Outlander debunked

Wie Schotland en Inverness zegt, zegt Outlander. Outlander is een historische roman, fictie met kernen van waargebeurde gebeurtenissen. Voor wie het niet kent, het gaat over een vrouw die niet met haar takken van een rechtopstaande steen kan afblijven en daardoor als in een tijdmachine wordt verplaatst naar de 18e eeuw, midden in de schots/engelse oorlog belandt en een knappe roodharige man ontmoet. Zij kent de geschiedenis en weet wat er gaat gebeuren.

Nou is het een roman, niet echt gebeurd en de film is opgenomen in de 21ste eeuw. Het is niet meer helemaal zoals het was in de 18e eeuw. Er zijn wat dingen veranderd. De film is een samenraapsel van diverse locaties van over de hele wereld, hoewel de meeste historische beelden dan wel weer in Schotland zijn opgenomen. Dit tot groot verdriet van de Zuid Amerikaanse jeugdige toeriste die we spraken toen we bij Battlefield Culloden op de bus stonden te wachten. Toen zij hoorde dat wij al een paar dagen in Inverness waren, vroeg zij waar de fontein was in Inverness. En The Shopping Window. Helaas, er is vrijwel niets in Inverness dat voorkomt in de serie. En toen ze vertwijfeld vroeg naar The Standing Stones en hoorde dat die van piepschuim waren gemaakt, keek ze echt ontredderd. We hebben haar richting Falkland gestuurd, ten zuidoosten van Perth, waar een groot deel van de film is opgenomen. Falkland moest voor Inverness doorgaan. Met het hotel The Convenanter, de fontein en het etalageraam waar de hoofdpersoon in het begin van de serie een vaas ziet staan en bij zichzelf zegt dat ze nooit in de gelegenheid is geweest om zo'n vaas te kopen. Niet vanwege het geld, maar vanwege een plek om die neer te zetten.

Ook wij togen naar Falkland, voor de fontein, de etalage en meer beelden uit de serie. Leuk authentiek dorpje. We hebben er een overnachting geboekt, niet ver van het centrum, waardoor we de locaties toeristloos konden bekijken. En ik heb net als de geest van Jamie bij de fontein staan kijken op zoek naar een glimp van mevrouw Zweef.

Na Falkland zijn we doorgetrokken naar Falkirk. Een aanrader met zijn scheepslift The Falkirk Wheel en de Kelpies. De scheepslift is uniek in de wereld en vervangt een groot aantal sluizen, hoewel de beroepsvaart er geen gebruik van maakt. De longboats en uiteraard de rondvaartboot ter plaatse wel. Een leuke ervaring, met de boot naar boven, door een feeëriek verlichtte tunnel, aan de andere kant keren en dezelfde weg terug. De schipper stelde ons gerust, er waren geen actieve kapiteins in dienst die door de deur van de sluis bak waren gevaren op 25 meter hoogte.

De Kelpies zijn twee paardenhoofden uit stalen platen, 35 meter hoog die een Schotse sage moeten voorstellen. Net zoals in Nederland wordt gewaarschuwd voor de Boeman die je het water intrekt, waardoor je verzuipt, hebben ze daar waterpaarden op wiens rug je als kind niet moet gaan zitten, hoe uitnodigend dat ook is. We hadden een hotel op loopafstand, zodat we na een paar uur voorslapen de Kelpies bij nacht konden aanschouwen.

We hebben genoten van de reis, veel dingen niet kunnen zien omdat er simpelweg geen openbaar vervoer heen gaat of de frequentie daarvan zo laag is, dat je niet meer thuis kunt komen. Het kan niet anders, we moeten terug. En dan met de motor? De beperkingen van de hormoonkuren heb ik niet meer. En wie weet, valt de chemo binnenkort wel mee.