Op Reis

Nog een paar uurtjes, en dan komt Bob langs, om me op het vliegveld af te zetten.
Inmiddels wat heen en weer ge SMS't met Fiona.
Ik moet op West End uitstappen, en ze heeft om 09:30 gereserveerd bij The Huxley.
dus beide via Streetview opgezocht, en het is bekend terrein, inderdaad vlak bij The Caledonian hotel, en vlak bij St. Cuthberts Kirkyard, waar ik Fiona heb ontmoet.
Als ik dan even verder kijk, is het de plek waar Margreet en ik in 2012 voor het eerst, Edinburgh binnenkwamen, Haymarket.
We hebben een aantal maal, bij een goed Italiaans restaurant  daar gegeten
Het is al  11 uur geweest, ik begin nu pas met de spullen in de koffer te doen, maar mijn spiekbrief, doet wonderen, nu nog beneden de 20KG blijven, maar dat zou niet moeilijk moeten zijn.

Ik ben niet zenuwachtig, ik ben niet anders gewend, als om in het diepe gegooid te worden.
Maar ik ben wel heel benieuwd wat de dag gaat brengen, en ik plan eigenlijk helemaal niks, ik zie wel wat er op me af komt, ik heb tenslotte 2 dagen voor mezelf.
Ik merk dat Fiona geen tijd verspilt, Als ik bij West End uit stap, bevindt ik me tegenover haar kantoor, en ze heeft al een berichtje gestuurd, dat ik daar mijn koffer kan parkeren.
De lunch vindt ik prima, ik denk dat ik tegen die tijd wel aan iets toe ben, ik vlieg het liefst nuchter, niet vanwege luchtziekte, daar heb ik geen last van, en sowieso doe ik meestal mijn ogen dicht zo gauw ik op mijn stoel zit, dan gaat de tijd lekker snel voorbij.
De hoofreden is dat ik de toiletten wil vermijden, na verloop van tijd wordt het een beetje smoezelig, tot de schoonmaakploeg weer aan de slag gaat, maar dat is dus niet op Weeze Airport, waarschijnlijk wel in Edinburgh.
Het weer staat op 19 graden, en wat regen, maar tot nu toe heb ik altijd mooi weer, en de vorige keer in Juli, was ook regen voorspeld, maar ik heb op 1 uurtje miezerregen na, alleen maar zon gezien.

Geen idee wat de komende 2 dagen brengen, ik zie het wel, misschien lekker met mijn E-Reader in het park zitten, als het weer toegangkelijk is, weet ik een mooi stil plekje waar je in de schaduw kunt zitten, en het hele park, overzien.

Fiona was zo verast toen ik belde, maar ze kon het zich heel goed herinneren.
Ze vond het zelf ook een bijzondere ontmoeting.
De ene dag weet je niet of je d'r vindt, de volgende dag heb je ze aan de telefoon, en gaat alles ineens heel erg snel, ik ben blij dat het morgen al is, en niet over een paar weken pas.
Ik hoop dat we na ons praatje, de kans hebben om even samen op te trekken.
De hond moest natuurlijk ook uitgelaten worden.
Edinburgh zelf ken ik na 4 keer wel een beetje.
Ik ga echt weer in het diepe, verwacht niks, en zie wel waar ik uitkom.
Het enige wat ik zeker weet, is dat ik 'r  dank je wel wil zeggen, en vooral haar verhaal wil horen, ik ben benieuwd naar haar leven.

Via een mobieltje is het niet makkelijk, altijd die lege regel als je Enter geeft, maar ik probeer toch iets van me te laten horen, en degene die het wil, mee te laten genieten van de reis.

En nu snel mijn koffer pakken.