Ooit, maar niet vandaag.
Naast een tompoucetaks heb ik ook een konttaks. Kun je niet eten, maar dat is een indicatie dat het tijd is om een terrasje op te zoeken. De konttaks staat op twaalf kilometer op de fiets. Dan beginnen er delen van de bips te protesteren. En dan kijk ik mensen. Jongeren, onbezonnen onwetend van hun toekomst, dertigers, gebruind met jengelende kinderen, waarbij de grootste zorg is, hoe betaal ik mijn energierekening. Veertigers en vijftigers met opgeschoten jeugd dat eindelijk verstandig wordt na de puberperikelen. De zestigers, onze leeftijd en vitaal. Dan de zeventigers en tachtigers, ondernemend en actief. Hun dromen, plannen en wensen. En ze lijken allemaal gezond. En dan denk ik bij mijzelf: Maar shit, dat was ook mijn bedoeling, mijn vooruitzicht, mijn plan, mijn wens. En dat was het ook nog tot voor anderhalf jaar geleden. Voor mijn geen toekomst van nog twintig jaar. Ook geen tien. Misschien nog vijf?
Maar vandaag ben ik er nog en morgen ook!
16 reacties
En zeker ook nog op 7.9
En na de bbq zien we wel , niet ?
š
Leuk he mensen kijken vanaf een terrasje ,dat je dat maar zeker nog 8 jaar mag en liefst langer šš»
Het is ook een bijzondere gewaarwording dat anderen vanuit een ander "perspectief" tegen je praten. Recent zei de jonge tandarts/implantoloog tegen me "ik maak voor u een paar mooie implants, en dan kunt u er weer 20 jaar tegen". Ja, dan kun je hem alleen maar wat wazig aankijken. "Ach man, toch"
Moustache
Ze lijken allemaal gezond maar hoeveel van die gezond lijkende mensen hebben ook gezondheidsproblemen?
Zelf zit ik nu in mijn 3e bonusjaar dus wie weet hoe lang jij nog meegaat? En van je hela hola hou er de moed maar in enz enz.
Toen ik kanker had, woonde ik aan een drukke straat in de binnenstad. Je kon nauwelijks aan me zien dat ik heel ziek was. Wetende dat Ć©Ć©n op de twee Ć” drie mensen ermee te maken krijgen, begon ik ze vaak -van achter mijn raam- te ātellenā: 1, 2, jĆj! 1,2, jĆj! 1,2, jĆj!
Een bizar āspelletjeā om te kunnen visualiseren hoe groot de impact is en hoe āonzichtbaarā we vaak zijn voor anderen/elkaar. Het hielp me ook om mezelf niet eenzaam en zielig te vinden met mān ziekte.
Klopt! Net na de diagnose was ik ook aan het tellen. Een op de zeven jongeren krijgen later prostaatkanker. Ik keek ze aan en dacht: misschien jij ook wel.
Wat Tipo zegt, ze denken vast van mij ook dat ik achtennegentig word en dat zij dat niet gaan halen.
Weett je , als er zoveel mensen zij die denken dat jij 98 gaat worden , dan is daar misschien wel iets van aan .
Je weet maar nooit , niet ?
PS
Maar als dat niet helemaal zou lukken , kan je misschien aan Mvr Zweef vragen dat ze je een tijdje in de diepvries steekt ( wie heeft dat nu weer ooit eens gezegd ? .
Met de snelle ontwikkelingen in de wetenschap kunnen ze je misschien ter gelegener tijd terug ontdooien en oplappen .
Vorig jaar mei dacht ik dat ik snel dood zou gaan. Na de vele behandelingen en operaties in november dacht ik ā¦het duurt nog wel even en nu tijdens de immuuntherapie ben ik met mijn nieuwe vriend aan het fantaseren over samen oud wordenā¦ā¦
want zoals mijn longarts zegt āmensen die hun kop in het zand steken gaan het langst meeā
groetjes Ellyšāļøš
En we fantaseren dus mee , zo over samen oud worden .
gr ,willy
Kop in het zand. Als ik dat goed wil doen, moet ik hier uitloggen en nooit meer terugkomen. Blik op oneindig en verstand op nul š±
Niet doen . 't Is stil zonder Zweef.
Ach lieve Zweef,
Op 13 augustus 2018 had ik nog 32 km gefietst en een dag later deelde men mij mee, dat ik naar alle waarschijnlijkheid nog maar 6 maanden zou leven. Ik begreep er niks van en dacht, hoe kan dat nou? Gisteren kon ik de wereld nog aan. Over 10 dagen ben ik 4 jaar verder. En niemand die iets aan mij ziet, terwijl ik vaak denk, wanneer gaat het dan beginnen? En ach buiten de kwalen van de hormonen, van maat 36 naar 42, gewrichts- en botpijnen, en dagen die gepaard gaan met een vermoeidheid die uit de tenen lijkt te komen, leef ik mijn leven nog steeds alsof het oneindig is. Want ooit....... maar nu nog nietš
Wij gaan gewoon met zijn allen voor het maximaal haalbare. Is het niet in tijd, dan in kwaliteit. En voor mij zijn de mensen hier een deel van die kwaliteit. Dus bedankt lieve allemaal
Liefs Gewoon Moon
Het lijkt heel gemeen, weten dat je niet zo heel oud zult worden. Maar toen ik vorige week de uitslag van mijn jaarlijkse PSA controle kreeg en dat die nul en een heel klein beetje was, zoals te verwachten is na een prostatectomie, kreeg ik ook geen garantie. Zelf gebruik ik vaker het voorbeeld dat er morgen een vliegtuig op mijn hoofd kan vallen en dan is het ook einde oefening. Ik gebruik bewust geen voorbeeld met mijn motor want daarvan wordt al genoeg gezegd hoe gevaarlijk motor rijden is. Leef, zo lang je leeft en vergeet niet te leven. Doe wat je blij maakt of wat je goed laat voelen. En als dan de bel van de laatste ronde gaat, kun je nog steeds je best doen om zo goed mogelijk ook dat laatste stukje leven te leven.
Dat vliegtuig, dat is nou net het verschil. Dat is een kans. Net zoals de tram en ander ongemak. Dat ik het loodje leg aan prostaatkanker is een zekerheid, tenzij dat vliegtuig toch eerder komt.
Het onbezonnen oneindige is er af. En je kunt je er niet aan intrekken, elke dag moeten de pillen en elke dag voel je wat die pillen hebben gedaan met je lijf.
Heel af en toe bekruipt mij dat gevoel ook. Het gaat nog zo goed, ik geniet en doe alles wat ik wil. Maar soms besef je ineens dat het zo niet (lang?) meer doorgaat. Eens komt de kentering. Ooit, maar niet vandaag.