Een week alleen

Mijn laatste blogs zijn nogal emotioneel, en het houdt maar niet op.
Ik weet niet waarom, maar sinds de dag dat Margreet jarig zou zijn, voel ik me rot, alleen, verdrietig,
Het maakt niet uit waar ik heen ga, ik draag het gemis ineens de hele dag bij me.
Gisteren door het Geijsterse bos gewandeld, gewoon voor de beweging, maar Margreet is de hele dag met me meegelopen, ook daar, ik herinner me hoe we daar hand in hand liepen, toen ze eindelijk weer goed kon lopen, en ik merk dat ook in het bos nieuwe paden zijn gekomen, en oude verdwenen, en dat is ook een beetje het geval; in mijn leven, alleen komen er geen nieuwe paden bij, en gaan er alleen oude weg.
Op een bankje gaan zitten, en de achtergrond op mijn telefoon herinnerde me aan Margreet, terwijl ze daar blij, op de Abbots seat zat, op Chisholm Island bij Edinburgh.
Alle foto's van Kreta bekeken, die op mijn telefoon stonden, mijn afscheid, en ik kon Margreet bij iedere foto, in gedachten, erbij plaatsen.
Maar de hele week al zitten de tranen hoog, zou ik het graag, even niet willen voelen.
En ik denk aan de andere nabestaanden, die dit ook moeten voelen, en het ook niet kunnen ontlopen.
Ik kijk naast me in bed, en denk aan de laatste keer dat we samen in bed lagen, 6 Februari 2023, en nog steeds doet het zeer als haar woorden door mijn hoofd gaan, dit is de laatste keer dat we samen in een bed slapen.
De laatste uitslag, het stoppen van alle behandelingen, en de woorden dat het snel zal gaan, en een nieuwe fase van ons leven die we ingingen, het allerlaatste stukje, en ook toen hadden we geen samen.
Het voelt alsof ik gefaald heb, ze de liefde te laten voelen die ik voor ze had.
Met alle behandelingen, was vrijen er niet meer bij, en telkens als ik op TV een stukje romantiek zag, draaide ik mijn hoofd weg, voelde ik me schuldig, dat wij dat niet hadden.
En dat deed zeer, en ondanks dat ik weet dat ik alle liefde heb gegeven, die ik in me had, voelt het als falen, voelt, het alsof het anders had moeten zijn.
Ik besef heel goed, dat ook Margreet daar een keuze in had, en het ook een keuze is die zij heeft gemaakt, het is geen kwestie van schuld, van geen van beiden, maar kanker nam het over.
Het is druk in mijn hoofd, telkens zie ik haar gezicht voor me, herbeleef de momenten.
Ik wil graag doorgaan, maar het valt me zwaar, en zojuist heb ik de witte Magnolia in de tuin vastgehouden, en een gesprekje met ze gevoerd, en gevraagd me los te laten, en me gelukkig te laten zijn, met dat stuk van mijn leven dat nog voor me ligt, en gevraagd, om me dat geluk ook te gunnen.
En dan sta je in het donker, ziet de sterren, en sta je tegen een boom te praten, in de hoop dat het oplucht, maar dat doet het niet.
Op de een of andere manier, zal ik het wel redden, maar op dit moment weet ik het niet, en sta ik stil, lijkt er geen weg vooruit.
Er tegen vechten kan niet, wegdrukken ook niet, dan maar er doorheen, en hopen dat het ooit verandert