Van overbemesten en Roundup

Ik loop al even met dit blog rond. Wat ik wil zeggen, wat mijn gedachtes zijn over nu en later. Nee, nee, niets zwaarmoedigs.

Ik zie mede prostaatkankerlijers ziek zijn, ons ontvallen en dan vraag ik mij af, waarom slaat een behandeling bij de één wel aan en bij de ander niet of veel minder. En nou heb ik een theorie ontwikkeld en die is gebaseerd op het moment van diagnose en  van meststoffen.

Prostaatkankers, daar zijn er meerdere van en de twee meest aggressieve worden tijdens biopten uit de prostaat bekeken. En dan vooral hoeveel die voorkomt in een biopt. Het eerste cijfer is de stoutste van de twee en als het biopt daar voor 60% mee vol zit, dan is dat het eerste cijfer, een 3. En dan de één na stoutste cellen soort, als die in 80% van het biopt wordt gezien, dan is het tweede cijfer een 4. En daaruit volgt de Gleasonscore 3+4=7. Dat is een eenmalige vaststelling en alleen maar bedoeld om de ernst van het moment vast te stellen en welke acties moeten worden genomen. De kans dat de kanker buiten de prostaat is gegroeid is in dit geval klein, maar niet onmogelijk. Protatectomie zal in dat geval te adviseren zijn.

Hogere Gleasonscores geven niet per definitie aan dat de kanker agressiever is, maar alleen dat er een grotere kans is op het uitgebreider zijn van de kanker, grotere kans op uitzaaiingen. En dat daar andere behandelingen bij passen.

Gleasonscores worden normaliter niet opnieuw bepaald, tenzij je een totaalscore had van minder dan 6 en je op actief volgen stond. 

Cellen delen zich om zich te vernieuwen in een vaste cyclus. Meer voedingsstoffen helpen niet om sneller te delen. Minder voedingsstoffen wel, want daarmee wordt de cel voedsel onthouden. En hiermee kom ik op mijn punt van wat ik met dit blog wil zeggen. 

Stel je nu eens een diagram voor. Op de horizontale as de leeftijd in jaren van zeg 40 tot 80 jaar. En de vertikale as de mate van prostaatkanker. En die begint met een vlakke lijn, gaat langzaam stijgen en wordt steiler over een periode van 15 jaar. Dat is de ontwikkeling van de kanker tot overlijden, als je niets zou doen. Getallen even fictief, hoor!

Ergens tussen je 40ste en 80ste begin je kanker te ontwikkelen. Bofferds onder ons pas bij 80, helaas bij sommigen al bij 40. En die periode duurt 15 jaar, als je tussentijds niets daaraan doet. Maar wanneer heb je nu in de gaten dat er iets mis is? Bij sommigen als het nog operabel is, relatief in het begin. Die hebben de meeste kans om die 15 jaar op te rekken.

De prostaatkanker ontwikkelt zich. Leeft eerst alleen op veel testosteron, ontwikkelt naar een variant die op minder kan, vindt suikers ook lekker, eiwitten ook en ontwikkelt zich tot een alleseter. Ook zonder dat er behandelingen worden gegeven.

Dat vertaalt zich naar de lijn die ik hiervoor beschreef. Op het moment dat de lijn nog vlak is, reageert de kanker prima op het minderen van de meststof testosteron. En als de lijn zich een beetje van de vlakke lijn opheft, dan heeft een tweedelijns hormoontherapie (helemaal geen meststof meer) ook effect. Daarna komen we in de fase dat suikers fijn zijn, daarna ook eiwitten en de lijn wordt steeds steiler. Suiker en eiwit kan ook in een andere volgorde zijn, maar dit voor het plaatje.

Nu, op het moment van diagnose weten we niet exact op welk moment we in die lijn van 15 jaar instappen. Stap je ergens op het einde van de lijn in, dan heb je langer in onwetendheid geleefd. Ook wel een fijne gedachte. Keerzijde is dat hormoonkuren dan niet veel meer doen, immers, de kanker lust nu alles. Op dat moment lijken alleen nog chemo's effectief. 

Wat is nou mijn punt? Zoals de trouwe volgers weten, ben ik gestopt met de hormoontherapieën. De eerstelijns was de oncoloog mee akkoord vanwege mijn speciale "zijn', de tweedelijns, daar had hij moeite mee, dat vond hij niet te adviseren. Maar ik heb toch doorgezet onder het mom van baat het niet, schaadt het wel. Want laten we wel wezen, die hormoonkuren hebben wel degelijk grote nadelen en geven aanzienlijke beperkingen in kwaliteit van leven.

Mijn kanker heeft geen testosteron meer nodig, iets anders vindt hij ook lekker en is in zo'n ruime hoeveelheid aanwezig, dat hij niet eens meer taalt naar testosteron. En dat geldt ook voor anderen in dezelfde positie. Maar hen wordt de eerstelijns hormoonkuur levenslang gegeven onder het mom van alle beetjes helpen. En ik denk dat dat niet waar is.

Als ik naar het onkruid in mijn grasveldje kijk, goed bemest en bewaterd, ook nu, dan heeft dat een bepaalde groeisnelheid. Minder water en mest doet de groei minderen (eerstelijns en tweedelijns hormoonkuur), maar meer water en mest, daar gaat het onkruid niet nog harder van groeien. 

En zo is het in mijn optiek ook met prostaatkanker als die geen testosteron meer nodig heeft. De cel heeft een vaststaande deling cyclus, waarbij overbemesting (testosteron bovenop suikers en eiwitten) geen toegevoegde waarde heeft. En ontzegging daarvan dus ook niet.

Nu zijn er selectieve bestrijdingsmiddelen om specifiek bepaalde onkruiden om zeep te helpen en dat werkt soms wel (chemokuren), maar op den duur zijn er toch onkruiden die zich nergens van aantrekken. En dan helpt alleen nog Roundup