Niet denken, ik zou graag willen

49 jaar geleden trok ik voor het laatst de schooldeur achter me dicht, van LTS, Kronenburg, tegenover het Kronenburgerpark in Nijmegen, door Frank Boeien bezongen.
En daarna begon eigenlijk mijn werkzame leven, weliswaar met de nodige hobbels.
Ik heb de 2e klas moeten doubleren, omdat ik geen voldoende had voor metaalbewerking, kreeg desondanks een schoolreisje aangeboden, omdat ik de hoogste cijferlijst van de klas had, als ik het nu vertel gelooft niemand het.
En hierdoor schoof alles in mijn leven 1 jaar op.
Toen ik in 1974 mijn autotechniekdiploma behaalde, was net de oliecrisis in 1973 geweest, en kon ik van school zo, de WW in, waar ik absoluut geen zin in had, in overleg met mijn ouders, en de directeur, mocht ik de opleiding elektrotechniek erachteraan doen.
Maar in plaats van in de derde klas, moest ik gelijk in de 4e klas, in het examenjaar starten, en terwijl de andere leerlingen het over fase, nul, en 3 fasen hadden, wist ik niet eens waar ze het over hadden.
Maar hier komt het stukje, hoogbegaafd (wat ik tot voor kort niet wist) om de hoek kijken, ik heb beide diploma's met de hoogste cijferlijst afgesloten, en dat is geen prestatie, het kwam me gewoon aanwaaien, is zeker niet iets om over op te scheppen.
Automonteur ben ik nooit geweest, elektricien wel een aantal jaren, en daarna ben ik via Philips, en een reorganisatie, doorgerold naar ICT, en heb dat sindsdien gedaan.
Ik wilde eigenlijk al heel lang, een keer bij de LTS, nog een keer binnenkijken, en had daarvoor mijn pensioen gedacht, en had inmiddels een aantal oud klasgenoten teruggevonden, waarmee ik hoopte te gaan.
Maar ze trokken er niet echt aan, en toen een van hen, constant over, kanker dit, en kanker dat, bezig was, heb ik hem gebeld en gezegd dat ik het contact verbreek.
Ik heb hem meermaals duidelijk gemaakt, dat ik dat niet op prijs stel, omdat ik er zelf mee te maken had, en het gewoon niet vond kunnen.
De andere klasgenoten, hebben nooit uit zichzelf gebeld, dus heb ik het opgegeven.
Maar ik heb allang geleden geleerd, dat je niet moet denken, ik zou graag willen, want ooit komt het moment dat je denkt, had ik maar, en dat wil ik voor zijn.
Dus ik heb mezelf een leuke dag gegeven, ben door toeval in Beuningen beland, waar ik 6 jaar gewoond heb, in een nieuwbouwwijk, even door de actieve herinneringen (dit maakt me voor de politiek, dus totaal ongeschikt) en ben daarna naar Nijmegen gereden, en heb de stoute schoenen aangetrokken, die zitten als gegoten, en heb gezegd dat ik 49 jaar geleden de deur achter me dichtgetrokken heb, en er graag nog een keer doorheen zou willen lopen, en wat foto's maken, maar zonder leerlingen en personeel natuurlijk, en dat was geen probleem.
En zo heb ik 2 uur door mijn oude school gedwaald, en een van de leerkrachten, bleek plenty tijd te hebben, en dan kom je ook door deuren die gesloten zijn.
En zo kun je dingen vertellen, over de school, die niemand, meer weet, en leerkrachten vragen daar echt naar, ik heb er diverse gesproken.
En de verhalen natuurlijk, ik heb ooit, als slecht bedachte grap, de hele school in alarmtoestand gezet.
Omdat er 3000 leerlingen waren, werd er besloten, een vluchtweg plan te bedenken, en in ieder lokaal hing een bordje boven de deur, vluchtweg voor dit lokaal, route A, of B, enz.
En dit is geoefend, en de leraren wisten wanneer het alarm af zou gaan, dan konden ze het begeleiden.
Bij elektrotechniek moest ik een schakeling maken, om een grote zoemer te bedienen, die precies hetzelfde klonk, als het alarm.
Dus er een stuk kabel aangemaakt, en op de gang gelegd, nou als je de foto's ziet, weet je wel dat dat goed doorklinkt, en ineens gingen alle deuren open, en wij trokken de stekker eruit, en de zoemer van de gang.
Wat ik niet had bedacht is dat men het serieus zou nemen, maar eerst zou gaan bellen met de conciërge, maar in plaats daarvan, begonnen alle klassen leeg te stromen, via de vluchtroutes, en omdat het nog al op zou vallen als wij als enige zouden blijven, zijn we dus ook maar meegelopen, en zo was in no time de hele school leeg.
Er is nooit naar gevraagd, en we waren ook ijzig stil daarna, maar het was geen goede grap, eigenlijk een heel domme grap, maar daar stonden we toen niet bij stil, laat ik het maar een jeugdzonde noemen.
Bijzonder, om in de aula te staan, waar ik tot twee keer toe mijn diploma uitgereikt heb gekregen, ik heb ergens nog een boek liggen, met een oorkonde voor de hoogste examenlijst.
Het oude gedeelte van de school stamt uit 1901, en heeft de monumentenstatus, en de leerlingen die er nu zitten, vinden dat het met die uitgesleten trappen, en glas in lood ramen, een hoog Harry Potter gehalte in zit.
Dus ik kan van mijn, Ik zou weleens willen, lijstje weer iets afstrepen.