Nieuw protocol

Vele collega's heb ik met pensioen zien gaan. En dan was het gebruikelijk dat de pensionaris dan 15 collega's mocht uitnodigen voor een afscheidsdiner. En dat waren leuke avonden, meestal op vrijdag direct na werk naar het restaurant en dan tot in de kleine uurtjes nazitten. En als je dan door de collega werd gevraagd, dan deed het je wel wat, want dan werd je kennelijk als collega gewaardeerd.

En toen kwam dit vreemde kind voorbij, die alles net iets anders deed, die dingen onverwachts anders zag met vaak verrassende vernieuwende inzichten. En die niet met pensioen ging, maar er toch tussenuit raakte. En daar was nog niks voor bedacht, geen protocol. En niemand wist wanneer hij nu eigenlijk uit dienst was, want juist als ze dachten dat het definitief was, was hij er toch weer even. En zo was hij ondertussen toch echt weg, zonder weg te zijn, zonder afscheidsfeestje.

En toen lag daar in ene een uitnodiging van de collega's om toch nog een keer samen te gaan eten, mijn pensioneringsfeestje. En ik heb genoten, met volle teugen. Herinneringen opgehaald aan projecten, voorvallen en al dies meer. En hoewel dit een afscheidsfeestje was, is het geen afscheid. Ik blijf hopelijk nog lang komen en gaan bij Holland Staal. Een betere werkgever heb ik mij niet kunnen wensen.