Nieuw regime

De laatste dagen waren emotioneel hectisch. Vragen en onzekerheden bestormden het bolletje. Ik kan iets meer werken, doe ik er goed aan om dat beetje extra energie meteen in het werk te stoppen? Ik heb zoals eigenlijk iedereen hier een te groot verantwoordelijkheidsgevoel naar anderen. Vergeet mijzelf dan weer.

Pre-corona werkte mijn lief nog in Alkmaar. Als ze in Andijk was reed ze met mij mee naar werk en dan zette ik haar op de trein in Hoorn. Elke dag rond een uur of zes de wekker, kopje koffie om wakker te worden, douchen, ontbijtje met havermoutpap, salade maken voor tussen de middag, poepies in het poepiesparadijs en om half acht weg. Strak regime voor een acht á negenurige werkdag, want lief had vaak de trein na vijven en was pas rond zes uur weer in Hoorn. En toen kwam corona en thuiswerken. 

Begin van die tijd was eng. Hoe besmettelijk is het? Is dit The Great Reset? Heeft het wel zin om je te beschermen? Zoiets van als de BOM valt en de totale omgeving is de komende duizend jaar radioactief, wat moet je dan met een schuilkelder en voedselvoorraad voor drie maanden? 

Ik had het nieuws gevolgd in China en in tegenstelling tot de WHO en de Nederlandse regering was ik er niet gerust op. Bij de eerste tekenen had ik mijzelf al voorzien van P3 filters voor halfgelaatmaskers. Handige maskers voor als je eens wat spuitwerkzaamheden moet doen. Ik had er twee, ook één voor mijn lief. Ik heb ze zeker een half jaar dagelijks met mij meegesleept naar kantoor en waar ik verder maar ging, maar nimmer aanleiding gezien om ze te gaan dragen.

6 Maart 2020 is lief bij Zweef ingetrokken. We wisten niet of er lockdowns van steden zouden komen, of je nog wel vrij kon reizen. We hadden wat extra voorraden ingeslagen (nee, geen wc-papier), omdat we niet wisten of we nog wel zo gemakkelijk naar een winkel konden gaan. Lief heeft vanaf dag één thuisgewerkt en eigenlijk doet ze dat nog steeds. Wel de laatste maanden een enkele keer naar een overleg of informeel samen komen, maar dan is zij de enige die nog afstand bewaart. Trouw neemt ze de CO²meter mee die ik heb gekocht om te kijken of de ruimte voldoende is geventileerd. Slaat de meter te ver uit, dan gaan de ramen en deuren open of pakt ze haar biezen. Wat heb ik toch een topvrouw!

Sinds mijn  fysieke verval is mijn ritme compleet van slag. Ik maak lange nachten, al of niet uitgerust en vaak ben ik pas tegen een uur of negen aanspreekbaar. Tegen de tijd dat mevrouw Zweef naar haar kantoor boven gaat. Ik kom dan langzaam op gang om dan tegen half elf zo ver te zijn dat ik richting kantoor ga. Daar maak ik mijn uurtjes en ga in de loop van de middag weer naar huis. En daarna gebeurt er eigenlijk niks meer. Hoe moet ik dan conditie gaan opbouwen? Wanneer?

Ik had het met mevrouw Zweef over. Zij had het gelezen in mijn blog. Nee, we praten ook gewoon met elkaar hoor! En vanmorgen wist ik het in ene. Als mevrouw Zweef naar kantoor gaat, dan bekijk ik mijn mail en acteer daar op. Daar ben ik dan een uurtje of anderhalf uur mee bezig, kan ook wat werk mee naar huis nemen wat ik thuis kan doen. En als het koffiepauze is voor mevrouw Zweef, dan komt ze naar beneden, drinken we samen koffie en gaan we wandelen. Rondje vooroever, pakweg 4 kilometer met de hondjes. En terug samen brunchen en als zij weer naar boven gaat, dan ga ik naar kantoor. Pak mijn werk daar weer op en bereid dingen voor voor de volgende morgen.

Baas blij dat ik toch mijn uurtjes maak, ik blij dat ik ook wat aan mijn conditie kan doen en de hondjes...? Die zijn altijd blij. Vooral boef, als we weer richting huis gaan.