Tompouce verdiend

De innige omhelzing van mevrouw Zweef doet nog steeds pijn. En daarom vond de arts van het AvL waar ik vandaag was, het verstandig om daar een foto van te laten maken. Inclusief hele ribbenkast dan maar. Op de scan van december waren nog geen botmetastasen zichtbaar, maar waarom was die rib dan nog steeds zo gevoelig?

Geen breukjes, scheurtjes of beschadigingen te zien. Niets wat er nu nog te onderzoeken valt. Het advies voor nu is om het nog even aan te zien en als het niet verbetert, toch nog maar een keer aan de bel te trekken. Een nieuwe scan over drie maanden staat ook op de planning, maar vooral om te zien wat de klieren doen.

De psa was precies volgens mijn verwachting niet extreem opgelopen. Eind december achtenhalf, driëenhalve week geleden twaalf en nu zestienkommatwee. Verdubbeling elke drie maanden. Dat ik mij zo vlot veel energieker voelde, dat had hij niet verwacht. Evenmin de endocrinoloog die hij had geraadpleegd. Voor de verwachte stijging van de psa heeft hij ook zijn theorie, volgens hem zou je dat pas na een maand of twee, drie moeten kunnen zien. Ik weet dat nog zo niet. In de situatie waarbij testosteron wordt onthouden, daalt de psa wel met een rotgang. Dan zou je bij extra testosteron dat toch ook verwachten, maar dan andersom?

Voor nu is het opnieuw bloedprikken over vier weken en dan 15 april een nieuwe belafspraak.

Eigenlijk best goed nieuws, morgen die tompouce maar halen.