Mannenliefde

Ik heb al eens verteld over Midnight. De band tussen hem en mij lijkt zich te hebben versterkt sinds wij beiden ons in dezelfde positie bevinden. De hormoonkuur en de bestraling hebben afdoende werk gedaan, net als de mislukte sterilisatie en het vervolgens "knipknip" bij Midnight. 

Als Midnight mij begroet wil hij graag op mijn rechterschouder liggen en drukt hij zijn schouder tegen mijn wang. En geen nageltjes in mijn rug. Wat een zelfbeheersing.

Zo ook gisteren. Ik had wat latjes geschilderd in het kantoor van mevrouw Zweef en de deur naar boven stond open. Voor ik het in de gaten had was Midnight al naar boven en in gedachten zag ik hem met vier pootjes stempelen op de prachtige pvc vloer met houtnerf, onuitwisbare pootjes achterlatend. Gauw zijn naam geroepen en daar kwam hij al naar beneden en nestelde hij zich op mijn schouder en later in mijn armen. We keken elkaar in de ogen en hij sloeg zijn pootjes om mijn nek. Keek ik even op, dan kwam zijn pootje naar mijn wang om mijn hoofd terug te draaien. Ook tastte hij mijn gezicht af, zonder nageltjes alsof hij mijn gezicht zich wilde inprenten. Zo viel hij langzaam in slaap. Als dat geen mannenliefde is! 

Zo zat ik een tijdje met een slapende Midnight in mijn armen en bedacht mij: "Hij is nu zeven jaar. Waarschijnlijk overleeft hij mij wel, tenminste, als hij niet voortijdig onder een tram komt." Dat stemde mij wel droevig.