En weer doet het zeer

Zit ik midden in de nacht, iets van me af te schrijven.

Wat me telkens weer raakt, is de liefde die ik bij andere mensen zie, de liefde voor elkaar, die ze er doorheen sleept.
Toen ik op Kreta zat te wachten bij de gate voor de terugvlucht, zat ik naast een wat ouder Nederlands echtpaar, wat jaartjes ouder als ikzelf.
De vrouw zat in een rolstoel, en kon haar handen niet goed gebruiken, we keken elkaar aan, en ze zei, kanker, in mijn hoofd, en zelfs een simpel ding als een lippenstift opendraaien, ging ze moeilijk af, en de man deed alles, om zijn vrouw te helpen, en telkens als hij dat deed, zag ik een blik van haar, echt vol van liefde.
Zoals ze naar hem opkeek, dat vond ik prachtig, het ontroerde me.
Tijdens het trommelen waren er hele mooie gesprekken, en oprechte belangstelling voor elkaar, en kleine dingen, kunnen je dan in je ziel raken.

Ik zag  de zorgen, bij een van de deelnemers, voor haar man, en de liefde die ze voor elkaar hebben, en ondanks de zorgen, maakten ze er iets moois van, want dat was belangrijk.
Ik raakte met iemand in gesprek, en het kwam op het afscheid, en dat het zeer deed, dat ik alleen dat ene regeltje heb.

En ineens wordt ik wakker, en denk aan die liefde die ik gezien heb, en komt dat ene regeltje naar voren, ik hou van jou, Voor altijd, Liefs M.
Hoe anders, is het voor mij geweest, en misschien is het zelfmedelijden, maar, ik heb toch ook, net zo, mijn best gedaan, waarom moest het dan zo eindigen, en voor ik het weet, beginnen de tranen te lopen, en ze willen maar niet stoppen.
Het is niet dat ik de anderen, die liefde niet gun, allesbehalve dat, want het is zo mooi, die tederheid voor elkaar te zien.

Ik weet nog steeds niet, hoe ik daar mee om moet gaan, dat ene regeltje, herinnert me eraan, hoe het bij ons ging, en telkens weer, doet het zo enorm zeer, dat ik even niet weet waar ik het zoeken moet.
Allerlei gedachten, gaan door mijn hoofd, maar ik kan maar niet stoppen, te denken, ik had die liefde ook zo graag willen ervaren, had ook zo graag een beetje dankbaarheid willen voelen, in plaats van de afwijzing, ik kan er niks aan doen, maar het blijft zeer doen, en ik kan er niet aan ontsnappen.

Ben ik nu onredelijk, als ik vind, dat dit ene regeltje, ondanks de beste bedoeling, zeer blijft doen, dat ik iedere keer weer het gemis voel, de erkenning van mijn liefde, gewoon zo heel erg mis.
In mijn hoofd weet ik dat ik het anders moet zien, maar in mijn hart blijft het pijn doen.

Bij een aantal mensen die ik heb ontmoet, zie ik die liefde voor elkaar, en dat heb ik zelf zo gemist, en dan lees ik dat ene regeltje, en denk, daar moet ik het maar mee doen.
Ik weet nog steeds niet hoe ik daarmee om moet gaan, en probeer het van me af te schrijven, in de hoop dat het slijt.

Amanda was er vanavond, zoals iedere vrijdagavond, voor ze gaat trommelen, en ze had er moeite mee, dat ik mijn trouwring afgedaan heb, zij draagt de ring van Margreet, iedere dag.
Ik heb uitgelegd, dat wij ons huwelijk begonnen, met de woorden, tot de dood ons scheidt, en dat voor mij, is wat er gebeurd is, ons huwelijk is opgehouden, dat is een belofte die je elkaar doet, en die is ingelost.
En dat ik bewust, deze manier van afscheid gekozen heb, want het is, hoe het voor mij werkt.
Maar dat het niet betekent, dat ik haar moeder nu als een afgesloten hoofdstuk beschouw, maar op de een of andere manier probeer, iets moois te maken van de tijd die ik nog heb.

In een van de blogs staat, dat ik niet zoekende ben, maar me ook niet kan voorstellen, dat ik de komende 20+ jaar, alleen zal blijven.
Ik weet niet hoe ik het aan moet pakken, maar ik kan in mijn leven, niet blijven hangen, in de dag dat Margreet er niet meer was.
Het alleen zijn valt me alleen zwaar, als ik, even niet weet, hoe ik verder moet, of de liefde zie, die anderen voor elkaar hebben, en dat gemis voel, het delen, niet meer heb.

Het was niet de bedoeling dat het zo zou gaan, maar ook mij is het overkomen, ik ben geen slachtoffer, absoluut niet, maar zoek wel de warmte op van anderen, dat heb ik nodig, om de kou te verdrijven.
En ik weet dat dit de plaats is, waar ik die warmte kan vinden, en prijs me gelukkig, dat Judith, me op dit spoor heeft gezet, zelf, was ik er nooit opgekomen.
Het is fijn, als je af en toe, een lichtpuntje mag zijn, voor een ander, en als je af en toe, een ander lichtpuntje ziet, mensen je een knuffel geven, en je even het gevoel hebt, het komt goed, we hebben je vast.

Dus Judith, dank je wel, vanuit de grond van mijn hart, je bent een lichtje

Misschien dat ik me ooit weer mag delen, met een ander, de tijd zal het leren