Als ik er op terugkijk

Heel soms lees ik een paar van mijn blogs terug, en vooral de reacties, die me telkens weer raken.
En op zoveel plaatsen, komt het verdriet erdoor, deels van het verlies, maar grotendeels, om het niet samen zijn, me afgewezen en eenzaam voelen.
Zo vaak heb ik me afgevraagd, waarom ik onnodig pijn heb moeten voelen, het gevoel, dat ik dat niet verdiend heb.
Maar juist door het op te schrijven, onder ogen te zien, en de mensen op het forum, die me een hart onder de riem staken, die me soms opraapten, als ik even niet meer verder kon, is het proces van heling begonnen.
Het proces van acceptatie, en de wetenschap, dat mijn leven verder zou gaan, pijn of geen pijn, en dat ik het zelf in de hand heb, hoe ik ermee omga.
Gaandeweg is er een enorme liefde in me opgebloeid, voor jullie, de mensen op het forum, die allemaal op een of andere manier worstelen, met verliezen, missen, onzekerheden, en inleveren, en die elkaar vasthouden.
Ik ben opgebloeid, door jullie, en ben dankbaar, voor al het moois dat ik op mijn weg gevonden heb.
Echt vanuit de grond van mijn hart, dank jullie wel, dank jullie voor alle liefde die ik heb mogen ontvangen, dank voor alle bemoedigende woorden, jullie hebben voor mij het verschil gemaakt, hebben langzaam ontrafeld wie ik ben, en wat ik voel.
Ik heb geprobeerd hetzelfde voor jullie te doen, en heb daar een goed gevoel bij, en heb daarin een stuk eigenwaarde gevonden.

Nee het is geen afscheidsbrief, ook al is mijn leven nu totaal anders geworden.
Ik ben nu 9 maanden aan het bloggen, de tijd die normaal nodig is, om een kind te krijgen, en ik heb een ander leven gekregen.

Een jaar geleden kreeg ik een knuffel van een onbekende dame, en dat maakte voor mij het verschil. zorgde dat ik losliet, en nu een jaar later, is ze weer terug in mijn leven, maar zoals het er nu uitziet, voorgoed.
Niemand kan in de toekomst kijken, maar je kunt wel het verleden zien, en voor mij zijn dat 2 lange relaties, waarin ik iemand heb leren kennen, we nader tot elkaar zijn gekomen, en uiteindelijk liefde voor elkaar voelden.
Hoe het met die liefde afgelopen is, heb ik in mijn blogs verwerkt.
Heeft het zin, om in rancune terug te kijken, op wat was, en niet meer is?
Nee dit is, wat was, ik was er deel van, en het was een deel van mij, een groot deel van mijn leven.
Nadat mijn eerste relatie stukliep, was er een nummer van de Eurythmics, dat me heel erg aangreep, maar wat ook ging over het wonder van de liefde:
https://youtu.be/yOGD1WkJJok?feature=shared
En toen vond ik het wonder van de liefde weer, raakte het lied op de achtergrond, tot ook dit eindigde.

En nu sta ik weer aan een nieuw begin, heb ik heel veel om over na te denken, en het zinnetje in het lied "tender is the one who wipes away your tears" (teder is degene die je tranen droogt) raakt me, want dat is precies wat ik gevonden heb.
Ik denk na over mijn vorige liefdes, hoe het was, hoe het gevoeld heeft, maar niks voelde zoals dit, zo alomtegenwoordig.

Misschien klinkt het vreemd als ik het na zo'n korte tijd zeg, want je kunt relaties niet vergelijken, kunt ze niet even naast elkaar leggen, het zijn levens op zichzelf.
Maar diep in mijn hart voelt het, alsof ik de liefde van mijn leven gevonden heb.
Voor Fiona, voelt het net zo, hoe vaak we in de 4 dagen die we gedeeltelijk samen hebben gehad, niet hebben gezegd, dat we zoiets als dit, nog nooit meegemaakt hebben.
Beide relaties achter de rug, liefdes gehad, maar niks voelt als dit.

natuurlijk ben ik harstikke verliefd, maar, twee zulk verschillende levens, voeg je niet even samen.
En zeker houd ik in het achterhoofd, dat er wel degelijk een kans bestaat, dat het op een of andere manier, niet zal werken.

Ik schreef een tijdje geleden, dat ik het liefst de deur achter me dicht zou trekken, en ergens opnieuw zou beginnen, en daarbij dacht ik aan een ander land, niet meer aan Nederland, niet omdat er iets mis is met het land, maar het gewoon beter voelde een nieuw begin te maken, op een nieuwe plek, nieuwe taal, die ik moest gaan leren, eigenlijk alles nieuw.

En nu denk ik daarover na, want als het gaat zoals ik verwacht, zal een van ons moeten verhuizen.
Dat klinkt alsof ik volgende week mijn koffers pak, maar zo is het niet, dit gaat nog wel een tijdje duren, maar ik denk er wel over na, of ik bereid zou zijn dat te doen, ik kan niet doorgaan met een relatie, als ik nu al weet dat ik niet bereid zou zijn hier te vertrekken, ik kan moeilijk pas over een tijd zeggen, dat ik niet ga verhuizen, ik wil haar dat verdriet besparen, om iets op te bouwen, en weer te verliezen.

Zoals het er nu uitziet, zou dat betekenen dat ik naar Schotland vertrek, afgezien van de kinderen is er weinig dat me hier houdt.
Haar cottage is prachtig, heeft een honderden jaren oude ziel, maar is klein, en dat betekent dat ik alles achter me moet laten, ook daar denk ik over na, ben ik daartoe bereid.
En het antwoord is ja, en ik denk er liever nu al aan, dan het voor me uit te schuiven, in het vertrouwen, dat het wel uit zichzelf oplost.

Voorbarig, jazeker, zover zijn we nog lang niet, maar uit ervaring weet ik dat het snel kan gaan, nadat ik Margreet heb leren kennen, was ik 3 weken later al bij haar ingetrokken, en ik heb er geen spijt van gehad.
Wel mijn eigen woning aangehouden, mijn oudere broer was op zoek naar woonruimte, wilde eindelijk het huis uit, en zo kreeg hij een compleet gemeubileerde woning, met alles erop en eraan, toen hij later een huis kocht, heeft hij heel veel spullen meegenomen, en een gedeelte is tijdelijk bij familie opgeslagen, tot we in 1994 een eengezinswoning kregen, waar 9 maanden later Bob geboren is.

In dit geval betekent het, dat ik mijn spullen weg zal moeten doen, en er niks meegaat, weer iets waar ik over nadenk, maar als dat zo is, dan heb ik er vrede mee.

Jullie denken vast, die loopt wel heel erg hard van stapel, maar voordat het met onze relatie verder gaat, wil ik daar al over nagedacht hebben, ik wil niet achteraf ineens bedenken, dat ik het toch liever niet wil, dat kan ik Fiona niet aan doen.
Dit is anders, anders als al hetgeen hiervoor was, dan moet je ook nadenken, .hoever je bereid bent te gaan.
De cottage is haar leven, daar voelt ze zich gelukkig, en nee, het gaat er niet alleen om wat zij graag wil.
Ik heb 33 jaar de tijd gehad, om te leren, dat ik mezelf niet meer weg ga cijferen, ik mag er ook zijn, dat staat voorop>
Zoals het was, dat wil ik niet meer