Rozenvoer

Mevrouw Zweef had in Amsterdam een appartementje in Noord. Met tuin aan de overkant van de straat. Tuinieren is haar dus gelukkig niet vreemd en zij kan haar hart ophalen op ons landgoed. Toen besloten werd dat de relatie meer dan latten werd, moesten ook de planten verhuizen. Diverse planten en ook rozen werden met veel grond in grote potten en emmers geschept en op één roos na hebben alle planten de reis overleefd. De gewone planten direct overgezet, de rozen mochten nog een jaartje tot rust komen in de potten. En nu weten we ook waar de rozen in de tuin konden komen en heeft mevrouw Zweef die zondag allemaal geplant. Meneer Zweef heeft zich bezig gehouden met snoeiwerk van de rozen die al stonden en wat andere struiken. Nu de rozen staan, wordt het tijd om ze te gaan bemesten en daarvoor heb ik bij de Welkoop een pak rozenvoer gekocht. Rozenvoer? Ja. Daar zit nog een herinnering aan.

Ik zal een jaar of zeven zijn geweest en toen kreeg ik van mijn vader een kar die hij bij de plaatselijke smid had laten maken. Ik wilde een skelter, met trappers, een ketting en luchtbanden en handrem. Eentje waarmee je hard kon. Het werd een kar, een stalen kaal buizenframe met trappers die je heenenweer moest bewegen en die je tegen moest houden om te remmen. Op massieve bandjes. Als je al een keer hard ging omdat iemand je duwde, dan moesten je voeten van de trappers, anders kreeg je scheenbeen een trap na van de trappers en rammelden de vullingen uit je mond. Als je de stoep af wilde was het bonk-bonk. Maar stoep op was uitstappen, voorkant op de stoep tillen, kar duwen, achterkant op de stoep tillen en voordat de kar weer van de stoep afrolde gauw instappen.

Mijn moeder had bij een ouder van een vriend van mijn oudste broer rozenvoer geregeld en of ik dat wilde ophalen met mijn kar. Je kunt mij altijd alles vragen en wat kan er nu mis zijn met rozenvoer? Dus ik met mijn kar en een zinken teil achterop het plankje achter de zitting de Koggenlaan uit, langs het Vierkantje, de Brake op. Langs het woonwagenkamp met de enge loslopende honden. Zo kwam ik bij boer Schoutsen en mijn moeder had hem al gebeld dat ik onderweg was. "Ik kom voor rozenvoer". En boer Schoutsen dirigeerde mij naar de mestplaat, pakte zijn vork en voordat ik het in de gaten had, kieperde hij een grote plak koeienmest in de tommerd. En nog één en nog één.

Ik ben thuisgekomen, heb lang gedraald bij het woonwagenkamp met de enge honden en kwam pas na uren terug. Ik kon meteen in bad, maar die mestlucht heeft naar mijn idee nog lang om mij heen gehangen.

Voortaan ben ik voorzichtig met rozenvoer.

Ik hoor nu net dat mijn blog van vanmorgen er niet meer tussen staat. Hier nogmaals de link.

https://www.kanker.nl/ervaringen-van-anderen/blogs/het-is-een-vreemd-ki…