Samen aan het werk in de tuin

Max! en ik zijn weer vriendjes. Max! maait en ik ruim zijn maaisel op. Normaal is dat maaisel zo klein, dat het als mulch tussen de sprietjes op de aarde valt en weer als meststof het gras bemest. Maar nu was het te lang geweest wegens niet meer nader te noemen non-activiteiten. Daar hebben we het niet meer over. Max! rijdt doelloos rond. Het is niet zo dat hij systematisch het gazon afgaat. Als Max! een begrenzingsdraad  tegenkomt langs het pad of rond een boom, dan keert hij een 45 graden om en gaat weer verder. 

Het samenharken van het gras deed mij goed. Voor de wind, die uit het oosten kwam. Kleine takjes, door vogeltjes uit de bomen geknakt bij het bouwen van de nesten en die door de mesjes van Max! geschild werden verdwenen in dezelfde grashoop. Ik voelde mij even een curlingveger op het ijs. Waar bij curling de steen een rechte lijn glijdt en de snelheid en eindafstand wordt bepaald door de vegers, was Max! minder rechtlijnig in zijn pogingen om door het samengeharkte gras te maaien. Eens kijken of er een curlingvereniging is op Andijk, ik kan nu bogen op ruime ervaring.

We hebben fijn gespeeld, Max! en ik.