Voorbereiding

Mijn ontboezemingen van gisteren hebben me goed gedaan, het voelt goed.
Nu verwijder ik net het blad van de scheurkalender, en op de dag van morgen staat:

Een relatie hebben, is net als het bestellen van Pizza.
Soms krijg je niet wat je bestelt, maar ja, je hebt wel wat te eten.
Toepasselijk?

Maar dat ligt achter me, niks zal het veranderen, loslaten, kijk, dat kun je met zoiets dan weer wel, loslaten, iets wat met de jaren met Margreet niet mogelijk is, er is geen sprake van loslaten, maar dat betekent niet dat het je verdere leven mag bepalen.

En zaterdag 10 Augustus vertrek ik om 08:00 vanuit Weeze naar Edinburgh, Weeze is op 20 minuten van Venray, de voormalige RAF basis Laarbruch.
Dit keer wil ik een paar daagjes extra, kinderen en schoonzoon arriveren maandag de 12e en komen pas later in de middag aan.
Dan heb ik er al ruim twee daagjes opzitten.
Gisteren hebben we de planning besproken, voor de dingen die we samen gaan ondernemen.
Ik heb een B&B genomen die buiten Edinburgh ligt, zal de eerste keer de taxi pakken, daarna weet ik waar ik op de bus moet stappen, en waar ik uit moet stappen.
Eigenlijk net zoals ons eerste bezoek in 2012, toen het allemaal nog nieuw voor ons was.

Maandag ga ik  's-morgens denk ik naar Edinburgh centrum, want ik heb nog iets te doen, dat ik alleen moet doen.
Ik weet namelijk met bijna zekerheid, waar de Fiona werkt, die ik een jaar eerder ontmoet heb op St. Cuthberts Kirkyard.
Ik had het vorig jaar op facebook geprobeerd, maar daar kwam helemaal niks uit, en vlak voordat ik mijn account wilde afsluiten en opruimen, kwam er een berichtje binnen van iemand, die zei dat de Fiona die ik zoek, waarschijnlijk Fiona .........heet, haar nichtje werkt daar, en de beschrijving die ik gaf, het feit dat ze buiten Edinburgh woonde, en 's-morgens met de hond over de moors wandelde, en de hond iedere dag meenam, naar haar werk, en hun kantoor, vlakbij St. Cuthberts Kirkyard ligt, en ze daar de hond uitlaat, dat zijn voor mij voldoende aanleidingen, om er langs te gaan, en minimaal een brief in de bus te doen.
Mijn facebook account heb ik allang geleden leeg gemaakt, en later verwijderd, ik vond het echt helemaal niks.
Ik hoop dat ik eindelijk de kans krijg het gesprek af te maken, dat een jaar eerder plaats heeft gevonden.
Ik heb geen verwachtingen, ik zie wel wat er gebeurt, maar mocht ook dit niet de juiste zijn, ja dan mag het gewoon niet zo zijn, en laat ik het voor wat het is.
Helaas werkt de privacywetgeving, al mijn pogingen tot nu toe tegen.
Stel dat ik ze wel vind, dan heb ik nog een aantal dagen om iets af te spreken, Zaterdag de 17e vlieg ik om 09:00 terug.

's-middags hebben we afgesproken om met de bus met as, naar St. Anthony's chapel te klimmen, en daar de as uit te strooien.
De DELA heeft het voor ons in een aparte bus gedaan, met de juiste papieren voor de grenscontrole, en de rest, daar gaan de kinderen iets mee doen, en wat over is, en dat is nog genoeg, wordt op de plaats uitgestrooid waar ook haar ouders uitgestrooid zijn, in het zwarte water bij Zwartsluis.
Maar dit is toch echt thuisbrengen, wat Margreet zo graag wilde, dus in zekere zin, is het weer een afscheid, terwijl ik er al twee gehad heb, maar dat was een belofte, dit is anders, dit is haar laatste wens.

