Hoe gaat het nu verder

2 Weken geleden lag ik nog bij Fiona in bed, het eind van een week van uitersten.
Ze belt soms, 's-avonds als ze weer thuis is, eigenlijk zouden we dat in de weekends doen, maar de behoefte om elkaar te spreken, is heel groot.
Ik bel met opzet niet, omdat ze zoveel werk in te halen heeft dat iedere dag een latertje wordt, en ik haar niet wil storen, ze heeft haar rust nodig.
Voor ons beiden is het nog steeds een heftige tijd, zoals zij het zegt, we are both tilted, oftewel uit het lood geslagen.
Van de ene kant weten we beide zeker dat we met elkaar verder willen, van de andere kant, weten we, dat we ook op een andere manier kennis moeten maken, het is ons alle twee overkomen.
Dus ergens in November gaan we waarschijnlijk samen een aantal dagen naar Barcelona, de Sagrada Familia staat al heel lang op mijn lijstje, en ik zou er ook met Margreet heen zijn gegaan, als er niet van alles in de vorm van kanker en Corona tussengekomen was, ik heb er 36 jaar geleden voor gestaan, maar het was geen onderdeel van de tour, dat is ook de reden dat ik niet met georganiseerde reizen mee wil.
Dat was best zwaar, ieder jaar vakantie plannen, en ieder jaar weer annuleren, tot het moment, dat vakantie geen optie meer was, en we het dichtbij huis moesten zoeken, korte uitjes.

Margreet was een echte fan van de Lord Of The rings films, ik geloof dat ze het eerste deel echt 10 keer heeft gezien in korte tijd, zo vaak, dat ze van de Bioscoop de filmposter heeft gekregen die in de etalage hing.
We hebben het 1e deel samen gezien, ook het tweede, en toen het laatste deel in première ging, hebben we een marathon sessie gedaan van de 1e 2 delen, en om middernacht het laatste deel.
Het nummer into the West van Annie Lennox, was de afsluiting, iedereen liep al de zaal uit, maar wij zijn tot het eind blijven staan, tot het nummer afgelopen was, prachtig.
We hebben de muziek van de films ook op CD, en die is heel vaak gedraaid,.
Into the West was ook het laatste nummer tijdens haar crematiedienst, dat ze uitgezocht heeft, en een heel mooi nummer van Dances With Wolves.

En nu ben ik anderhalf jaar verder, heb op een of andere manier vrede gevonden, met wat er gebeurd is, heb veel van me afgeschreven, en denk nog regelmatig aan Margreet, aan de mooie dingen, en net had ik de muziek van Lord Of the Rings, The return of the King opstaan, en natuurlijk eindigt dat met into the west, en dan denk ik aan Margreet, aan de mooie momenten, en de keren dat we de DVD's afgespeeld hebben, volgens mij hebben we 16 DVD's, de extended versie, en ook de special extended versie.

Als ik hier ooit de deur achter me dichttrek zijn dat toch wel de dingen die ik meeneem, ik kan dat niet achterlaten, want het speelt zich af in een deel van mijn leven, en er kleven mooie herinneringen aan.

Voor Amanda is het ook een schok, dat Fiona ineens in mijn leven is, ze wil even nog geen contact, wil ze nog niet in haar leven, en ik denk dat ze hoopte dat het niet zo'n vaart zal lopen.
Van de week appte ze me, is het nu een officiële verliefdheid, en of het gezellig was geweest, duidelijk een signaal dat ze wil weten hoe het ervoor staat.
Dus ik heb geschreven dat we het met zijn drietjes gezellig hadden gehad, ik wilde ze niet ongerust maken.

Maar vandaag ben ik bij haar geweest, om te overleggen wat het oppas opa rooster gaat worden, en ik zag heel erg tegen het gesprek op, want ik had me voorgenomen, om op een zachte manier te vertellen dat het meer is als een beetje verliefd, en dat we eigenlijk samen verder willen, maar dat het pas aan de orde is, als Fee haar bedrijf verkocht heeft, ergens, rond deze tijd volgend jaar, of later, en dat ik erover denk, om dan naar Schotland te verhuizen, omdat er hier voor Fee niets is.

