Werk(loos).....😳

Lieve Esther,

Wat een respect voor jou voel ik bij het lezen van deze blog. Je schrijft met zoveel liefde over je werk dat je los moet laten. Heel knap dat je kan zeggen dat je trots bent op jezelf, want dat mag je ook zijn. Dat je nog steeds toegevoegde waarde gaat krijgen voor de organisatie is heel belangrijk. We willen immers allemaal het gevoel hebben ertoe te doen. Of dat nu werk of privé is.

Succes met de bestralingen.

liefs, Monique 

Lieve,lieve Esther,

Wat een domper er boven op..dit komt heel hard binnen. Zeker als het een mooie baan is, die jij met zoveel passie en liefde invulling hebt gegeven.

Echter uit eigen ervaring weet ik dat ook een WGA 80/100% en zeker een IVA ook meer rust in het hoofd geeft. Je wilt je verplichtingen nakomen…afspraken die gemaakt zijn ook nakomen.
Echter in ratio denkend is dit het zelfde als in een glazenbol kijken..je behandelingen en de uitwerking hiervan zijn onvoorspelbaar. De ene dag zal het beter gaan dan de ander.

Ik wilde ook heel graag blijven werken in de zorg, maar wist na 1,5 jaar na mijn diagnose dat dit niet meer zou gaan lukken.  Ook ik werkte 16 uur, dan denk je dit moet toch haalbaar zijn! In de zorg ging sowieso niet meer…een baan ernaast creëren..zodat mijn bijna 33 jaar ervaring niet verloren ging.                                                         Dit gaf ook zo’n druk…je hoofd wilt heel graag maar je lichaam geeft andere signalen af… Weet je het is je “nu” goed voelen zoals je aangeeft (zal deels ook te weerleggen zijn door de rust die je nu krijgt/hebt)…maar werk schep verplichtingen en dit kost ook onbewust veel energie. Dat ook weer een weerslag heeft op jouw functioneren. 

Als ik 4 uurtjes 2x per week gewerkt had, was ik tussen de dagen ( maandag en donderdag) zo moe dat ik rust nodig had om bij te tanken. Dan ging thuis van alles niet meer of moeizaam.

Daarmee willen zeggen dat soms een spiegel je wordt voor gehouden en dat beeld staat je niet altijd aan…terwijl een stemmetje in je hoofd dit stiekem al heeft ingefluisterd. Ik dacht ook mensen zullen we denken die wilt niet meer werken…er waren zelfs mensen die mij allerlei suggesties deden..maar als ik vertelde hoe mijn energie level was en mijn pijnen, werd het meestal stil. Zelfs oplossingen om tussen door op bed te gaan liggen, om dan toch maar in het arbeidsproces deel te kunnen nemen. Het is ook zo ingeburgerd…werkt loont zich!

Maar als het je ziek maakt of je thuis niks meer kunt, dan is dit de omgekeerde wereld. In jouw situatie is het dubbel confronterend omdat met IVA er ook een beladen gevoel samen hangt. Niet meer zicht op beter worden of verbetering…verdomd moeilijk.                                          
Terwijl jij inmiddels jouw sporen dubbel en dwars hebt verdiend. IVA kan ook rust geven precies zoals je zelf al schrijft het biedt ook mogelijkheden binnen jouw huidige situatie. Dit misschien meer past bij het gegeven. 

Je bent een prachtig mens  ook  nu weer dat jij je functie toch neergelegd, omdat jij vindt dat patiënten/mensen een goede invulling van de job verdienen. Zo ben ik er destijds ook er ingegaan..ik hou een positie vast voor iemand die wel die zorg nog kan geven…die deze kwetsbare groep mensen verdienen en nodig hebben. Maar andersom heb jij ook deze rust verdiend om verder te kunnen.

Het heeft tijd nodig Esther..heeft bij mij ook 1 jaar geduurd, nu ben ik zo blij dat ik mijn dag jan indelen zoals het gaat en kan. Nu wel weer spanning mijn werkgever heeft bezwaar ingediend tegen het besluit dat mijn WGA van loongerelateerde uitkering naar loonaanvullende uitkering is gegaan, dus dat geeft ook weer stress. Dit zijn vaste procedures maar is niet fijn, ook de herkeuringen geven steeds weer stress. Het blijft een lastig gegeven als je uitkering krijgt…ook als je het gewoon verdiend. 
 

Ik hoop dat jij je weg hierin gaat vinden..het is nu even je wonden likken het gegeven toelaten…maar je vooral focussen op het hier en nu! Aan je gezondheid denken ik denk dat dit al best veel is. En vooral leuke en mooie nieuwe herinneringen maken, doe ik elke dag! Dit verdien jij ook..lief zijn voor jezelf.🦋🩷

Heel veel liefs,

 Patries 🫶🏼

Lieve Esther,

Ja, natuurlijk, werkloos. Officieel. En 'opgezadeld' met de IVA-variant van de WIA.

