Nog 1 maandje

Nog 1 maandje, en dan ben ik weer in Schotland, maar ondertussen is het een rommelig weekje.
Dinsdag Appte mijn broer, dat maandagnacht een oom van ons was overleden, niet geheel onverwacht, maar dat zet je toch aan het denken.
De generatie van mijn vaders kant, heeft het tijdelijke voor het eeuwige al lang geleden verwisseld.
De grootouders van mijn moeders kant, hadden 5 meisjes en 4 jongens, en dit was de een na oudste broer, na hem is er alleen nog 1 zus over, en is ook die generatie verleden tijd.
Soms als ik langs de foto's kijk, denk ik, die is er niet meer, die is er niet meer, enz, en dan zijn de foto's toch goede herinneringen.
De vrouw van deze oom is er nog wel, en heeft net vorige week haar zus begraven.
Een zus die ook in onze familie getrouwd is geweest, en kort daarop haar man verloor.

Ik zou donderdag oppassen, maar vandaag belde Bob, hij was onderweg naar Amanda om op te passen, maar door de sneeuw gleed hij alle kanten op.
Er zaten nieuwe banden op toen hij de auto kocht, maar het blijkt dat daar maar 5mm profiel op zat, dus net boven de wettelijke 3mm, en banden voor elektrische auto's zijn een stuk duurder.
Dus ik was ook vandaag de oppas, had eigenlijk gepland boodschappen te gaan doen.
Vrijdag ga ik bij mijn oud collega langs, 0m wat dingen op de computer te regelen voor hem, en dan zal het ook wel afscheid worden denk ik.
En tegelijkertijd zit ik met mijn hoofd bij Schotland, ik had Fee een paar dagen niet gesproken, maar ik weet dat ze druk bezig is, met de verkoop van haar bedrijf, en het opzeggen van de huur van het kantoorpand, en daar moet ze gewoon haar hoofd bijhouden, en gelukkig helpen haar vrienden haar daarmee, aan advocaten geen gebrek.
ik weet geen bal van het Schotse rechtssysteem, maar het blijkt dus af te wijken van het Engelse en Ierse systeem, Common Law noemen ze het.
En er is dus een verschil tussen een advocate en een lawyer, de lawyer mag alleen haar zaken bepleiten voor de Sherrifs Court, een Advocate ook voor een High court.
Ik moest gelijk aan Robin Hood denken, de Sherrif van Nottingham.
Fee is helemaal gestopt met werken, het is een kwestie van de archieven bijwerken, en die zijn sowieso al ergens anders opgeslagen, nu nog de huur van het pand opzeggen, de boel leegmaken, en dan zit er 25 jaar van dit stuk carrière op.
En dat is toch wel even wennen, maar ze voelt zich er goed bij.

Vaak komt het ter sprake, hoe het zich tussen ons ontwikkeld heeft, en we denken er hetzelfde over, het gebeurt eigenlijk heel gemakkelijk, geen van ons heeft bepaalde verwachtingen van de ander, we zijn gewoon blij en voelen dat we gewoon enorm veel geluk hebben gehad, dat we elkaar gevonden hebben.
Ze zegt dat ze blij is, en ik gewoon een zachtaardig en vriendelijk karakter heb, we kunnen over van alles en nog wat praten, zitten nooit om een conversatie verlegen, dagen elkaar uit, op een vriendelijke manier, en plagen elkaar, echt alsof we pubers zijn, maar dan wel pubers, met een berg levenservaring.
En ik denk dat we juist daardoor anders naar dingen kijken, en ook waarderen wat we hebben, en wat er nu met ons gebeurt.
We vinden het allebei fijn, om samen in bed te liggen, en dat heeft niks met sex te maken, maar gewoon elkaars nabijheid, ontbijt op bed, gewoon nog even genieten van het feit dat we er zijn, dat we daar zijn.
Ik zei tegen ze, als we hand en hand lopen, en ik naast me kijk, heb ik een gevoel van trots.
Trots dat we elkaar gevonden hebben, trots, dat we bij elkaar lijken te horen, voor elkaar gemaakt lijken te zijn.
Alles is makkelijk voor ons, een hele vreemde gewaarwording, nadat ik zoveel energie in mijn huwelijk heb moeten steken.

Dus ik verheug me er op, samen de kerstboom op te zetten, en in haar kamer te zitten, open haard aan, gewoon blij zijn met elkaar, en telkens als ze in de stoel naast me zit, bij de haard, en ik kijk opzij, komt weer dat moment voorbij, dat ik dacht, ik wil je kussen, en ben ik weer blij dat dit met ons gebeurt, het is wonderlijk.
Zoals ik eerder al eens schreef, niks verwacht, alles gekregen, en toen wist ik nog niet dat het zo zou gaan lopen.
Iedereen die Fee kent, is verbaasd als ze horen dat ze een 7 foot (klopt niet helemaal) Dutchman heeft gevonden, die haar person blijkt te zijn, en iedereen wil het verhaal horen, en, wat ik heel mooi vindt, en waarvoor ik dankbaar ben, iedereen vindt het een uplifting story, ze worden er blij van, en soms geeft het net dat zetje dat ze nodig hebben, om net als kathleen, toch weer in de liefde te gaan geloven.

Het doet me denken aan het verhaal van "pay it forward"
Je geeft de goede daad die aan jou is gedaan, door aan anderen, en zo ontstaat er een beweging van goede daden en maken we met elkaar de wereld iets mooier

In dit geval is het een film, maar in ons geval lijkt het dat het inspirerend voor anderen is, dat het hoop geeft, dat het mensen die vast zitten, los kan maken.
Het is geen prestatie, het is gewoon iets wat gebeurt, mensen gaan anders naar mensen kijken, en naar zichzelf.

Mijn motto:

Als men aan het eind van mijn leven de rekening opmaakt, en het is overwegend positief, en ik heb ook iets voor een ander betekend.
Dan vindt ik dat ik een goed leven heb gehad.
En voor mijn gevoel, is dat precies wat ik probeer te doen