Use it or lose it

En dan doel ik in dit geval niet op leidingwerk in deplorabele staat ten gevolge van langdurige toepassing van testosteron onderdrukkende therapieën. Nee, ik doel nu op het gebruik van een gemotoriseerde tweewieler. 

Vanaf mijn tweeëntwintigste rijd ik motor. Verknocht was ik eraan, zo zeer dat ik het automobiel verkocht. Die bleef maar staan in de garage. En jarenlang heb ik gereden, solo als ook met een zijspan met een onderbreking van een jaar of tien, toen de financiën het niet toelieten en ik ook een auto nodig had.

Begin 2016 het motorrijden weer opgepakt en met veel plezier. In 2019 nog naar Ierland geweest en in 2020 zouden we naar Schotland. En toen kwam corona en daarna kanker. Werken lukte geestelijk niet meer en motorrijden lichamelijk niet. Te vermoeiend. Maar nu, nu die zooi uit het lijf is en de testosteron nog net niet helemaal nul is, begint het toch weer te kriebelen. 

Afgelopen maandag, toen het in de loop van de middag zonniger werd de groene uitgelaten. Die stond al anderhalf jaar stil en had een paar schoppen onder haar kont nodig, voordat de boel weer een beetje los kwam. En dinsdag de gele. Daar had ik in mei nog een ritje op gedaan. Toen had ik nog de vermoeidheid in mijn rug, maar daar nu geen last van. 

Hopen dat we nog een paar mooie dagen krijgen, droog en het zonnetje erbij. Kan het zo maar zijn dat ik op je stoep sta voor een bak koffie.