Smoelenboek

Het was de laatste. Ik heb genoten van de bouwvakborrels bij mijn werkgever. Altijd goed en vaak ludiek verzorgd met oog voor detail. Meestal de laatste donderdag voor de bouwvak. Werken tot een uur of één, daarna betaald vrijaf tot de avond. Groot feest, vrijdag verplicht ATV en dan begon de vakantie. En dit jaar was de laatste. Ik heb de vaststellingsovereenkomst getekend, per 23 augustus gaat mijn opzegtermijn in en dan is het ergens tegen kerst einde oefening. Misschien nog net de kerstborrel? Ik weet het niet. Ik weet ook niet of ik dan nog heen ga. Misschien ook wel. En misschien ga ik dan ook wel speechen. Het onderwerp weet ik al, ik ga ze op het hart drukken om vooral hun leidingwerk in de gaten te houden.

Dit jaar stond een cruise bij Alkmaar op het programma. Met warm en koud buffet. De boot was te groot voor de Alkmaarse grachten, het Alkmaarder meer stond op de planning. Kriskrasdwarsover. Langs Markenbinnen en De Woude. Het zonnedek was fijn zolang het zonnetje nog scheen, maar toen het buffet klaar stond gingen we benedendeks, waar ook de tafels en stoelen veel comfortabeler waren. En daar bleven we hangen terwijl de disco op het zonnedek los ging.

Een oudere vrouw, duidelijk chagrijnig vroeg of de stoelen tegenover ons vrij waren. Ze dacht dat de cruise door Alkmaar ging en dacht onderweg af te stappen, zodat het niet zo laat voor haar ging worden. Zeker, neem plaats en er ontspon zich een gesprek. Ik kende haar niet, maar ik kom ook niet zo vaak meer bij mijn werk. Alleen nog voor hvt, handig voor thuis. Geen dame van kantoor, zou ze in de fabriek werken? Om niet helemaal infantiel te lijken vroeg ik waar ze in de fabriek werkte. Nee, nee, ze was mee als partner van haar man en ze noemde de naam.

Overal brandde er licht, maar niet in mijn bovenkamer.

Ik zocht in alle krochten van mijn geheugen om een gezicht bij de naam te vormen maar er plopte niets op. Gelukkig had ik de Afas app op mijn telefoon met smoelenboek. Oh, ja, maar die ken ik wel. Die is aanbouwer en staat meteen als je het productiekantoor uitkomt links vooraan. En twee jaar geleden, net na de definitieve diagnose was hij nog heel geïnteresseerd en motiveerde hij mij dat ik nog lang niet de pijp aan Maarten zou geven.

Even later schoof hij aan aan tafel en we raakten in gesprek. Hoe het met mij ging, want in de fabriek hoorden ze niets en als hij wat vroeg aan de directie of HR, dan kwam er ook geen antwoord. Privacy, ik snap het wel, maar zelf heb ik er geen moeite mee.

Hij had twee jaar geleden psa laten prikken, niks aan de hand zei de dokter, maar hij moest wel vaker eruit 's nachts en het piesen, nou ja, dat kregen alle oude mannen en hij was ook al 63.

"Hoe vér kun je piesen", vroeg ik hem en hij keek mij glazig aan. "Nee" zei ik, "niet hoe lang, want dat win ik van je."

In mijn ooghoek zag ik de vrouw onwennig op haar stoel heenenweer schuiven. Je moet echt naar de dokter en je niet laten afschepen!

Ik heb hem uitgelegd dat knieën verslijten en het lijf strammer wordt, maar dat er bij de prostaat niks zit dat kan slijten en dus niet meer goed kan werken. Als vérpiesen overgaat in lángpiesen, dan is er een blokkade in het ventieltje. Dat kan goedaardig zijn, maar ook niet.

Ik wilde nog even in het smoelenboek laten zien wie ik was, maar ik stond er niet meer in. 

Voortijdig afgeschreven.