Ja daar kwamen de tranen, en ze zei opnieuw, pap we weten hoe de laatste jaren met mam waren voor jou, en ik gun het je van harte, maar eigenlijk ook niet, omdat ik het gevoel heb, hoe kort het na mams overlijden is, pas anderhalf jaar.
En het lijkt alsof ik er zo makkelijk overheen stap, maar ze weet dat haar rouw, anders is als die van mij.
Dan ga ik echt niet zeggen dat rouw geen houdbaarheidsdatum heeft.
Maar zo voel ik het wel, hoe lang moet ik dan alleen zijn, voordat er weer iemand anders in mijn leven mag komen, is anderhalf jaar verdriet van me afschrijven niet genoeg geweest, en ik tel daar ook de jaren bij op dat ik de boskbal ben geweest, Amanda heeft maar een heel klein beetje meegekregen, maar de echt gemene dingen, werden bewaard voor als ik alleen was, nooit in gezelschap.
En hoewel het me verdriet doet om te zeggen, vindt ik, dat ik mijn portie eenzaamheid en verdriet, ruimschoots gehad heb, ik wil het niet meer, wil het niet meer voelen, wil niet terug naar het gevoel dat ik mijn verdriet eruit had willen schreeuwen, naar het gevoel jarenlang keihard weggetrapt te zijn, en alleen te zijn geweest.
Telkens als dat naar boven komt, komen de tranen, niemand heeft het verdiend dat te moeten voelen, ook ik niet, maar mij werd niks gevraagd.
Misschien is het zelfmedelijden, maar het is niet iets wat je even van je afschrijft.
Ik kan niet zeggen wat er allemaal gebeurd is, niemand wil het horen, en mijn kinderen wil ik het niet aandoen.
Eigenlijk mis ik een stuk erkenning van mijn verdriet, en hier is de enigste plaats, waar ik dat kwijt kan, en dat heeft me geholpen het langzaam te verwerken, voor de rest van de wereld blijft het verborgen.

Maar dat waren mijn gedachten, en die heb ik voor me gehouden.
Ik heb gezegd dat ik wel degelijk van Mam hield, en dat je 33 jaar samen, niet achter je kunt laten, dat gaat de rest van je leven mee.

Ik heb ze uitgelegd, dat ik zeker wist dat ik niet 20 jaar, alleen wilde blijven, dat ik eigenlijk gehoopt had een maatje te vinden, waarmee ik af en toe een dagje kon leven, en dat het laatste wat ik wou, een nieuwe relatie was.
En dat is ook echt zo, zo stond ik er ook echt in.
Maar dit is me overkomen, heeft me totaal uit het lood geslagen, dit had niemand kunnen voorspellen.

En voor Fee is het net zo, ze had geen behoefte meer aan een relatie, ze was content, met haar leven, en ineens komt er iemand die je zoekt, en binnen luttele uurtjes, staat ook haar leven op zijn kop.

We willen het kalm aan doen, elkaar leren kennen, en tegelijkertijd, willen we alleen maar bij elkaar zijn, en ieder gesprekje dat we hebben wordt dat verlangen sterker.
Ik zit nu tussen 2 werelden, dat wat was, en dat wat komen gaat, en heb geen idee hoe ik daar mee om moet gaan, kan alleen met de stroom meegaan, en fouten uit mijn vorige relatie niet herhalen, erop attent blijven dat ik me niet weer constant aan ga passen, aan de wens van de ander, dat wil ik nooit meer.

Maar het grote verschil is, dat Fee en ik wel open met elkaar praten, en ook de gevoelige vragen niet uit de weg gaan, en het elkaar niet kwalijk nemen als die gesteld worden, want we weten dat het geen achterdocht is.
Want ik weet, als het praten stopt, dan houdt het op, dan probeer ik het op gang te krijgen, maar als dat niet lukt, geef ik het op, en kies ik voor mezelf, hoe verdrietig dat ook zal zijn.
Maar ik heb goede hoop dat het dit keer anders loopt.