Mannenpraat

Vroeger plaste ik staand. Buiten tegen een boom of in het vrije veld, maar altijd voor de wind en binnen tegen de muur, net waar het urinoir hing. Maar toen ik diagnose kreeg en mij vooruitzichten in het vizier werden gesteld dat ik mogelijk de pot innig zou omhelzen ten gevolge van chemokuren, had ik besloten tot een meer geavanceerd model met een drinkwaterfonteintje in de pot. Fijn om je mond te spoelen na het overgeven. Het urinoir moest wijken; bovendien, als plassen lang duurt, kun je beter zitten. Heb je twee handen vrij voor social media.

En nu doe ik nieuwe ervaringen op met een steunkous tot aan de lies. Met heupband. En daar worstel ik mee. Doe ik hem onder mijn onderbroek of eroverheen. Beide opties hebben voordelen. Onder, dan kan ik de bovenrand vastplakken tegen het afzakken, maar dan krult er een rand op en daar hangt dan een stuk been overheen. Dat doet zeer. 

Of ik doe hem over de onderbroek, dan snijdt het niet zo, maar dan zakt hij wel meer. De heupband is te hoog, zie eerder blog en die wikkel ik een paar keer naar beneden om de boel strak te trekken. En dan zit hij als een soort riem over de band van mijn onderbroek.

Hoe dan ook in beide gevallen heb ik ontdekt dat bij plassen het praktisch is als de onderbroek gewoon aan blijft. Dan blijft de kous mooi zitten. De andere onderbroekpijp is ruim genoeg voor het ontwateren zonder kledderen.

Nu blijft het alleen een dingetje dat het toiletgebruik alleen bij plassen blijft...