Spierloos.....spoorloos?

Ik weet het niet zeker, of ik al mijn spieren kwijt ben. Ik vermoedde dat er toch zeker een aantal spieren waren die de gelegenheid te baat hebben genomen om zich te conformeren met mijn geestelijke gesteldheid. De hormoonkuren hadden mijn vermogen tot adequaat en sportief handelen om zeep geholpen. En ik vermoedde dat ook een aantal spieren zich definitief hadden teruggetrokken. "Bekijk het maar, wij doen niet meer mee."

Zaterdag de 34 treden van de beruchte dijktrap, die mij in redelijk recente tijden dodelijk vermoeid maakten om die te beklimmen, op weg naar de jaarlijkse presentatie van lokale afdeling van de KNRM, de reddingsbrigade. Ook de brandweer en politie gaven akte de presence. Ik was nog geen donateur, dus dat maar meteen geworden. Wie weet heb ik ooit nog eens hun hulp nodig, als ik in waadpak de eendenkorf moet plaatsen zo eind januari als het water bokkoud is. Ik zal niet de eerste zijn die bevangen raakt door de kou. Of ze de reddingsboot dan in dat pisslootje naast mijn huis krijgen is een tweede... Ik kreeg wel een vlag als dank voor mijn aanmelding en die hangt nu fier aan het huis.

Boven aan de dijk niet meer buiten adem, maar de beenspieren waren wel vermoeid. Die heb ik kennelijk nog wel, moeten alleen weer alert gemaakt worden. Ook heb ik complete spiergroepen herontdekt. Spiergroepen waarvan ik het bestaan niet eens van bevroedde. Zondag op mijn knietjes de tuin doorgewerkt om diverse planten onder een deken van zevenblad vandaan te worstelen. Bijelkaar een flinke bult op de aanhanger. Gevolg is wel dat de spieren lopend vanonder mijn rechteroksel tot aan mijn heup gevoelig zijn. Ik vermoed dat dat een soort zijkant van de borstspier is. Nooit geweten dat ik die had.

Nu hangt die vlag in top, maar die is wel erg klein. En nu had Willy een ontwerp gemaakt voor een vlag passend bij mijn status als kasteelheer. Ik heb de vlaggenboer gemaild of de resolutie goed is voor een vlag van formaat. Ik hoop het wel, dan zal ik fier vlaggen!