En of het binnenkomt

Mijn reis is begonnen, maar ik wist niet, wat te verwachten, dat weet je pas op het moment zelf, Maar ik houd ervan om in het diepe gegooid te worden.

Diep is het dit keer zeker, als ik door de straatjes van Gerani dwaal, op zoek naar de herinneringen van ons samen. Gisteren lekker in de tuin gezeten bij ons oude adresje samen met Yianna , het zwembad leeg vanwege de droogte, maar de tuin is nog steeds mooi, het is nog steeds de plek waar we ons gelukkig voelden.

En dan komen de momenten, dat je zou willen zeggen "weet je nog dat?". En dan is het stil, zoveel wat ik Margreet zou willen zeggen, en dan komen de tranen. God wat mis ik ze, en wat komt het knalhard binnen 

Ik dacht even, had ik het maar niet gedaan, maar dat was toen ik 's-avonds in mijn eentje in mijn huisje zat, dan komt het alleen zijn 

Ik zit midden in het hart van Gerani, in een volledig gerenoveerde woning , langs de lokale kleine supermarkt gegaan voor wat boodschappen , nog net zo, als 6 jaar geleden, de bakker, nog steeds in hetzelfde antieke pand, de bekende geur, supersmalle straatjes waar net een auto door kan . En ik ben naar het kleine strandje gelopen een km of 2 verderop, bewolkt, stormachtige wind, en daar staat een heel klein kerkje, en op het strandje heb ik leuke foto's gemaakt van Margreet, waarop ze nogal ondeugend kijkt, de Margreet zoals ze in mijn hart zit 

In het kerkje teruggedacht aan die keer, 6 jaar geleden, en natuurlijk muziek, sometimes a prayer will do, en dan komt al het verdriet er ineens uit. Moeilijk, maar toch voel ik vooral dankbaarheid dat ik het moment kan herbeleven, en denk ik, het is goed. We zijn beiden op de plaats waar we schijnbaar zouden moeten zijn, heel erg ver uit elkaar, maar ook zo dichtbij, mijn hart weet dat.

Vandaag Yianna een beetje geholpen, en zij vindt het leuk om te koken en samen te eten, want ook zij voelt zich alleen, na de dood van haar moeder , heeft het moeilijk met het gemis. En dan luisteren we samen naar de muziek, praten over missen, verdriet, en alleen zijn, en komen de emoties en de tranen, die ze sl zo lang inhoudt, niet veel, want dat laat ze zelf niet toe, maar toch zijn we even samen verdrietig, en zijn er voor elkaar. Ik wil dat ze weet dat het okay is om verdrietig te zijn, onder elkaar moet dat gewoon kunnen.

Ik merk dat het ze goed doet, en dat, doet mij weer goed, gelukkig is er in dit kleine dorpje veel familie zin, ze is niet alleen. Ze was een globetrotter, heeft overal in de wereld gewoond, gerenomeerde hotels gerund, maar dit is thuis.

Ik voel me wel alleen, maar weet nu op de 2e dag, dat het een goede beslissing is geweest, emotioneel, want ik doe het ook voor Margreet.

Kijk eens waar ik ben schat, ik ben er ook voor jou