De reis is weer geboekt

Fiona, kon nergens dit jaar een hele week vrijmaken, veel te druk, maar ik had al aangegeven dat het beter rondom een weekend kon, dus dat hebben we Woensdag besproken, en ze zou op het werk, in haar agenda kijken.
Vanochtend al vroeg voorstellen voor de 13e, of 20e.
Maar de 13e, is al. nu ik dit aan het typen ben, dat wordt lastig, de 20e kon ik niet, omdat ik de 23e een Workshop Djembé in Zwolle ga geven.
Dus de 27e voorgesteld, dan zou ik 19:50 op Edinburgh airport staan, en kan ze me vanuit haar werk oppikken.
Oorspronkelijk had ik dinsdag in gedachten als vertrek dag, maar dan zou ik al om 05:00 op het vliegveld moeten zijn, maar als het moest, dan moest het maar, tot ik het prijskaartje zag €420, en een dagje doorschuiven zorgde ervo0or dat ik om 09:00 op de luchthaven moest zijn, en ik vond €69 veel aantrekkelijker.
Dus wordt het Woensdag 2 oktober dat ik rond 14:00 terug in Weeze airport ben.
Omdat ik ook mijn oppas opa dagen heb, springt Bob in, zodat Amanda niks hoeft te regelen.
Want dat moet natuurlijk ook doorgaan.

Hoe meer Fee en ik met elkaar praten, hoe meer we voelen, dat we eigenlijk al kennis met elkaar aan het maken zijn, en ons bekruipt steeds meer het gevoel dat het tussen ons wel goed zit, het vertrouwen is er, en groeit met ieder gesprek.
En ik mag Fee graag plagen, zie graag een glimlach op haar gezicht.
Dus ik kan zo vanuit het vliegveld het bed in, zorgde voor een schaterlach.
Al haar vrienden weten het, en vinden dat het wel heel hard gaat, maar vertrouwen op haar gezonde verstand.
Weten zij veel.
Dus ik grapte, we moeten eigenlijk even 2 ringen op de kop tikken, een foto maken, en erbij schrijven, HOEZO SNEL.

We zijn nog steeds verbaasd, over hoe het is gegaan, en de snelheid waarmee het is gegaan.
Ik schreef laatst een stukje aan haar, zal het vertalen.

Het leven heeft de gewoonte, dingen op je weg te gooien, als je het, het minste verwacht.
En het enige wat je kunt doen, is het van je afschudden, en verdergaan.
Maar soms, is verdergaan moeilijk, oude littekens die nooit geheeld zijn.
Eerst zul je daarmee moeten dealen, je balans vinden, en accepteren dat, dat wat geweest is, geweest is.
En het heeft ook te maken met geluk, de juiste persoon op het juiste moment treffen.
En ik heb deze juiste persoon op het juiste moment gevonden, ongelofelijk.
Dus hier zijn we, twee vlinders die op het licht afkomen, helemaal verblind door het licht, en tot elkaar aangetrokken.
Onze vleugels raakten elkaar kort aan, door de regel, may the wind be always at your back, en we gingen ieder onze eigen weg.
Nu een jaar later, heeft de wind in onze rug, ons weer naar elkaar toe geblazen, en we fladderen rond, en onze vleugels raakten elkaar heel kort, en we voelen dat dit iets heel bijzonders is.
En waar vleugels normaal gesproken elkaar niet raken, omdat ze zo teer zijn, voelen onze vleugels elkaars hart, en openen we onze vleugels, om onszelf te laten zien, in dat licht van liefde, dat zo helder brand.
Onze vleugels haken in elkaar, en we proberen elkaars lichaam te beschutten, en voelen elkaars nabijheid.
Dat licht waar we inzitten, voelt warm, en trekt ons nog dichter naar elkaar.
We dansen samen in het licht, en op een of andere manier smelten we samen, voelen ons heel, dragen elkaar, en zien, waar the wind in our backs, ons brengt.

Ja, was haar antwoord, zo voelt het.
Nog steeds weten we niet helemaal wat ons overkomt, maar voelen dat het goed is, en kunnen elkaar niet meer loslaten, voor ons allebei voelt het alsof we elkaar al jaren kennen, en of het gewoon zo hoort te zijn.
En toen ik ze zojuist sprak, straalde ze gewoon "We gaan elkaar binnenkort zien, ik ben zo opgewonden".

We kunnen alles bespreken, en zijn daarin heel eerlijk en open naar elkaar.
Fee zei, op dat moment dat ik mijn hoofd op je borst legde, en je hart voelde kloppen, voelde het, alsof ik ooit eerder al zo had gelegen, ik weet niet wanneer, of waarom, maar zo voelde het, vertrouwd, en geborgen in jouw armen.
Hoe kan ik anders, als nog meer liefde voelen