Herinneringen ophalen, waar zal ik naartoe gaan

Minder dan 1 week en ik ben na 6 jaar terug op Kreta.
Het voelt anders,omdat ik nu alleen ga, waar we jarenlang, gepland hadden samen te gaan, en waar ik met weemoed terug ga, is ook de vraag, welke plekken ik ga bezoeken, vanwege de herinnering.
Zeker is dat ik Yianna ga bezoeken, onze gastvrouw in 2018, ik wil zo graag nog een keer in de tuin zitten, waar we zo'n geweldige vakantie hadden, nog een keer over toen praten, over Margreet, en over haar moeder Angelica, die een paar maanden na Margreet, overleden is, 105 jaar is een mooie leeftijd, om in redelijk goede gezondheid, afscheid te nemen, maar ook voor haar blijft het gemis.
Toen we er in 2018 van terug kwamen, hebben we ons gelijk voorgenomen om in 2019 met zijn tweeën te gaan, dat was in 2018 ook de bedoeling, maar omdat het een huis was voor 6 personen, heb ik mijn broer en schoonzus gevraagd, of ze ook mee wilden, niet vanwege de kosten, of we nu met 2 of 4 kwamen, de prijs bleef hetzelfde.
Voor de prijs van 2 tickets, en ietsje erbij, omdat ik een grotere auto moest huren, hadden ze 2 weken vakantie op Kreta, dat zij 30 jaar daarvoor bezocht hadden.
Ik had gehoopt een oudere auto te krijgen, dan maakt een krasje niet zoveel uit.
In plaats daarvan, kreeg ik een gloednieuwe auto, gelukkig met Airco, want het was 35 graden toen wij er waren, stonden de bomen, en struiken naast de weg in volle bloei, en vormden een rode en gele bloemenzee.
Een vriend had gezegd, houd de vluchtstrook maar aan, dan kunnen ze je inhalen, maar ja, daar kan zomaar ineens een boom op staan, en nadat ik al snel de taken langs de auto hoorde gaan, heb ik er maar een beetje de pas ingezet,, alle flitspalen negerend, want die waren allemaal kapot (hoe zou dat nou komen?)
straten die van links en rechts de hoofdweg kruisten.
We zijn een keer naar Heraklion gereden, opzoek naar een parkeerplaats kwamen op een straatje dat alsmaar smaller werd, ik heb iedereen gevraagd, me maar te laten rijden, en vooral geen "Pas Op" te zeggen, en zo gebeurde het, dat het zo smal werd, dat de spiegels uit zichzelf inklapten, ik denk 5 tot 10cm aan iedere kant.
En zo hebben we het eiland verkend, de medildoni grot, het Arkadi klooster, het azuurblauwe meer van Kournas, Heraklion, en de Imbros kloof gelopen.
Imbros, ga ik zeker niet meer lopen, het is maar 7Km, maar de losse stenen, en hoogteverschillen, je bent gesloopt aan het eind.
En nu ga ik terug naar de plek, en zeker naar Chania, dat is zo'n heerlijke stad, er liggen mooie herinneringen.
Ik vindt het jammer dat ik alleen moet gaan, ik ben altijd de Bob, omdat ik niet drink, en ik zou het wel fijn vinden om ook eens om me heen te kijken, in plaats van op het verkeer te moeten letten, maar er is helaas niemand die mee wilde gaan.
Ik denk dat ik aan 1 week genoeg zou hebben, maar heb voor 2 weken geboekt, ik neem alle tijd, vooral om eens stil te staan.
En ook hier  denk ik Margreet er op een aantal plaatsen bij, zal weer dankbaar en gelukkig zijn, afscheid nemen, haar loslaten, en ook afscheid nemen in haar naam, dit was buiten Edinburgh, de plaats, waar ze nog zo graag naartoe had gewild, we hebben het ieder jaar gedroomd, tot de droom vervloog.
Het is een vreemde gedachte, dat ik dit ook in haar naam doe, ik weet niet of, en wanneer er een einde komt, aan het afscheid nemen, maar in mijn hart neem ik ze mee.
En terwijl ik dit schrijf, luister ik muziek, en komt er een andere tekst.

Als het stil wordt om me heen, het gevoel van gemis toeslaat, en ik me er alleen voor voel staan.
Dan richt ik me tot de muziek en herinneringen, hoor ik je stem, en denk aan je.
Op momenten dat ik denk er niet doorheen te kunnen, richt ik me tot het plekje in mijn hart.
Schrijf mijn verdriet van me af, en ik weet, straks gaat het beter, zoek ik niet meer naar iets om me aan vast te houden.
Maar voor even houd ik me vast aan jou, droom van de toekomst die we niet hebben gekregen, droom je even in mijn leven.
De toekomst wacht, het leven komt er aan, maar niet zonder dat ik af en toe aan je denk, en hoe anders het had moeten zijn.
soms struikel ik, en raap jij me in gedachten weer op, en zegt het is goed schatje, maar je woorden komen uit een leegte die nooit meer gevuld gaan worden.
Ik rijk naar iets, dat er niet meer is, en ik zoek, rijk mijn handen in bed, naar je uit, praat tegen je, maar het is zo stil.
Ik zou je zo graag even vasthouden, even bij je zijn, maar, dit stuk van mijn leven is definitief voorbij