Vroeger komt weer langs

Voordat ik Margreet leerde kennen, heb ik echt gezocht, en uiteindelijk is het toch goed gekomen.

Mijn eerste liefde was ook een echte liefde, maar als ik erover nadenk, was ik misschien een ticket, om het huis uit te zijn.
Wat wisten wij nu van het leven, maar haar vertrek was plotseling, en eigenlijk was ze nadat we uit elkaar gingen, een beetje losgeslagen, had affaires met getrouwde mannen, en nog veel meer.
En telkens als het weer misging, kwam ze bij mij uithuilen, probeerde ik ze te troosten, en liet weten dat ik er voor haar was, want dat doe je als je van iemand houdt.
Maar iedere keer als het bij mij misging, vond ik geen luisterend oor, en uiteindelijk schreef ik de ellende van me af, en dat waren geen mooie gedichten, ik heb ze later ook allemaal weggegooid.
Maar een is bewaard, omdat ik die letterlijk kon dromen, omdat dat een absoluut dieptepunt was.
Ik dacht eindelijk iemand gevonden te hebben, bij wie ik aansloot, ben blijven slapen, en wilde alleen maar een knuffel, meer niet, en dat was niet haar verwachting.
In plaats van het eerlijk te vertellen, kreeg ik een briefje, dat ik niet meer terug hoefde te komen.
Ik heb het al eerder geschreven, dat ik mijn Ex vriendin opgezocht heb, alleen kon huilen, en de deur in mijn gezicht dichtgeknald kreeg.

En toen heb ik al mijn verdriet van me afgeschreven, het was mijn enige uitlaatklep, maar dit gedicht, is altijd in mijn hoofd blijven spoken, ik ben het nooit vergeten, omdat het echt rockbottom was.

En nu denk ik er weer aan, en alleen het eerste stuk, is iets wat ik misschien opnieuw ga doen, de tijd zal het leren.
Mijn hele leven, van voor Margreet, passeert weer de revue, en ik lees, hoe het toen was.

Gewond:

Een levensgezel verdween, iemand die uit mijn leven ging.
Verbroken band, herinnering
Naar haar verlangend, warmte zoekend, een man alleen, om liefde roepend.
Wonden heelden, mijn hart was vrij.
Ineens was zij daar, zo mooi voor mij.
Weer gewond tijdens het zoeken naar een levensgezel.
Tranen schreiend door een hel.
Eenzaamheid en pijn van binnen.
Telkens weer opnieuw beginnen.
Pijn, weer alleen achterblijven, mijn verdriet maar met een pen beschrijven.
Niemand die naar me luisteren wil, overal buiten, alleen, zo kil.
Niet weten waarom de ander de dingen zo ziet.
Gewond, geen hoop, alleen verdriet

Maar na dit gedicht, ontmoette ik Margreet, en werden mijn gedichten anders

 IK ZIE                  6 maart 1990

Ik kijk in de verte en zie jou daar staan.
Een droom van een mens om mee samen te gaan.
Iets heel moois kan ik op zien bloeien.
Liefde in de dop die begint te groeien.
Twee kinderharten die voor mij opengaan.
Ik zie me er niet meer alleen voor staan.
Ik zie in de verte de vervulling van een wens.
Ik kan weer gaan geven, ik ben weer mens.
Ik zie je ogen die soms echt stralen.
Ik oefen geduld vertel hele verhalen.
Maar jij weet wie ik ben als je naar me gaat kijken
En ik zie je handen die naar me reiken.
Ik voel zoveel warmte als jij bij me bent.
Zo heel veel gevoel, wat niet even went.
Je twijfels voorbij gaat je hart voor mij open.
Rust in je leven je hoeft niet meer weg te lopen.
Ik kijk in de verte en blijf maar staren.
Omdat ik in jullie iets heel moois kan ontwaren.
Misschien krijg ik nu eens de kans waarnaar ik zo verlang.
Geluk met ons viertjes voor een heel leven lang.
PETER.

Ik zie nog een hele reeks gedichten, die ik aan Margreet geschreven heb, en zoveel liefde

                                           23‑07‑90

Verleden is nu echt verleden tijd.
M'n leven met iets moois verblijd.
Tranen dit keer van geluk.
Tijd voor jou in mijn leven, 't begin van het mooiste stuk.
Pijn vergaat als ik in je heldere ogen kijk.
Een mens als jij, ik voel me rijk.
's-Avonds kruip ik tegen je aan en streel je wang.
Jij bent 't die mijn leven vult, jou waarnaar ik verlang.
Jouw armen voel ik om me heen als ik warmte zoek.
Nooit meer alleen, voor jou een open boek.
Zachtheid, vrouwelijkheid, eerlijkheid, openheid, liefde en trouw, allemaal dingen die ik dacht nooit meer te zullen vinden.
Maar jij hebt het allemaal, schoonheid die blijft verblinden.
Op een dag sta ik naast je en zal je ring in ere dragen.
Het antwoord wat ik altijd zocht, geen verdere vragen.
PETER.

En als ik dit lees, dan mag ik in mijn handen knijpen. dat ik dit allemaal heb mogen voelen.

Het is tijd dat de mooie dingen, die zij in mijn leven bracht, weer gaan leven.
Want het was het allemaal waard.

En ik sluit af met:

WOORDEN            6 maart 1991

Muziek die drijft als wolken in de wind.
Een woord of een zin, mijn gedicht wat begint.
Schrijven wat ik voel met soms een lach maar vaak een traan.
Mijn leven is muziek zwevend naar de toekomst, een mooier bestaan.
Woorden, die de diepste pijn verwoordden.
Mensen zonder liefde, hebberig alsof ze mijn liefde wilden vermoorden.
Woorden van eenzaamheid op momenten dat ik iemand nodighad.
Woorden van verlichting als het weer even meezat.
Woorden op de muziek van mijn leven.
Woorden over verdergaan, over alsmaar blijven geven.
Woorden van heel veel liefde toen ik de vervulling van mijn dromen vond.
Woorden waarin ik uitte dat ik eindelijk weer wist waarvoor ik bestond.
Woorden van liefde.                                                PETER.

Wat heb ik toch enorm veel geluk gehad, want ik heb liefde gevonden.
En dat ga ik proberen vast te houden, die 33 jaar van samen.