Rollercoaster?

Iedereen heeft het er over. Als kanker in je leven komt, dan krijg je gratis ritjes in een rollercoaster. Ik niet. Mijn neefje is gek op achtbanen en zou maar wat graag een maandje mee willen, maar zijn vader vindt het na twee ritjes wel genoeg. Ik vind sowieso alle dingen die hard en hoog gaan in een pretpark niks, dus ik ben blij dat ik geen gratis ritjes krijg aangeboden. De spelletjes trekken mij meer, de grijpers of de bulldozers waar je denkt dat het technisch inzicht over bediening je voordeel schenkt. Dat zou ik in plaats van die rollercoaster wel willen. Maar niemand die mij dat aanbiedt. 

Wat ervaar ik dan wel? Ik zou het meer een botsautootjestent willen noemen. Je leven kabbelt rustig voort en plots is er zo'n uilekwabbel die je frontaal van voren neemt. BOEM! Daarissie, kanker...! En voor je weer bij je positieven bent is die kwabbernoot een rondje om je heen gedraaid en ramt je van achteren, waardoor je van hopelijk curatief meteen in de palliatief modus schiet. En daar blijft het niet bij, die knurft heeft ook zijn vijf neefjes meegenomen die na twee ritjes achtbaan eruit gezet zijn wegens wangedrag en die gaan nu helemaal los in de botsautootjes, op jou.

Wie doet mij een rondje grijpertjes? Dat vind ik kermis genoeg.