Saar is dood, lang leve Masoto!

Ergens bekroop mij de angst dat ik Saar te vroeg naar het hospice had gebracht. Ze had al eerder gekucheld en toen had de dokter haar weer opgelapt. En nu? De dokter heeft opnieuw even wat aan haar darmen en maag gerommeld, maar kwam tot de conclusie dat het nu klaar was. Om in medische termen te spreken (mij wordt technisch gewauwel verweten), het klepje van de darmen sluit niet goed af naar de maag, zodat haar winden door het eten worden gemixt en daar wordt ze heel naar van. Om dat te laten herstellen, moet de dokter aan haar hoofd opereren. En ze is al behoorlijk op leeftijd, de kans dat ze niet spoedig wat anders krijgt is redelijk groot. Voor de techneuten onder ons, de inlaatklep dicht niet goed af, waardoor de uitlaatgassen zich vermengen en er geen goede cilndervulling is. Reparatie door middel van koprevisie. Saar exit.

Welkom Masoto! Zoals je het zegt: de auto van ma. Mijn moeder heeft tot op hoge leeftijd zelf auto gereden, maar de laatste jaren heeft die voornamelijk stil gestaan. Af en toe een ritje om de boel gangbaar te houden door één van de zonen. En toen heeft mevrouw Zweef Masoto overgekocht. En nu Saar ter ziele is, bij leven zijn nog wat onderdelen voor transplantatie ter beschikking gesteld, en Zweef niet direct een auto nodig heeft, doen we samen met Masoto. Maar Masoto moet nog wel een trekhaak, maar daar gaat het volgende blog over.