Zoveel gevoelens, ik stroom over

Ik zit tjokvol gevoelens en emoties, waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.
Vanaf het begin, voelde ik me geraakt, door de mensen, en zonder dat ik het wist sloot ik ze in mijn hart.
Ik voelde soms hun pijn, hun blijdschap, hun strijd, en ik wilde zo graag persoonlijk contact. Het zijn mensen, en berichten schieten voor mij tekort.
Het afgelopen weekend was een achtbaan van emoties, dus ook al heb ik geen kanker, ik zit met jullie in de achtbaan.
En dan kom ik bij Zweef, en het gevoel is met geen pen te beschrijven, die behoefte, om op een andere manier iemand lief te hebben, er even voor hem te kunnen zijn, en dank je wel te zeggen, en je opent het boek van elkaars leven, mag er even in meelezen.
En dan is er afscheid, en dat is zo zwaar, ook dat kan ik niet precies omschrijven, het komt het dichtst bij het gevoel dat je iemand er alleen voor laat staan.
Rationeel weet ik dat dat niet zo is, maar de achtbaan zegt iets anders.
En die knuffels moeten dan voor je zeggen, wat je met woorden niet kunt.

En bij Hester was het hetzelfde.
ik had zo de behoefte, om ze te zien, even vast te houden, en ook onze boeken van het leven met elkaar te delen, en dan zijn er zoveel overeenkomsten.
En ook dit afscheid viel viel weer heel zwaar, weer datzelfde gevoel.
En weer moesten de knuffels de woorden vormen, die ik niet kon zeggen.

En de dag erop, was ik in Santpoort.
Weer kom je bij iemand die in je hart zit, en het voelt gelijk goed, alsof je op dat moment, op die plaats, bij elkaar hoort te zijn.
Weer hebben we beide ons levensboek, voor elkaar geopend, dingen gedeeld.
En als door de muziek dan de tranen komen, en je houdt elkaars hand vast, kijkt elkaar aan, valt alles op zijn plek, dat is waar je op dat moment in je leven moet zijn.
En weer afscheid, ik ben het me bewust, maar het is net zo moeilijk, die ander achter te laten, ik zou zo graag de woorden hebben geweten, maar de knuffels moeten het voor me doen.

Maar bij al die knuffels, die onuitspreekbare woorden, komt er het gevoel van geluk, de gedachte dat pakken ze ons niet meer af, dat hebben we toch mooi maar gehad, en ik hoop dat dit, niet alleen voor mij zo voelt.
Ik hoop nog veel mensen te mogen ontmoeten, want
GELUKKIG HEBBEN WE ELKAAR