Koester beide. Stilzitten ga je toch niet doen. Geen (betaald) werk meer, wel bestaanszekerheid. Dus tijd. Dus rust.

Geen benutbare mogelijkheden is het oordeel. Ja, GBM wat betreft officieel werk. Nu. Maar mogelijkheden te over. Dat zal blijken. Je vindt een pad. Er komen mooie dingen op je pad.

Je gaat kunnen bijdragen. Op veel vlakken. Je draagt al bij. Met jouw blogs. Met jouw 'het is wat het is'. Met jouw hele zijn. Jij straalt en zult altijd stralen.

X

Erik

Lieve Esther, wat een domper zal dot zijn geweest. Ik lees echter je positieve houding terug in je verhaal. Wat kan wel? Om je een hart onder de riem te steken. Er is nog veel mogelijk. Bij mij is na 4 jaar de borstkanker uitgezaaid en ben ik vorig jaar palliatief verklaard. Mijn situatie is in zoverre anders dat ik na wederom de zware chemo’s nu met chemopillen behandeld kan worden. Ik heb daar weinig bijwerkingen van en ben weer aan het werk, als begeleider/coach van studenten bij de Haagse Hogeschool. Werk dat ik voor een groot deel zelf kan indelen en dus kan afstemmen op mijn energie niveau. 
Nu eerst tot rust komen en aansterken,  dan zie je daarna wel weer wat er mogelijk is. En vooral blijf jezelf, en blijf genieten, zoals je al doet. Liefs, Judith 

Lieve Judith,

Bedankt voor je fijne reactie💕. Nu inderdaad eerst tot rust komen, aansterken en herstellen. Daarna zie ik wel weer wat mijn mogelijkheden zijn en wat er op mn pad komt. En ik beloof je dat ik mezelf blijf en blijf genieten zoals ik al doe😘

Liefs Esther💕

Topper ben je❤️

Tja, die IVA...

Nou ben ik al wat ouder, maar ik was serieus bezig met een generatiepact. Er waren twee opties. 80/90/100 en 60/75/90, waarbij de getallen staan voor werken/salaris/pensioen in percentages.

En toe kwam kanker en de diagnose en werd het al gauw 0/75/100. En zo beschouw ik het ook maar. Of als prepensioen. Per slot van rekening weet je ook niet hoeveel jaar je na je 67ste nog hebt. 

Dank je voor je reactie met jouw ervaring Zweef💕. Zo zie ik het nu ook. Voor nu geeft het me rust, lek ik geen energie en kan ik al mn energie voor mn herstel gebruiken. 'Later' zie ik het wel. Daar ga ik me nu nog niet druk om maken.

Liefs Esther💕

Hoi Esther,

ik lees jouw blog hier (via linkedin). Had gesolliciteerd op deze functie. Maar helaas afgewezen op mijn brief waarin ik schreef ook ervaringsdeskundige te zijn. Wat een toeval om dit hier tegen te komen. Maar bovenal wat een verdriet voor jou om dit los te moeten laten. 
dapper ben je!

Hai Adaja,

Lief je reaktie:-) Ik zat zelf pas in de tweede romde an de sollicitatiegesprekken, dus ik heb je brief niet gezien. Jammer dat je bent afgewezen en er komt vast een mooiere functie voorbij die nog beter bij je past. Of misschien heb je die al gevonden...

Grappig dat je mn blog via Linked-In heb gelezen. Mag ik vragen hoe je daar kwam? Dat is geoon pure nieuwsgierigheid hoor:-)

en wat betreft het loslaten van mijn functie, dat is echt helemaal oke! Jullie lezen de blog in een paar minuten en bij mij zijn daar natuurlijk een paar weken overheen gegaan. Het geeft me nu juist rust. Ik hoef en moet niks. Ik kan alles op mijn eigen tempo doen en mijn energie vooral gebruiken voor mn herstel. Ik merk dat me dat heel goed doet en ik ben ervan overtuigd dat als de tijd rijp is, er weer andere deuren voor me open gaan.

Liefs Esther

Ik kwam je reactie tegen bij dr rombouts, was mijn arts en was benieuwd waar ze heen was gegaan (groot gemis hoor). Was van mij ook pure nieuwsgierigheid;-).

wil ook zo graag iets doen met mijn ervaring. Nog zoekende, maar wel al veel fijne mensen gesproken. En wie weet ook als vrijwilliger aan de slag.
 

btw adaja is niet mijn echte naam, maar toen ik net de diagnose kreeg vond ik het zo spannend allemaal en wilde ik liever incognito zijn, hoe raar eigenlijk;-).

hoop dat het (naar omstandigheden) hoed met je gaat.