het zaadje blijkt vorig jaar al geplant te zijn

Ik blog iets minder, omdat ik het op het moment moeilijk vind.
Ik zit op mijn roze wolk, het geluk straalt me toe, en dan zijn er hier veel mensen, die het moeilijk hebben, die niet zoveel geluk hebben.
Ik weet dat het me wordt gegund, maar ik zou zo graag iedereen, op wat voor manier dan ook, geluk gunnen.
Maar zo zit het leven jammer genoeg niet in elkaar.
Dus ik schrijf blogs, omdat ik hoop dat mensen even iets anders in hun hoofd hebben, of, en dat zou nog beter zijn, even een glimlach op hun gezicht hebben.
Dat is al jaren een ding van mij, Tover een glimlach op iemands gezicht, vaak met een onverwachte uitspraak, heeft iemand je vandaag al verteld dat je geweldig bent.
Nou zit ik hier dus goed, want het barst op het forum van de geweldige mensen, die allemaal een stukje van hun leven, met ons delen, waarmee we samen huilen en lachen.
Ik zal mezelf niet geweldig, mooi, of wat dan ook noemen, ik ben gewoon ik.

En nu wil ik iets leuks delen.
Fiona en ik videobellen wat af, en zo leren we elkaar steeds beter kennen.
Ik had het met Fiona, over de knuffel van vorig jaar, die eigenlijk aan het begin stond van dit hele avontuur, en ze legde uit dat ze niet snel iemand voorbij loopt, ook de zwervers niet, en soms even een kort praatje maakt, en vraagt hoe het met ze gaat.
Zo is ze opgevoed, en zo zit ze ook in elkaar, en toen ik het gesprek opende, met de opmerking, dat ze een omgekeerde hond had, zijn we dus het gesprek begonnen.
Een gesprek waarbij ik over mijn afscheid van Margreet vertelde, mijn soort van bedevaart naar Edinburgh, en erachter kwam dat Fiona ook iemand verloren was, en op dezelfde manier afscheid had genomen.
Dat leidde weer tot haar woorden, may the wind be always at your back, en een hele dikke knuffel.

Loslaten voor mij, en voor Fiona, een heel ongewone knuffel, blijkt achteraf.
Ze zei, gisteren, dat ze iets heeft met energie, met levensenergie, en dat dat ook de reden is, dat ze die cottage heeft gekocht.
Ze zei, toen ik je die knuffel gaf, voelde ik gewoon de levensenergie naar jou toe stromen, maar kreeg ik ineens, ook heel veel energie terug, en dat maakte ze eigenlijk nooit mee.
Ze was een paar minuutjes later weer op kantoor, en haar secretaresse vroeg, of er iets aan de hand was, omdat Fiona uit haar doen was.
En Fiona antwoorde, dat ze zojuist een hele grote buitenlandse man een knuffel had gegeven op St. Cuthberts kirkyard, en ze zich ineens heel erg verloren voelde.
Dus jij hebt zomaar een F...king vreemdeling staan knuffelen, en nou voel je je ineens verloren.
Als ik jou was, zou ik proberen hem te vinden, en nog een knuffel geven.
Er was gewoon iets bijzonders gebeurd, maar op een of andere manier, zijn we elkaar misgelopen.
Geen idee hoe het zou zijn gelopen, als ik ze wel gevonden had, dat blijft gissen.
En dan ruim een jaar later. liepen we op de Pentlands, en op een stukje lag nogal wat losse verbrokkelde rots, een soort grind, en ik bood ze een hand aan, en ze zei, en toen we elkaars hand vast hadden, voelde ik dat weer, die levensenergie, en al dat gevoel, dat van jou uit kwam, en toen wist ik het, dit is iets heel bijzonders, dit is de man die ik in mijn leven wil hebben.
Ze had het zoeken naar een partner al 10 jaar geleden opgegeven, er was gewoon niemand goed genoeg voor me, zei ze, en ineens is er die hand, en voelde ik, dit is de liefde van mijn leven, met deze man wil ik oud worden.

Ik was heel erg aan het worstelen met mijn gevoelens, ik snapte er helemaal niks van, hoe kun je nou na luttele uurtjes, iemand willen kussen?
En op dat moment zei ze, ik wil je in mijn leven, kom jij af en toe naar mij toe, en ik naar jou, ik heb de hele wereld gezien, maar met jou wil ik op vakantie.
En mijn hart maakte een sprongetje, vriendschap, dat was wat ik heel graag wilde, verder dacht ik niet, wilde alleen bij haar zijn.
En de zondag erop, heb ik ook gezegd, ik vindt het fijn, jou in mijn leven te hebben, kan me niet indenken, hoe het zonder jou is, en als je erover nadenkt, best wel een vreemde uitspraak, maar dat was wat ik voelde.
 

Ik ben een tijdje naar een partner op zoek geweest, en dan kijk je, wie er misschien bij je past, maar dit is totaal anders.
En het is voor ons alle twee duidelijk dat we de ware gevonden hebben, we praten veel, en ook heel open, gaan geen onderwerp uit de weg.
Voor mij is het nu wel zo, dat ik het liever niet meer over Margreet wil hebben, dat wil ik niet meenemen, en ze zegt dat ze dat ook niet hoeft te weten, ze had al begrepen, hoe het tussen ons zat, en ik denk ook niet dat het werkt, als ik het constant heb, over mijn vrouw dit, en mijn vrouw dat, want dat betekent, dat mijn hart gewoon nog niet vrij is, teveel bezig met verwerken, maar voor mijn gevoel, heb ik dat nu wel gedaan, dat verwerken.
Zeker zal het best nog weleens boven komen, daar ben ik me terdege bewust van, en dat mag ook vindt ik, maar er is geen hoofdrol meer voor haar weggelegd.

Ik laat het achter me, want er is alleen vooruit, dat is de enigste richting in het leven.
Nog steeds overkomt het ons, en wordt het steeds dieper, bij ieder gesprek.
Ik zei, (dit moet in het Engels, er is geen Nederlandse vertaling voor, die er recht aan doet)  It feels like you're my woman.
En Fiona antwoordde, yes, I'm your woman, and you're my man, we are meant for eachother, we started walking the path of our live together.
Vertaald, het voelt alsof jij mijn vrouw bent, en Fiona antwoordde, ja ik ben jouw vrouw, en jij bent mijn man, we zijn begonnen onze weg van het leven, samen te lopen, er is een verschil tussen woman, en Wife, en man en husband.
Maar ik denk dat jullie dat wel begrijpen.
We tellen de dagen af, tot het volgende week vrijdag is, en dan zie ik Fiona ineens met een hele dikke glimlach op haar gezicht, gewoon intens gelukkig, en zegt ze, ja dan zijn we eindelijk weer bij elkaar, want ik mis je zo.

Wonderbaarlijk wat wij nu meemaken, en ik zou graag een beetje van die liefde, met jullie willen delen.
Maar meer als een blog, heb ik helaas niet te bieden.
Ik hou van jullie.
De bovenste foto is op die zaterdag op de Pentlands, gemaakt, de onderste is mijn B&B