van-anderen/blogs/van-kanker-valt-veel…
Kortom: kop op en Wees mild voor jezelf, held!
groetjes,
Christa
Lieve Zweef,
Voor de kanker was ik fitter dan veel vrouwen die 15 jaar jonger zijn en Roberto was fervent wielrenner. Het zegt allemaal niets.
En dat vechten is ook inderdaad een rotwoord. Ondergaan vind ik beter passen.
Liefs, Mirjam
een blog naar mijn hart... hoezo MOET je sporten als je kanker hebt ( alleen dat al is al topsport op zich) ik heb niet meer gesport sinds de geboorte van mijn 1e zoon, sinds mijn 18e dus... ik ga daar dus nu niet mee beginnen....
Lekker doen ( of laten) waar je je goed bij voelt!
x tine
Lieve Zweef een loser? Na, dat gaat mooi niet gebeuren! Ben het gewoon helemaal met je eens, met gepaste trots gepast. Goed zo.
Sportief...
Als je toegeeft dat een ander sterker, beter, sneller, of wat dan ook is dan jij, dan ben je sportief.
Als je klaarstaat voor een ander zonder er zelf beter van te worden, ben je ook een vorm van sportief.
Sportief is een vlotte vent met een blitse groene trui
Enz...
Rijtje kan nog langer en al dat sportieve zit in jou. En ons. Reuze sportief. We doen het met z'n allen toch maar, dat kanker hebben. Is gvd TOPSPORT! Over sportief gesproken...
Lots of xxxxxxxxxxxx van mij