langdurig afscheid, en bucket list

Ik vindt troost in het kijken van de foto's, zeker als je het met iemand samen kijkt, die Margreet ook heeft gekend.

Toen Margreet in 2019 binnen 2 weken ineens een dwarslaesie had, Was haar liefste wens, om weer aan het werk gaan als ZZP'er in de zorg.

Haar eigen autootje, een gifgroene Nissan Micra, waar liefkozend een nummerplaat achter de ruit stond met de tekst "Limoensientje" had ze voor haar werk nodig, haar werkgebied was heel groot, vanuit noord Limburg waar we wonen, tot aan midden Limburg, Nijmegen, Tilburg. En bijna altijd clienten die aan hun levenseinde stonden, door kanker.

Maar nadat ze hersteld was van een gedeeltelijke dwarslaesie, kun je niet zomaar gaan rijden, het vertrouwen is weg, en ik probeerde haar er soms wel toe te bewegen, door te vragen of ze er al aan toe was, en we zijn naar een afgelegen dorpje gereden om koffie te drinken, en op de terugweg wilde ze het graag weer proberen, gespannen gezicht, maar het ging weer, ze had haar vrijheid weer terug, een kostbaar goed, en ze dacht weer aan werk, en gaf aan dat ze weer beschikbaar was. en ze kreeg iedere 3 maanden haar retuximab, alles leek goed te gaan

Totdat in 2021 AML ineens opdook, en werken geen optie was, dat was heel heftig, want je denkt, het gaat goed, alles is weg, maar helaas werden we weer ingehaald door kanker.

En terwijl ze voorbereid werd op een stamceltransplantatie, ging ik iedere dag, na mijn werk, (ik werk in Nijmegen) eerst naar het Radboudziekenhuis, maar als je dat nagenoeg iedere dag doet, wordt het best zwaar, om alle ballen in de lucht te houden, ik deed in mijn eentje marketing voor heel Europa, en dat waren zo'n 27 landen, Op een evenement in Athene sprak ik mijn concullega, zij deden mijn werk met zijn vijfen, 

's-avonds eerst naar het ziekenhuis, naar huis, boodschappen, wassen, koken, de jongste zoon woont thuis, omdat hij geen woning kan vinden. Maar het was niks in vergelijking met haar strijd.

Tot ineens de politie voor de deur stond, voor een slecht nieuws gesprekje, mijn een na oudste broer was dood in huis gevonden, daar had ie 1 maand of meer gelegen, maar hij was van ons vervreemd, en had het contact met de familie 9 jaar eerder verbroken, ik heb het allemaal geregeld, crematie, erfenis. maar ik mocht zijn woning niet in, en had dus geen papieren, geen BSN nummer, geen polissen, En nadat ik alles uitgezocht, trok ik het niet meer en heb de hulp ingeroepen van mijn oudste broer, te veel ballen, om in de lucht te houden.

Maar de bucket list kwam toch akelig dichtbij, wat als de stamcel transplantatie niet zou kunnen, of niet zou werken.

We hebben sinds 2020 heel veel korte vakanties gedaan, paar daagjes her en der,tussen de behandelingen door, en veel met de kinderen, en kleinkinderen gedaan. Maar Margreets wens was een keer achterop de motor zitten. Onze oudste zoon, reed Motor, en de jongste zoon had wel een motorpak, en helm, en met haar wankele evenwicht, ging haar wens op haar verjaardag in vervulling. Als ik die foto zie, ben ik blij, want ze heeft haar wens in vervulling zien gaan, een glimlach van oor tot oor.

Zweefvliegen stond ook op de lijst, en zo gauw Corona het toeliet, hebben we het gelijk geregeld. Ze vond het geweldig, wel eerder geland, omdat ze een beetje misselijk werd. Naturalis stond op de lijst, De Efteling, en gewoon even ertussenuit, kopje koffie, bij de kinderen langs, en hoe slecht het ook ging op momenten, we zijn altijd door blijven plannen, Kamp Westerbork, stond ook op de lijst, en altijd maar doorgaan, ook al had ze niet altijd de energie.

Telkens als we slecht nieuws kregen, zijn we op een of andere manier, altijd ergens uit gaan eten, ook toen we op 24 Maart 2022 te horen kregen, dat de stamceltransplantatie niet was aangeslagen, en AML in volle hevigheid terug was, en ook toen we in Februari te horen kregen dat de behandelingen gestaakt zouden worden, zijn we die avond uit gaan eten.

Als ik achteraf de foto's bekijken, zie ik de achteruitgang wel, maar we hebben er nooit bij stilgestaan.

Op de kinderen trok het ook een zware wissel, want hun moeder ging voor, alles draaide om Margreet, zorgen, verzorgen, er het beste van maken, en het hoofd niet laten hangen. Je staat echt in de overlevingsstand, onze dochter verhuisde terug naar Venray, waar we wonen, en de laatste weken waren we er samen, met zijn vieren, voor Margreet.

Ik ben ontzettend trots op mijn kinderen, we hebben echt alles zelf gedaan, en het was echt pure liefde

Het besef hoe zwaar het is geweest komt pas, op het moment dat alles afgesloten is, gecondoleerd, we komen binnenkort langs, kom eens bij ons eten, goede bedoelingen, maar er komt niet veel van terecht, dat valt me echt tegen, maar aan de andere kant kan ik me voorstellen, dat men zelf ook niet weet wat men ermee aan moet .

Maar ze kunnen het ondanks alle goede bedoelingen, niet van je overnemen, je moet er zelf doorheen, en iedereen is zichzelf, doet het op haar of zijn eigen manier, ik ben ik, en heb god zij dank, mijn manier gevonden.

Ik wens jullie allemaal dat jullie je eigen manier mogen vinden.

Mijn Margreet was een kanjer, en het leven wat achter ons ligt is de moeite van het herinneren waard, dus als je het goed bekijkt, heb ik gewoon geluk gehad, en nu heb ik op kanker.nl ook weer geluk, al die mensen die je op een of andere manier in hun hart sluiten, troosten, vasthouden, moed inspreken, en soms even het zonnetje in je leven zijn.

Ik lees veel blogs van mensen die kanker hebben, wil graag helpen, maar weet de woorden niet te vinden, tussen kanker hebben, en nabestaand zijn, zit een groot verschil.

Als ik de woorden wist, zei ik ze iedere dag, want ook jullie zijn kanjers. moedig als mijn Margreet, doorzetters als mijn Margreet, en mooie mensen als mijn Margreet, en op een vreemde manier houd ik van jullie, en houdt je soms even vast.

Peter