Harde plekjes in mijn nieuwe borst...

Update 16 november 2022
Net bij het Erasmus MC geweest voor een echo van de harde plekjes in mijn nieuwe borst.

Alles was goed😃.
De radioloog zag nog vocht in mn borst en de harde plekjes zijn vetnecrose (afgestorven vetweefsel). Omdat ik er geen last van heb, kan dit zonder schadelijke gevolgen blijven zitten. 
Ik heb trouwens geen seconde getwijfeld dat het niet goed zou zijn. Volgens mijn plastich chirurg kon ik er voor 99% vanuit gaan dat het vetnecrose is. Dat ontstaat vrijwel altijd en een echo doen ze altijd na een borstreconstructie om daar zeker van te zijn en evt. tumoren uit te sluiten. Dat is natuurlijk altijd goed🙃

Vrijdag 28 oktober had ik mijn laatste 'werkdag' als administratief ondersteuner bij Carma, centrum voor leven met en na kanker, en werd ik om 9.00 uur gebeld door het EMC.
Maandagochtend was er iemand uitgevallen en als ik wilde, mocht ik me 31 oktober om 8.15 uur melden voor mn tepelreconstructie in Rotterdam😳. 
Zo... dat voelde als een overval🥵.... die had ik echt niet zien aankomen!
Mijn gedachtes gingen meteen met me aan de haal.
Ik 'moest' van alles en voor mij het belangrijkste was dat ik dinsdag mijn 1e 'werkdag' zou hebben in het ziekenhuis en dat ze daar op me rekende... en dat was zeker niet mijn enige afspraak die week waar anderen op me rekenden...
M'n hoofd zat in een mum van tijd vol😈. Zo snel en onverwacht kan het dus gaan.

Gelukkig was ik me wel direct bewust dat ik genoeg hulpbronnen heb om in te schakelen. Daar heb ik dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. Zij hebben mij geholpen om te relativeren, te luisteren naar mijn gevoel en te bedenken dat deze operatie nooit uitkomt....
Pfff... dat gaf rust!🫠🫶

En die rust maakte dat ik het ziekenhuis gebeld heb om te zeggen dat ik maandag om 8.15 uur present ben. Daarmee was voor mij de kous af, dacht ik...

Die dag liepen er echter meer dingen anders dan ik me had bedacht. Hierdoor schoten mijn rustmomenten er bij in en om 15.00 uur was ik helemaal leeg. Ik besefte me toen dat dat telefoontje er harder had ingehakt dan dat ik op dat moment bedacht... 
Ik heb m'n laatste afspraak afgezegd en lag de rest van de dag languit met mn ogen dicht op de bank. Mijn lepeltjes waren op😁.

Volgende dag al mn afspraken afgezegd of omgezet voor de week na mn operatie en dat waren er stiekem best veel🤔. 

Zondagmiddag werd ik gebeld door dr. Corten zelf. Ze had een positieve corona-testuitslag. Zij kon maandag dus niet opereren. Ik mocht kiezen. Wachten tot er weer plek was of de volgende dag wel geopereerd worden, maar dan door haar collega. Die laatste optie voelde voor mij meteen niet fijn. Besproken dat ik alle vertrouwen in haar heb en graag door haar zelf geopereerd wil worden. Zij vond dat fijn om te horen, maar kon niet zeggen wanneer er weer plek was. Inmiddels weet ik dat dat dit jaar niet meer gaat lukken. Dat wordt februari 2023. En dat is  prima. Het wordt vanzelf februari😇

Achteraf heb ik hier weer zoveel leermomenten uitgehaald😊

• dat ik nog snel in mijn oude patronen terugval (die snelweg ligt er zeker nog en is nog steeds sneller dan dat nieuwe 'geitenpaadje')
• dat ik nog niet onbewust bekwaam ben in het pakken van mn rustmomenten. Daar mag ik voorlopig nog bewust mee aan de slag.
• dat ik mijn agenda al weer veel te vol had gepland (ik had een paar weken al geen wekelijkse planning meer gemaakt en deze heb ik duidelijk nog wel nodig😊)

Deze ervaring heeft me ook geleerd dat ik zeker stappen vooruit heb gezet.

• dat ik me snel bewust ben van mijn eigen belemmerende gedachtes en van mn hulpbronnen
• dat ik direct hulp heb gevraagd en hoe helpend dat was
• dat ik relatief snel herstelde en zondag direct vanuit mijn gevoel kon reageren.
• dat ik me relatief snel bewust was dat ik in mn oude paronen verviel
• en dat ik door al deze leermomenten uiteindelijk een heerlijke week heb gehad met een goede balans van werk, rust en plezier😃.

Inmiddels ben ik alweer twee weken aan de slag in het ziekenhuis als coördinator vrijwilligers 'Luisterend oor Oncologie' van Carma en Debora (de centra voor leven met en na kanker).
Wat een voldoening geeft dit🥰 en tegelijkertijd is het ook confronterend. Als administratief ondersteuner voerde ik vooral opdrachten uit.
In deze functie ben ik min of meer 'eigen baas'. Ik mag en kan voor een groot gedeelte zelf bedenken, WAT ik doe, HOE ik het doe en WANNEER ik het doe. Dat betekent dat er weer heel andere vaardigheden in mijn hoofd aangeboord worden en dat kost veel energie.
Natuurlijk wist ik dat ik na mijn ziekte en behandelingen minder snel kan denken en schakelen. Deze ervaring op werk leert me dat ik ook hier veel meer tijd nodig heb om eea uit te denken, te innitieren en op te starten.
En tegelijkertijd besef ik wat een geluksvogel ik ben🍀 
dat ik de mogelijkheid krijg om dit op deze plek, met deze fijne mensen om me heen, kan en mag ervaren. Dat ik deze ervaringen kan laten landen, om het vervolgens te kunnen accepteren en er weer stapjes in te zetten.
Ik vind het oprecht een mooi proces om bij mezelf te zien.

Nu ga ik eerst mijn koffer pakken want morgenochtend vlieg ik met Chris en Ries naar Portugal om William en het Nederlands rolstoelhandbalteam aan te moedigen op het EK/WK 6 tegen 6 en... om gewoon lekker een paar dagen weg te zijn. Heel veel zin in😃. 

Liefs Es💕