Het leven gaat verder, wat herinner ik me daarvan

Ik ben een geboren en getogen Nijmegenaar, en ook al woon ik er al 40 jaar niet meer, het blijft thuis.
Mijn tweelingbroer en ik zijn, in het Radboudziekenhuis ter wereld gekomen en we woonden 3 hoog op een flat in de vogelkerst straat 7, maar dat was te klein voor ons zessen, en aan de flat herinner ik me niet meer.
Redelijk voor de deur, stopte de trolleybus, en zo klein als ik was, herinner ik me dat mijn moeder, me in de kinderwagen de bus in manoeuvreerde, en dat er aan de andere kant van de straat een grasveld was.
Lange tijd dacht ik dat ik me het inbeeldde, want ik was nog geen jaar oud, toen we verhuisden, en ik heb het er ooit met mijn moeder over gehad, en die zei, ja dat klopt.
En toen zijn we verhuisd naar een wijk in Nijmegen oost, vlak achter de toenmalige LIMOS kazerne, de Verhulst straat 6, maar het leven werd beter, mijn vader was elektricien en chef monteur, en kreeg voor zijn werk een knalrode Renault 4, en we hadden ineens telefoon, de eerste in de buurt, het nummer 32370.
We konden ineens verder reizen, als de onmiddellijke omgeving van de wijk, en voelden ons echte wereldreizigers.
Aan de jaren in de Verhulststraat heb ik nog een trekbel trauma overgehouden, misschien ken je ze nog wel, zo'n lange metalen vierkante staaf, met zo'n bolle knop erop, en een bel met een veer, aan de binnenkant.
Een huis, dat geen tuin had bij de voordeur, was vaak het doelwit, van belletje trekken.
Maar op een dag stormde het heel hard, en er waaiden een aantal pannen van hun dak, dus ik belde aan, maar aan een trekbel, moet je best een stevige ruk geven, wat ik dus ook deed, en ineens stond ik met de knop, en de metalen stang, in mijn hand, en voor ik er erg in had, ging de deur open, en voor ik iets kon zeggen, werd de knop, uit mijn hand gerukt, en kreeg ik een draai om mijn oren, bats, en de deur was dicht.
Bij de B&B in Enkhuizen, waar ik na de Djemanido gelogeerd heb, hadden ze er nog een, een trekbel, en het herinnert me aan dit voorval.
Vrijdagsavonds hadden we schemeruurtje, lampen uit, kolenkachel aan, en luisterden we op de radio naar Paulus de boskabouter, en later, Paul Vlaanderen, ik heb de uitzendingen van Paul Vlaanderen ooit ergens gedownload, dat is echt jeugdsentiment, ik heb ook een aantal originele CD's met de Engelse (Paul temple) uitzendingen, hoorspelen konden ons mateloos boeien.
De radio heb ik nog steeds in mijn bezit, hij werkt nog steeds, maar moet schoongemaakt worden.
Ik was bijna 8, toen we naar de nieuwbouwwijk Neerbosch Oost verhuisden, grappig genoeg, Nijmegen West, en we waren de allereerste bewoners van deze nieuwe wijk.
Meisjes, kwamen op mijn pad, maar ik was een laatbloeier, en vond ze maar lastig, wilde gewoon met rust gelaten worden, maar daar dachten zij duidelijk anders over.
Mijn oudste broer kwam een tijd geleden een van die buurmeisjes tegen, en ze wist, nog steeds te herinneren, hoe ze me samen met haar vriendin, dag na dag, achtervolgden.
Tot we nieuwe overburen kregen, en  Lucia, op mijn pad kwam, samen de honden uitlaten,
Soms loop ik nog door de wijk, en het kleine bosje, dat er nog steeds is, en denk ik aan mijn eerste liefde, mijn eerste kus, en wat er sindsdien gebeurd is.
Ik heb vaker over het Bosje van de Baron geschreven, omdat het in mijn leven een bijzondere plek inneemt, de gemeente Nijmegen, heeft het meermaals geprobeerd te rooien, en door huizen te vervangen, maar mijn vader was heel actief, en samen met een groepje mensen, hielden ze het bos bij, knipten en snoeiden als het tijd was, en hielden het in ere, ze noemden zichzelf de Boskabouters, en ook de huidige groep mensen, noemen zich de boskabouters.

Mijn familienaam is Fest, een naam die niet veel voorkomt, en als er iets was gebeurd, en de wijkagent vroeg, wie het had gedaan, bleek de naam Fest, lekker in het gehoor te liggen, en hij is heel wat keren (voor niets mag ik toevoegen) aan de deur geweest, op een gegeven moment, waren mijn ouders het zo zat, dat ze vonden, dat we het maar zelf moesten regelen.

Helaas voor mij, was ik een klein opdondertje, en dat betekent dat je een ideaal doelwit bent, om gepest te worden, en omdat grootte niet hielp, heb ik geleerd me met woorden te verdedigen, en daardoor werd ik nogal ad rem, misschien een beetje te ad rem.
Ik herinner me nog dat we met een groepje jongens buiten zaten, en er kwamen nogal eens meisjes uit een ander gedeelte van de wijk bijzitten, en dat was in de tijd  dat ik niet naar meisjes keek, Lucia was de eerste, en zolang we samen waren, keek ik ook niet naar anderen.

