Verknipt

Ik, totaal. Maar daar hebben we het nu even niet over. Ik heb het over mijn kous. Weg met die heupband die bijna tot onder mijn oksels kwam. En ook met dat heupstuk, of ik kan beter zeggen, lendestuk. Afzakken doet die kous evengoed en als dat afzakken zorgt dat de heupband die onder mijn oksels zit een maagband wordt, dan is dat niet fijn. En mevrouw Zweef kwam met het uitmuntende idee om die heupband te verbouwen tot een rekbandje en deze aan de bovenkant van de kous te naaien, zodat die niet meer omkrult in de lies.

Verknipt is evenmin mijn huisarts. Geen kluitje in het riet of kastje naar de muur. Met schaamrood op de kaken bood hij zijn excuus aan dat er geen goede opvolging van mijn klacht over mijn stalpoot is geweest. Hij nam zelfs de verantwoording dat zijn collega tijdens zijn afwezigheid zich er met een Jantje van Leiden van had afgemaakt door mij naar een oedeemtherapeut te sturen, zonder daar verder opvolging aan te verbinden.

Het streekziekenhuis Nij Smellinghe in Drachten is leidend op het gebied van oedeemtherapie en die hebben richtlijnen opgesteld hoe en wanneer er gehandeld moet worden. Deze richtlijnen dateren uit 2014, maar zijn nog steeds actueel. Hierin staat onder andere dat bij een volume vergroting van 5 tot 10 procent ten opzichte van de oude situatie er sprake is van oedeem dat behandeld moet worden. En dat bij oedeem aan de ledematen ook altijd het niet aangedane lid wordt gemeten als referentie. En dat als eerste het vocht er uit moet en als daar geen eer meer te behalen valt, er daarna pas een kous wordt aangemeten. En dat de voorkeur sterk uit gaat naar vlakbrei en geen rondbrei, omdat de laatste relatief weinig doet. Ik heb de richtlijnen achter gelaten bij de huisarts, die dat dankbaar aanvaarde. Fijne literatuur voor het slapen gaan. En hij gaat het oppakken, zorgt dat er een paramedicus komt die mij gaat begeleiden met het afdrijven van het vocht, aanmeten van de juiste steunkous daarna en waar ik dan onder controle blijf.

Ik ben hoopvol.