Twijfel!

Begin van het jaar, nog voor de diagnose had mijn lief diverse weekendjes weg geboekt. Naar een trekkershut, camping, een huisje op Texel en ook een lang weekend Maastricht. Nu heeft mijn lief bijna de helft van haar leven in Amsterdam gewoond met zicht op het IJ. En daar liggen hotels op het water, zogenaamde botels. Ongeveer als de foto hierboven. En een botel in Maastricht aan de Maasboulevard, zo vlak bij het centrum.... Ik wil wel!

En nu zit ik dus in Maastricht en ben een hele ervaring rijker.  O.a. dat als er geen foto van de kamer staat, er een reden daarvoor is.  Je kunt met foto's en groothoeklenzen ruimtes groter doen lijken, maar daar zitten wel grenzen aan.

De twijfel boven dit stuk slaat niet op mijn behandeltraject, edoch op de grootte van het bed in de kapiteinskamer. De grootste tweepersoonskamer met douche en toilet op de kamer. Want wij gaan voor luxe! Het bed is een twijfelaar, zowel in de breedte als in de lengte. Dat is met mijn 1,91 m een uitdaging. Overdwars lukt net. Als enige kamer heeft deze kamer douche en toilet op de kamer. Niet zo luxe als thuis, maar soit! Maar een douche zoals op de foto hieronder in de wc, is wel erg basic. Gelukkig wel warm water. Offe....eigenlijk te warm. Bloedverziekend heet zelfs en niet te regelen. Misschien ooit wel, maar nu niet meer. We hebben ter plekke besloten om als we ons te vies voelen, we dan naar vrienden in Swalmen gaan om te douchen.

Tegenover ons appartement ligt de zespersoonskamer zonder sanitair. Maar wel met baby van een week of vijf. Om twaalf uur sluiten de kroegen in de stad. Wij waren al eerder naar bed getogen. Kankerlijers zijn na tweehonderdvijfig kilometer in auto's van 1968 best vermoeid en we lagen er iets over elf in. Om kwart over twaalf kwamen de eerste gasten terug bij het botel en namen nog een afzakkertje op het terras, onder ons raam. Zo ook de familie met de baby. De baby werd in bed gelegd en de ouders zochten ook het terras op. Na luttele minuten begon de baby zachtjes te janken. Allengs werd dat luider en overtuigender. De ouders stoorden zich daar ook aan en verkasten naar het voordek. Moeder kwam nog even kijken bij de kleine en mijn lief sprak haar aan. "The baby is angry because he is tired" was haar excuus. Ja, wij zijn ook angry! Mocht niet baten, moeders ging terug naar het voordek en de baby bleef krijsen. "Geef dat kind een tiet" dacht ik bij mijzelf. Daarna kwamen gedachtes als "ik ga even met mijn kussen naar de buren en laat een wiegedood gebeuren". En "ik gooi dat kind even over de railing". En passant heb ik nog gekeken of er een ander hotel nog kamers had. En zowaar, NH Hotelles had nog een kamer.

Rond een uur of twee werd het eindelijk stil.

De volgende morgen, ik was er klaar mee, maar NH Hotelles was al vergeven. Vast een andere botelgast die mij voor was. Het is niet anders, niets meer te krijgen in Maastricht voor vanavond.

Gezien de staat van de kamers hebben we afgezien van ontbijt. We waren ervan overtuigd dat niet meer kon zijn dan slappe koffie en een boterham met sprinklets, niet een De Ruyter hagelslag. We hebben een heerlijk ontbijt gedaan bij Lure. Aanrader als je in Maastricht bent. Vervolgens een rondwandeling door de stad en langs een leuk hotelletje in de binnenstad gelopen. Even binnenlopen, kamers bekijken en tarief vragen. Prima kamers, prachtig sanitair op de kamer en voor niet teveel geld. Helaas geen kamer meer vrij voor vanavond, maar wel voor morgenavond. Die alvast geboekt en telefoonnummer achtergelaten voor het geval er toch een gast niet komt opdagen.

Het stel met de baby heeft uitgecheckt, een groep opgeschoten jongeren ingecheckt. En die hebben beloofd geen chicks met babies op te pikken en mee te nemen. 

Het belooft een rustige nacht te worden, wel krap in bed. En morgen gaan we douchen!

Edit:

Net ingecheckt in een veel beter hotel voor de laatste nacht. Jammer van het geld van de botel, maar je leeft maar één keer! Laatste foto interieur van de huiskamer.