Mijn reis naar Wommelgem

Wommelgem was ooit een Heerlijkheid, geen idee welke halve zool dat bedacht heeft.
Maar kar en paard ingespannen, en over de stoffige zandpaden, de Belgische grens overgestoken, in de hoop dat de commiezen me niet zouden betrappen.
Je weet maar nooit, als je naar zulke verre landen reist, enige dagreizen ben je er wel mee bezig, en je weet nooit wat er op je pad komt, aan gespuis, dat vindt dat zij veel meer recht hebben op jouw bezittingen als jijzelf.
Het werd een mooie reis, en ik ben eerst omgegaan, naar het even zo rustieke Geel, wat voor iemand die het gesticht van Venray kent, een plaats vol herkenning biedt, er is daar echt niemand gek, al die anderen, die zijn gek, volgens de lokale bevolking.
Daar een vriend opgezocht, die totaal verrast was, want ja Appen, en telefoneren, dat had je toen nog niet, en vandaar de kar weer ingespannen, het paard wat Lokale E10 gegeven, want daar liep ie het lekkerst op.
Over de zandpaden, over de heuvels, bergen kennen ze daar niet hè, en al snel kwam het lieflijke dorpje Wommelgem in zicht, alwaar Don Willy de la Wommelgem woonde, met zijn gemaal, niet te verwarren met malende gedachtes.
Nou noemt ie zichzelf wel Don Willy, maar da’s natuurlijk, niet, hoe men hen daar noemt, die buitenlandse fratsen, daar moeten ze niks van hebben.
Daar staat hij gewoon bekend, als Baron Willy, en zijn lieftallige echtgenote, als, Freule Martine, ooit bezongen door een troubadour, met de woorden,  Oh Martine, oh Martine, hoe kan ik jouw hart verdienen.
Da’s precies wat baron Willy, voor mekaar heeft gekregen, het hart van zijn Martine, winnen.
Ze wonen in hun voorouderlijk kasteel, en de achtertuin, da’s het landgoed.

Kar en paard, een stukje verderop aangebonden, en op naar kasteel Wommelgem, de woonstede van de baron, en zijn gemaal.
Omdat wij als edellieden, de baron, en de knuffelprins, onder mekaar waren, kreeg ik ook gelijk een knuffel, waarna hij me voorging, op weg naar freule Martine.
Daar aangekomen, heb ik ze voor het eerst gezien, maar knuffelen, was toch risicovol, baron Willy had aangegeven, dat hij daar niet zo van gediend was, als die mooie grote knuffelprins (fantasie is iets moois hè) ook zijn gemaal, in de armen zou nemen.
Leuke gesprekken over het forum, of was het nou achterum, da week nie meer.
De spijzen en dranken kwamen op tafel, en we hebben het er eens goed over gehad, hoe dat wij dat als edellieden beleefden, al die mensen die daar schreven, en bolgden(hoop da’k da goed schrijf), en we kwamen al snel tot de conclusie, gewoon gaan laten, da komt allemaal goed.
Aan ’t eind van de avond, was het tijd om afscheid te nemen, want de knuffelprins had een nachtje geboekt, in den herberg “Het blauwe schaap” een stukske verderop.
Terwijl Baron Willy zijn wandelkleding en schoeisel aantrok, heb ik nog even Freule Martine, eens even goed geknuffeld, en Baron Willy, wilde ook zeker weten, dat ik niet, stiekem rond het kasteel bleef, en heeft mij persoonlijk begeleid naar d’r herberg.
Het was een mooie avond, maar wel een beetje aan de late kant, toen ik eindelijk voor de deur van de herberg stond, gaf de waardin, me verbale instructies hoe ik in mijn eigen slaapkamer kon belanden, d’r waren d’r meerdere, en ge kunt nooit weten hè.

Des ochtends was het baddertijd, effe ijskoud water, en ook wat warm, en beneden stond een lekker ontbijtje klaar, en zoals gewoonlijk kwam ik met de waardin aan de praat, en heb ik mijn charmeoffensief ingezet, en dat werkte.
Ze heette Greetje, en moest effe later aan den arbeid, maar kwam nog effe terug om te zeggen, ik ga u kussen hè.
Het bleef betamelijk, ze drukte me aan d’r borst, en zo hebben we even gestaan, een geslaagde knuffel.
Voor onderweg kreeg ik nog 2 potten zelfgemaakte confituur mee, met de mededeling, dat ik bij iedere hap, aan ze moest denken, en belofte maakt schuld, ‘k zal bij iedere hap, aan de lieftallige blonde waardin denken.

Kar weer tevoorschijn gehaald, paard, voorgespannen, en zo reed ik met een gelukzalige glimlach, terug, over de stoffige paden naar huis.

Nu denken jullie dat ik mijn fantasie gebruikt heb, maar ‘tis niet gelogen, hooguit een beetje aangedikt.