Hoe gaat het met mij?

Hoe gaat het met mij? Ik vind het lastig daar antwoord op te geven. Ik lijk veel weg te duwen, maar af en toe ben ik ineens heel verdrietig en/of ongerust. Vorige week had ik opeens een dik oog. Er gaan dan allerlei irrationele gedachten voorbij. Zelfs de huisartspost gebeld. Maat dit ging vanzelf over.

Gelukkig vannacht iets beter geslapen, maar de nacht ervoor bijna de hele nacht liggen woelen: nog maar 1 maand mijn huidige lijf. Zal de operatie wel goed gaan? Is die wel echt nodig? En tegelijk: Wat gaat er gevonden worden? Ik ben zo bang voor chemo, bestraling en/of hormoontherapie. Dat wil ik allemaal niet! Maar als het nodig blijkt te zijn….

De plastisch chirurg had het verder over een T-litteken, dat ze vooraf zou aftekenen en dan zal de oncologisch chirurg de operatie doen. Maar kan een plastisch chirurg niet veel mooier hechten dan een oncologisch chirurg? Ik zie er tegenop plat te zijn voor een periode, maar nog meer tegen lelijke littekens geloof ik. En had ik niet meer door moeten vragen op een flapmethode van bil of bovenbeen? Dan zou ik na die operatie klaar zijn ipv nog anderhalf jaar AFT. Ohja, dat wilde ik niet vanwege littekens. 

We zijn op vakantie en ik had gehoopt wat rust te vinden. Ik merk aan allerlei kleine zaken dat het niet zo goed met me gaat als dat ik zelf dacht. Ik heb mezelf meerdere keren gebrand deze week aan het oventje en hete thee. Gelukkig allemaal snel gereageerd dus amper gevolgen, maar deze onvoorzichtigheid/verkeerde inschatting ben ik totaal niet van mezelf gewend. Ook ben ik af en toe behoorlijk kribbig naar mijn man toe zonder reden. Daar baal ik best van. Mijn bloeddruk daalt niet zoals ik gehoopt had, en gisteren kreeg ik via mijn horloge een waarschuwing voor een te hoge hartslag in rust (mijn normale rusthartslag is overdag rond de 55, juist wat laag dus). Is dit bijwerking van de barnidipine? Of…? Die irrationele angst gaat steeds vaker opspelen. Waarschijnlijk was het de hitte.

In het kader van mijn afscheidstour van mijn borsten voelt het dragen van laag uitgesneden jurkjes nu toch anders. En mijn nieuwe knalrode bikini (gekocht voor dit circus startte) heeft ook lading gekregen. Ga ik die alleen deze vakantie dragen of zal ik hem in de toekomst ook nog aankunnen? Ik denk van niet, ik denk dat mijn nieuwe borsten daar te klein voor zullen zijn.

En dan het dilemma op gewicht blijven. De mannen willen graag uit eten en dat vind ik natuurlijk ook lekker. Maar door de hitte zie ik hardlopen niet zitten. En een stemmetje zegt dat dat extra vet van pas gaat komen voor de lipofilling. Maar wat als ze het daar niet vandaan halen en je mag dan niet meer afvallen omdat dan je borsten ook kleiner worden? Ik ben eigenlijk best trots op mijn huidige lijf. En ik wil eigenlijk vooral heel fit de operatie in, omdat ik dan hopelijk voorspoediger herstel. Maar tegelijk vind ik mezelf zielig en dat maakt me gevoelig voor ‘troosteten’. Dat wil ik niet.

Kortom, die rust in mijn hoofd is nog ver te zoeken. Het scheelt wel dat ik er niet ook nog eens bij hoef te werken en de omgeving hier aangenaam is.

Maar de tranen zitten soms hoog.