Zoveel om aan te denken, Walking around like a headless chicken

Afgelopen maandag wilde ik in het bos gaan wandelen, toen Amanda Appte, of ik thuis was, en ik dacht, die wil d'r ei kwijt, en dus ben ik thuisgebleven.
We hebben geknuffeld, samen gehuild, en ons hart uitgesproken.
Gek, ik ben bang om mijn kinderen pijn te doen, en zij zijn bang dat ze mij pijn doen, dus ik heb gezegd, je mag altijd alles zeggen, stort je hart maar uit, en ook als je iets zegt, wat voor mij niet zo prettig is, ga ik er van uit dat je het niet zegt om me te kwetsen.
Je bent mijn dochter, een heel bijzondere dochter, jij hebt er voor gekozen om mij als vader te accepteren, dat maakt onze relatie anders, ik houd ontzettend veel van je, en ben enorm trots op je, zoals ik dat ook voor je 2 broers voel.
Ik laat je niet in de steek, begrijp je gevoelens, maar je raakt me niet kwijt, als er iets is, ben ik sneller bij jou, als bij je broer in Rotterdam.

Ik heb ook mijn hart uitgesproken, gezegd dat ik dit gewoon niet aan heb zien komen, en ja hoor, net als iedereen die ik spreek, "ik zag het al aankomen, toen je vertelde over vriendschap"
Fee en ik, moeten gewoon blind zijn geweest, iedereen zag het aankomen, en wij ons maar afvragen, wat er in godsnaam met ons aan de hand is, wat er in godsnaam gebeurde.

Een van de dingen die ik heb verteld is, dat ik eigenlijk de bossen in wilde gaan, maar dat ik dat eigenlijk niet fijn vindt, want overal kom ik mam tegen, overal heb ik met haar gelopen, overal komen de herinneringen, en dat is gewoon moeilijk, dat is o.a. de reden dat ik hier weg wil, het is echt mooi in de bossen rondom Venray, maar ik loop altijd op de paden, die ik met Margreet gebaand heb.
Ik wil eigenlijk, niet in de herinneringen lopen, maar iets nieuws.
En dat zorgde bij mij voor tranen, ik loop constant in ons verleden, maar ik wil zo graag verder, ik wil dat niet telkens voelen, maar zit er middenin.

We hebben een jaar om eraan te wennen, om erover te praten, om een weg te vinden, maar Amanda zei, dat ze denkt dat het sneller zal gaan, en dat dat okay is, want ze gunt het me echt heel erg.
En we hebben het gehad, over dingen die geregeld moeten worden, onze kamer barst van de boeken, en een aantal daarvan, wil ik bewaren, en dus meenemen, de kinderen kunnen uitzoeken wat ze van de rest willen hebben,  Amanda wil de boekenkasten wel hebben>

En ik denk na over boeken die de moeite waard zijn, maar die ik toch niet meer zal gaan lezen, ik heb een hele serie boeken van Erich von Däniken, vanaf "waren de goden kosmonauten" en heb zelfs een boek wat in geen enkele winkel of bibliotheek te verkrijgen was, wat weinigen weten is dat hij zijn theorieën ook in een serie stripboeken uitgebracht heeft, ik heb honderden stripboeken , vanaf mijn prille jeugd.
Ik heb een hele oude serie boeken van "Oscar en Isidoor" mijn twee oudere broers hebben er ieder een gekregen, op hun verjaardag, ergens in de vijftiger jaren, en toen ze ouder waren  wilden ze niet bewaren, kinderachtig.
Mijn oudste broer heb ik een keer uitgenodigd, om te kome lezen, en toen heb ik hem na 45 jaar, zijn boek teruggeven, hij was enorm verbaasd, dat ik het altijd heb gehouden, en ook heel blij, dat hij het weer had.

buiten een paar boeken, en wat de kinderen willen hebben, gaat de rest weg.
En wat moet ik voor Bob regelen, want hij is officieel de enige erfgenaam als het om mijn spullen gaat, en dat vindt ik niet juist, de andere twee zijn net zo goed mijn kinderen, maar Margreet wilde niet dat ik ze adopteerde, en al helemaal niet dat ze mijn familienaam zouden krijgen, lang leve de scheiding van mijn tweelingbroer, en alle perikelen daarna.
En wat gaat er met mijn begrafenisverzekering gebeuren, als ik naar een ander land verhuis, er is toch al 67 jaar aan betaald, moet ik dan ineens opnieuw beginnen.
Allemaal dingen die ik uit moet gaan zoeken, het is niet zomaar even de deur achter me dichttrekken.
Ik heb het al een beetje met Fee besproken, over het aanhouden van mijn eigen woning.

Loop ik veel te hard???
Grappig, alle vrienden van beide kanten zeggen hetzelfde, ze zijn bang dat we zomaar ineens weg zijn, alsof we een reis naar mars hebben geboekt, iedereen denkt, dat we het ineens op onze heupen krijgen, maar de waarheid is, dat wijzelf, daar niet zo in staan, wij zien dat niet echt gebeuren.
maar ja, ik hoop dat dit ook niet zoiets wordt als "dat zagen we allang aankomen"
Graag effe waarschuwen, voor het zover is, iedereen ziet schijnbaar meer als die 2 blinde vinken, die wij zijn.

En dan de andere mooie dingen, muziek, en de reactie die ik krijg.
De laatste blogs gingen over de muziek van Enya, mooie teksten, en ik kreeg een Appje van Marieke
Ze zocht de nummers die ik in de blogs beschrijf, op, niet zozeer voor de muziek, maar meer voor de tekst, en vond dat het nummer Only Time van Enya, bij mij paste
De eerste 2 coupletten voor Margreet, de laatste 2 voor Fiona, ik heb het nummer geluisterd, en de teksten meegelezen.
En ineens lopen de tranen, omdat het klopt wat ze schrijft, en ik vindt het zo lief, dat ze dat op heeft gezocht, en het me toestuurt, ik voel me bevoorrecht, dat mensen dat voor me doen, het is heel ontroerend.
Marieke, je bent een schat!!

Eigenlijk weet ik nog steeds niet helemaal wat me overkomt, en die kleine plaagstootjes 
"Is ook zo verwarrend dat verliefd zijn, haha" 
dat doet me goed.

Walking around like a headless chicken, vindt ik wel een goede vertaling.
Fee en ik plagen elkaar ook af en toe met onze verliefdheid.
Maar ondertussen hebben we serieuze gesprekken, en leren elkaar kennen.
Stelletje Pubers, heerlijk.