In het leven staan

Soms krijg ik een hartverwarmende reactie, over hoe ik in het leven sta.

Tja dat is zo gegroeid, en gedeeltelijk ook een heel bewuste keuze.

Er is zoveel negativiteit in de wereld, en de nadruk ligt overwegend op dingen die niet goed gaan, mensen trekken soms conclusies die niet gerechtvaardigd zijn, een voorbeeld

Op de technical support, waar ik werk worden tickets, via de website aangemaakt, en doorgestuurd naar de support van het desbetreffende land, en op mijn verzoek, krijgen de indieners sinds een paar jaar, een bevestigingsmail, en wordt tijdens het aanmaken van het ticket ook uitdrukkelijk vermeld alle postvakken te bekijken.

Ik ben ook op ons ASRock forum actief, en er wordt wat af gemopperd over het feit dat we niet antwoorden. Soms komt het ticket via een ander kanaal ook nog eens binnen. En als ik soms mensen bel, en vraag of ze ook in hun spamfolder hebben gekeken, wordt het stil, en hebben ze ons voor niks, voor van alles en nog wat uitgescholden.

Dat is een beetje de tendens, in deze tijd, aannames.

Dus ik heb besloten er wat positiever in te staan.

Ik ben bewust naïef, wat betekent dat ik er niet uitga van dat iemand het zo bedoelt, als het op mij overkomt, Als ik iets opstuur naar klanten, wat eigenlijk nog moet wachten tot het defecte onderdeel terug is, zeg ik ook dat het eigenlijk niet mag, maar omdat ik bewust naïef ben, ik het toch vast opstuur, en dat ik nog nooit teleurgesteld ben (is ook echt nog nooit gebeurd, in de 12 jaar dat ik er werk).

En dan wordt het voor de ander een gewetenskwestie.

Ik ben al 30 jaar bezig, met mijn actie "Tover een glimlach op iemands gezicht"

Zojuist een chat met de RABO bank, chat bijna klaar, en out of de blue "Heeft iemand je vandaag al gezegd dat je geweldig bent?" niemand kan dat weerstaan, altijd een glimlach.

In de winkel, sluit ik het betalen altijd af, met "dank je wel voor de service en de glimlach", en het werkt

Jaren met de trein naar mijn werkplek in Den Bosch gereisd, iedere dag dezelfde gezichten als je weer in een overvolle trein in het halletje stond.

Iedereen schijnt ergens ter hoogte van hun hart een groot gat te hebben, daar kijkt men naar, niet naar je gezicht, van enige interactie is geen sprake, net een stel opgewarmde zombies.

Ik heb tijdens het uitstappen een keer de deuropening geblokkeerd, me omgedraaid naar die chagrijnige koppen, en heel duidelijk gezegd, He jongens dat was gezellig, doen we morgen weer, me omgedraaid, en tegen de wachtende reizigers, die ook in zombiemode staan, gezegd  GOEDEMORGEN ALLEMAAL, en zowaar, een slimpie, goedemorgen jij alleen, weer een lach. Maar in de dagen daarna begon iedereen los te komen, spontaan te praten, of zaten we in een vastgelopen trein samen de puzzels te maken.

Het leven kan zoveel aangenamer zijn, met een klein gebaar.

Ik had nooit verwacht voor mijn werk te reizen, en bij deze laatste baas werd mijn support job, vanuit het hoofdkantoor in Taiwan, gewijzigd naar Marketing.

Voor ik het wist zat ik er middenin, Duitsland, Tsjechië, Hongarije Polen, Kroatië, Rusland, en ook Taiwan, en nog een aantal andere landen.

Ik heb in ieder land, in de geldende taal geleerd, om Goedemorgen, goedemiddag, en goedenavond te zeggen Zelfs in het Taiwanees en Mandarijn, en dat was ook het enige wat ik kon.

Ik stond op CeBit in Hannover, en het zijn allemaal Aziatische bedrijven, en als Aussteller ben je er ruim voordat het hele gebeuren begint, iedere dag opnieuw.

Ziet iedere dag dezelfde gezichten, in het voorbijgaan, op weg naar de stand, iedereen kijkt naar je, niemand zegt wat, waarschijnlijk allemaal bang, om een slecht figuur te slaan door de Taalbarrière.

Tsao Shong How (fonetisch vertaald), en men kijkt je ineens aan en begint honderduit te praten, en vanaf  dat moment, maakt iedereen, iedere ochtend een praatje met je.

Het leven kan zoveel aangenamer zijn, met een klein gebaar.

Ik probeer het leven nu, niet te zien, in de zin, van alles wat ik niet meer heb, maar alles wat ik gehad heb, want dat was heel erg veel.

Peter