afsluiting, en achterlaten, de fundamenten blijven altijd staan

Ik heb te maken, met een liefde, en een leven dat beëindigd is.
En ik probeer verder te gaan, waar dat opgehouden is, maar meer en meer, besef ik dat dat helemaal niet kan.
En ik zoek afsluiting, maar ook dat kan niet.
Ik wil het achter me laten, en ook dat kan niet.
Er is geen verder gaan, maar doorgaan, ik kan dat stuk van mijn leven niet uitschakelen, want het heeft zo lang deel uitgemaakt van wie ik ben, wie ik was.
Het kan niet ongedaan gemaakt worden, behandeld, alsof het er nooit is geweest, en ik draag ook dat stuk met me mee, afsluiten is een illusie, een wens, om het niet meer te hoeven voelen, om niet meer te missen, om niet meer bij tijd en wijle, het verdriet te voelen.
Achter me laten, nee, mijn leven is niet daarna, ineens opnieuw begonnen.
Er is geen "plekje" om het in te stoppen, want dat plekje, ben ik zelf, het zit in mij.
En zoals Monique zei, je kunt het niet achter een deurtje stoppen, want ooit gaat dat deurtje open.
Ik weet, dat je het niet even weg moet stoppen, en dat er maar een weg is, er doorheen gaan, en ondergaan, hopend dat je er aan de andere kant ongeschonden uit komt.
Los van dat alles, besef ik dat ik emotioneel afgestompt was geworden, veel gleed langs me af, ik was er wel, maar eigenlijk, ook weer niet.
En ook dat is iets waar ik doorheen zal moeten, en ik voel me soms een emotioneel wrak, het gaat alle kanten op, als je ineens alles weer voelt, en probeert het te duiden, een manier te vinden, om ermee om te gaan.

Ik zal vast niet de enige zijn, die dit overkomt, en ieder probeert op haar of zijn eigen manier, uit te vinden, hoe dat nu eigenlijk moet, dat om leren gaan met al die gevoelens die je overspoelen, en het soms van je overnemen.
En tegelijkertijd, probeer ik er voor anderen te zijn, wordt ik geraakt, door wat die anderen voelen, en moeten doorstaan.

En nu ben ik onderdeel geworden, van een grote groep mensen, die allemaal dit proces door moeten maken, of het nu door ziekte is, of doordat het een ontzettend ingrijpend iets is, wat het leven even, op je weg gooit.
Ik denk dat mijn blog, magneet metafoor, er niet ver naast zat, je bent het balletje, en ramt soms ongenadig hard tegen de wand, en hoopt dat de richting waar je op gaat, iets rustiger mag zijn, dat het lang mag duren voor je weer een zwiep in een andere richting krijgt.

Boven dat alles, staat dat ik onderdeel geworden ben, van een hele grote groep mensen, die ik mooi vindt, en die ik, in al hun onvolkomenheid, bewonder.
En met zijn allen, komen we er wel, waar de reis ook naartoe zal gaan.
Ja er zal verlies, afscheid en verdriet zijn, maar ook vasthouden, er even zijn, even de ander laten voelen, dat ze niet alleen zijn, net zoals ik voel, dat ik niet alleen ben.

Achterlaten en afsluiten, nee dat zal nooit zijn, doorgaan, ja dat wel, alsof je een huis bent, dat in een ruïne veranderd is, en voortbouwt op de fundamenten van wat ooit eens je huis was, maar de fundamenten blijven altijd staan