Tafeldans

De ontwikkeling van de fiets heeft een stormachtige periode achter de rug. De tijd van een groot wiel voor en een kleintje achter waar geen stuur op zat en waarbij je bij scherpere bochten moest afstappen om de achterzijde om te zetten liggen ver achter ons. Het zadel daarentegen heeft in 205 jaar weinig ontwikkeling doorgemaakt. Eigenlijk is een mens niet geschapen om op een fietszadel te zitten. Smal, breed, kort, lang, hard, zacht met prostaatgat, het baat allemaal niets. Het komt toch neer op die twee zitbeenderen, uiteindelijk. En hoewel andere zetels uitermate comfortabel zijn, zoals in een snoek met niet geëvenaarde hydropneumatische vering, blijft een fietszadel een onmogelijk kreng. 

Nu heeft Zweef een redelijk zadel op zijn fiets, maar moeten we de aandacht verleggen naar de zitcapaciteit van mevrouw Zweef. Mevrouw Zweef heeft een postcode loterij fiets, heeft al eens op mijn fiets gezeten en nu op de gehuurde e-bike. In alle gevallen blijkt ook haar anatomie niet overeen te komen met het fietszadel dat een ontwikkeling van 205 jaar heeft doorgemaakt.

Gisteren hebben we in de plaatselijke fietswinkel een extra velletje voor over het zadel gekocht. Een vriendin van haar zweert bij een schapenvachtje, welke na 40 km over het zadel wordt geschoven, om de rest van de accu leeg te rijden. Heeft overigens niets met elkaar te maken, restant accu en schapenvacht. Mevrouw Zweef zag daar weinig in, maar haar oog viel op een gelzadelovertrek en dat voelde best comfortabel in de hand. Maar welke breedte moest nu worden aangeschaft. 

Mevrouw Zweef drukt mij altijd op het hart om in blogs geen al te technische woorden te gebruiken. Echter, nu raakte ik het spoor bijster bij de anatomische uitleg over breedte tussen zitbeenderen ten gevolge van geboortekanalen. Of had ze het nu over 1 kanaal? De brede variant leek wel het meest waarschijnlijke om aan te schaffen en zowaar, deze ontlastte de zitbeenderen prima.

Zo togen wij vandaag op de fiets naar Brummen, om Krakeling ijs te gaan consumeren, op aanraden van een medeblogger. Helaas zijn wij niet zo ver gekomen. Mijn zitbeenderen protesteerden al na een paar kilometer, maar ik had mij voorgenomen om zitvlees te kweken. Soort van kont-eelt. Ter hoogte van het Huis te Leusveld bemerkte mevrouw Zweef dat ze het zadeldekje kwijt was. De hele weg terug langzaam fietsend, meest aan de verkeerde kant van de weg, op zoek naar het zadeldekje. Niet ver van Eerbeek hing die over een paaltje. Vast iemand blij dat die mevrouw Zweef ging blij maken. 

Het was inmiddels ruim over tweeën en daar we vanavond ook weer richting Brummen moeten om te eten, besloten om de fiets-activiteiten voor vandaag gezien te houden. Gelukkig kwamen we hetzelfde terras tegen van gisteren, waar kennelijk de zondagse kok aan het werk was. Het cheesecake gebakje had een totaal andere invulling gekregen.

Het terras was redelijk vol, maar wel ruim coronaproef. Er stonden meer stoelen dan tafels. Mevrouw Zweef kreeg omdat het terras eigenlijk vol was, drie stoelen toebedeeld, maar geen tafel. Zweef hield nauwgezet aanstalten van de andere gasten in de gaten, zodat zo gauw er een tafeltje vrij kwam, Zweef die ophaalde en er vier stoelen achterbleven. Zweef wilde niet verkassen, om de administratie van het terras niet door de war te schoppen. Toen kwam er een stelletje die bij de vrije stoelen ging zitten en die confisqueerden het eerst volgende tafeltje.

Na een kwartiertje kwamen er twee slechtziende dames op de plek met de vier stoelen zitten en bestelden twee capuccino en twee appeltaart. Dat vond ik dapper, voor halfblinde tafellozen, maar met twee extra stoelen een mogelijkheid. Na vijf minuten kwamen er nog twee dames van beduidend minder allooi op het terras en vroegen aan de slechtziende dames of die twee stoelen vrij waren, waarop die dat be-aamden. Dat vond ik een uitermate vriendelijke geste, hoewel ik dat eerder weet aan het slechtere zicht. Slechts enkele tellen later kwam de cappuccino en appeltaart met slagroom. Gelukkig waren mevrouw Zweef en Zweef zo goed als klaar en heeft Zweef de kopjes en schoteltjes op de vrije stoel gezet en de tafel naar de slechtziende dames gebracht. En ook dat gaf weer een fijn gevoel.