Ik zat een beetje te piekeren of ik toch maar weer mijn trouwring om zal doen, want voor mijn gevoel is dit pas het definitieve einde van ons huwelijk, de laatste belofte aan mijn vrouw vervullen.
Dus ik heb  besloten dat ik hem omdoe, uit respect voor mijn vrouw, en om ons huwelijk naar het eind te brengen, ik denk niet dat ze nog meer van mij kan verwachten.
Dus voorbereiding, de tickets liggen klaar, de koffer wordt in de loop van de week gepakt, camera opgeladen, en de checklist erbij gepakt, dat heb ik van mijn vader geleerd.
Als hij ging kamperen had hij altijd een papieren lijst wat hij mee moest nemen, als hij iets vergeten was, werd het aan de lijst toegevoegd, ik heb standaard zo'n lijst in mijn koffer liggen.
van de week alle strijk wegwerken, de was is dan compleet weg, en bedenken wat ik ga doen.
We willen wel nog een keer de ghost bus doen, Bas en Marijn zijn nog nooit in Edinburgh geweest, en we willen ze niet onthouden, dat ze misschien ook krom liggen van de lach, het verhaal is bekend in de familie.
Marijn, onze schoonzoon, gaat mee, op mijn verzoek, hij had een bijzondere band met Margreet, en ik vindt gewoon dat hij er ook bij hoort, het is voor hem ook belangrijk, ook de paar daagjes zonder kinderen in Edinburgh, even samen, dingen delen en genieten, zal ze goed doen.

Ik ben benieuwd hoe het voor Bas gaat zijn, in 2022 kon hij er niet bij zijn, en het moet toch een speciaal gevoel zijn rond te lopen, in de stad, die zijn moeder als tweede thuis beschouwde, en waar ze ruim 2 jaar daarvoor afscheid van heeft genomen.

Het is een familieding, iets wat ze later in foto's en herinneringen hebben.
En ze weten dat ik ooit, op precies dezelfde plek een beetje uitgestrooid wil worden, dan zijn we weer samen, en voor mij voelt dat dan als afsluiting.
Misschien vreemd, na wat ik gisteren schreef, maar voor mijn gevoel is het goed, en is de reis die mijn leven is geweest, dan ten einde.

Wat het hele kanker gebeuren me wel heeft gebracht, is het gevoel dat ik iets achter wil laten, en dan bedoel ik in de vorm van beelden, filmpjes en herinneringen voor de kinderen en kleinkinderen.

Mijn blog had in het begin het thema Edinburgh, en nog steeds speelt het een grote rol in mijn leven.
Dinsdag om 21:30 zit ik met Bob op de tribunes bij de taptoe (tattoo) ik hoop Stiekem dat ze Amazing Grace spelen, maar zie het programma niet, dus kan het niet controleren.
Dan heb ik de zakdoekjes hard nodig, sowieso zal ik er veel tranen laten, want dit is het ultieme slotakkoord van onze reis samen, en ik ben vastbesloten heel hard aan ze te denken, en met het laatste nummer marching the band, back to the barracks, de hemel in te sturen, zij gaan naar de barakken, Margreet ergens anders naartoe.
Symboliek is me niet vreemd
En ik ga nog een keer op bezoek bij Edinburgh Castle, de lower defences, de laatste foto die ik nog een keer opnieuw wil maken, nu zonder Margreet.
Op de een of andere manier, druk ik daarmee uit dat ik mijn belofte gestand heb gedaan, want dan zijn echt alle foto's opnieuw gemaakt.

Amazing Grace werd op Margreets crematie gespeeld, met een hele grote foto van het plein voor Edinburgh Castle, iedereen hield het droog, gedurende de hele dienst, en we hebben best veel gelachen, maar toen dat speelde, terwijl iedereen langs de kist liep, om afscheid te nemen, hield niemand het droog, dat klagelijke geluid van de doedelzakken, Margreets lievelingsinstrument, en de wetenschap dat ze zo van deze stad hield, dat was teveel.

Voor mij was het overlijden van Margreet het begin van deze bijzondere reis, beloftes die gedaan zijn, en waarvan nu de laatste ingelost gaat worden, en dan is deze reis ten einde

Ja achteraf was het misschien een kreupel huwelijk, maar 33 jaar was het mijn leven, heb ik erin geloofd, en mijn best gedaan.
Ondanks alles hield ik van ze, en vindt ik , dat ik ze dit verschuldigd ben, het respect, en de laatste uiting van liefde.
Ik ben niet boos, het is nu toch te laat, en, eerlijk is eerlijk, ik was er zelf onderdeel van, in een relatie zijn er twee.