Er werd altijd wat af geouwehoerd, een beetje van die steken, onder water, om de interesse van de andere sekse te wekken.
Een van de meisjes zei "wat ben jij toch een Lul" waarop ik antwoordde, "kun je dat hard maken", en weg was ze.

Sindsdien heb ik geleerd even te wachten voor ik reageer, maar  tot ik in de 3e klas van de LTS eindelijk begon te groeien, waren woorden mijn verdediging.

Maar het leven gaat verder, Margreet kwam op mijn pad, ik herinner me nog dat we samen met een stel vrienden carnaval zouden vieren, maar die vriend was net zo'n droogkloot als ik, en we zagen er echt de lol niet van in.
Maar met kinderen, heb je minder tijd voor dat soort dingen, sowieso moet je mij als Niet drinker, niet in een kroeg neerzetten, ik heb al zo vaak de uitspraak, ben jij een vent, moeten aanhoren, omdat ik geen bier drink.
Als ik aangaf dat ik het niet lekker vind, kreeg ik te horen, dat je het moest leren drinken, wat altijd gepareerd werd met de vraag, welke groenten zij niet lustten, Spruitjes en Witlof scoren hoog, kijk, dat moet je leren eten, zei ik dan.
ik heb geleerd, dat ik niet aansluit, bij veel mannen, ik heb een vreselijke hekel aan kroegpraat, zal nooit het woord wijf gebruiken, voor mij heet het nog altijd vrouw.

Margreet had het soms moeilijk met dat anders zijn, ik herinner me een voorval dat Bob als klein peutertje, achter een winkeldeur stond, en iemand de deur open zwiepte, en bijna Bob omverkegelde.
Margreet was woest, en begon nog net niet te schelden, en die man reageerde dus ook gelijk kwaad, en ze verwachtte, dat ik hem met geweld aan zijn verstand bracht, dat het Not Done was.
Maar hij was net zo geschrokken als zij, en ik heb Margreet in bescherming genomen.
Dat nam ze me niet in dank af, maar ik kijk daar anders naar, want zij reageerde gelijk agressief, en dat was ook de reactie van de andere kant, en ik heb er niks aan als ik dan ook gelijk agressief ben, dat maakt het alleen erger.
toen we eenmaal een oppas hadden gevonden, zijn we weer met dansles begonnen, beide voor de 2e keer, en later hebben we het nog een keer overgedaan.
Vakanties op Ameland, zolang de kinderen klein waren, ik hoop er binnenkort voor een paar daagjes naartoe te gaan, maar buiten het seizoen.
Niet om afscheid te nemen, maar om de mooie tijden te herinneren, ik denk er met mooie gevoelens aan terug.
Dansen zijn we buiten de lessen, maar zelden aan toe gekomen, Amanda's bruiloft was in Thailand, waar haar Nederlandse schoonvader al jaren woonde, Margreet is later nagereisd, voor het huwelijk.
Margreet heeft Amanda weggegeven, maar Amanda had me er graag bij gehad, maar dat ging niet.
Toen onze zoon Bastiaan, trouwde heb ik dat ingehaald door zowel met Margreet als met Amanda te dansen, voor mij was dat belangrijk, dat ik dat dat mijn dochter inhaalde, net terugwerkende kracht voor haar eigen huwelijk.

Grappig is dat mijn ouders, elkaar hebben leren kennen, tijdens het dansen, het was op ieder feest, hun lust en hun leven, dansen.
Het gebeurde toen, na de oorlog in de danszalen, mijn vader kon ook heel goed mondharmonica spelen, en samen met een broer, en een vriend hebben ze vermaak geboden, opgetreden is misschien het verkeerde woord.
Ik heb zijn Höhner mondharmonica, hier thuis liggen, en heb mezelf een beetje geleerd erop te spelen.
Dat was het leven tot nu toe.

Vandaag een dagje Nijmegen gedaan, over de markt, en samen met Bob, door de straten gedwaald.
In de tijd dat ik rijksambtenaar was, had ik iedere 2e maandag vrij vanwege de 36 urige werkweek, en vaak gingen we naar Nijmegen, daar was de luizenmarkt (luusemert), gewoon heerlijk tussen de oude rommel kijken naar jeugdsentiment.
Nijmegen zal altijd blijven trekken, ik zat tegenover het kronenburgerpark op school, aan de rand van de rosse buurt, als ik er nu langs loop, wenken de dames vriendelijk, maar dat is niks voor mij.

En dan komt morgen, morgen ga ik weer een dagje leven, mijn maatje Ron, uit kampen, wil al heel lang, het oorlogsmuseum in Overloon bezoeken, een kilometer of 5 bij mij vandaan.
Koffie met wat lekkers, en ergens gaan eten.
En zo gaat het leven verder, en doen we allemaal ons best, er iets van te maken