Vandaag was weer zo'n dag

De weekenden vind ik soms moeilijk.
Zeker de zondag, is een dag, waar ik niet tot veel kom, omdat het voor ons altijd de rustdag was, werkweek achter de rug, Boodschappen gedaan, en een dagje niks, of gewoon een wandeling, eigenlijk altijd in het bos.
Het was ook de dag, waarop we soms spontaan bij Amanda op bezoek gingen, de dag waarop we samen dingen deden.
Soms vind ik het fijn om een van de oude routes te rijden, herinneringen, en ze even bij me dragen.
Nog steeds als ik in Nijmegen ben, rijd ik op de terugweg soms langs het Radboud Ziekenhuis, honderden keren heb ik dat stuk gereden, en op de een of andere manier brengt het even het gevoel terug, dat we voor de zoveelste keer samen in de auto zaten, denk ik aan de keren dat we de weg afgelegd hebben.
Ook dit was een weg samen, maar dan in letterlijke zin.
Ik kan het moeilijk loslaten, maar huil er niet meer om.
Missen, dat is wat op een dag als deze zondag voel, maar niet het missen van Margreet, daarmee heb ik vrede.
Verdriet, nee ook dat niet meer, ook daar heb ik vrede mee.
Andere zaken die soms komen bovendrijven, bezorgen me nog weleens pijn, maar het is geen gemis of verdriet van Margreet.
Vooral wat had moeten zijn, en nooit heeft mogen wezen, is soms moeilijk, maar het is niet meer te veranderen.

Ben ik dan, zoals Willy zegt, een man die niet alleen moet zijn, of is het zoals Sandra zegt, dat ik mijn oude leven mis, of zoals Clemence schrijft, de golfbeweging van emoties, waar ik in zit, ik weet het niet.
Ik denk dat ze het allemaal bij het rechte eind hebben, en maak me er niet druk om, ik kan er niet omheen, moet er doorheen.
Het boekje waar ik iets aan heb, is er niet, ik heb het heus geprobeerd, maar ik denk dat ik het nu zelf aan het schrijven ben, in mijn hart, en gevoel.

Ik heb  best de nodige contacten op het forum, en ook wel veel mensen bezocht, en dat is voor mij, een dagje leven, dat is voor mij een levensbehoefte geworden.
Ik leef als ik bij een ander ben, en we even samen zijn, en kan er dan weer even tegen, maar een dag als vandaag, is dat er niet, komen de muren op me af.
Zeker, ik kan overal naartoe, maar dat is alleen.
Vrienden, zou kunnen, maar die zijn druk, en kunnen er niet over praten, de enige die echt luistert is Inge.

En dan ben ik op het forum, schrijf soms echt mijn hart eruit, omdat het zo fijn voelt, als er iemand aan de andere kant is die luistert.
Maar het gaat niet alleen om mijn verhaal, ik wil ook graag het verhaal van een ander horen.
 

Soms raken onze levens elkaar eventjes, en sluit ik iemand in mijn hart, komen we elkaar heel af en toe tegen.
Of het in het hart sluiten wederzijds is weet ik niet.

Wat ik moeilijk vindt, is als iemand niks doet met klachten, dan slaat me de schrik om het hart, maar het is niet aan mij om daarover te oordelen of in gesprek te gaan, dat is een rode lijn, ik heb het recht niet.
Maar dat is moeilijk, Dan sta ik in gedachten weer naast Margreets bed, en zie het leven uit haar wegtrekken.
Ik kan dat niet meer, een leven te zien eindigen, zonder te proberen iets te doen.
Dan komt die verschrikkelijke onmacht weer naar voren, die ik jarenlang gevoeld heb.
Ik schrijf het wel vaker, maar het is echt waar, ik voel echt liefde voor iedereen op het forum, het is geen "laat ik eens iets liefs zeggen" het is oprechte liefde.
Ik heb een liefde zien sterven, dat was genoeg.

Wat ik wil zeggen, kan ik weer niet in woorden vatten.

En dat gaat op zo'n dag als vandaag, allemaal door mijn hoofd.
Er gaat nog een Djemanido workshop plaatsvinden ergens in Oktober, en ik zou zo graag nog een extra workshop eerder in het jaar geven, want het duurt nog zo lang.
De blog die ik erover geschreven heb, wordt wel gelezen, maar er komt totaal geen respons, ik heb hem zojuist verwijderd.

Op een dag als vandaag, had ik met iemand willen gaan wandelen, even een dagje leven, in plaats daarvan zit ik een veel te lange blog te schrijven, Had ik bezoek willen hebben, of op bezoek willen gaan.

Ik heb het persoonlijke contact nodig, dat durf ik eerlijk toe te geven, in andere woorden, ik mis jullie.