Als ik fiets rij ik nooit om …..
Een uitspraak van een fietsmaat van me. Ik vind hem mooi. Er spreekt een mooie levenshouding uit. Ook al is de weg op een fietstocht voor de derde keer afgezet wegens werkzaamheden rijden we gewoon de omleiding met een houding van: maar mooi dat we fietsen ….
Een week of drie geleden heb ik op een prachtige dinsdagochtend, beetje nevelig, geen wind, temperatuur nog geen 20 gr want ik was er bijtijds bij, in mijn eentje op de racefiets een tochtje richting Bodegraven gemaakt. Stukjes gereden die ik nog nooit eerder gereden had omdat ik op pad ga en dan, als ik een wegwijzer zie, zo’n witte met rode letters, gewoon een plaatsnaam uitkies en die dan volg. Je komt dan overigens wel voor verrassingen te staan omdat soms de plaatsnaam die je gekozen hebt, plotseling verdwenen is. Dat maakt het alleen maar leuker. Zo had ik deze dag Gouda uitgekozen maar dat verdween van de wegwijzer??? (kan natuurlijk ook aan mij liggen omdat ik gewoon een wegwijzer mis, zoveel moois te zien) en dus ging ik richting Bodegraven. En toen kwam ik van die fietspaadjes tegen, nauwelijks een halve meter breed, met aan beide kanten bomen waardoor je af en toe een glimp opvangt van onze prachtige polders. Het was heerlijk! Je vergeet die hele klotekanker, je vergeet die rot incontinentie, je ervaart een fantastisch geluksgevoel. Deze tocht zal ik koesteren.
Nog zo’n moment.We wilden toch nog even naar Frankrijk. Ik dacht, dan boeken we een huisje in de buurt van de Loire, ook lekker fietsen, niet te ver weg, ‘s ochtends lekker stokbroodje, glaasje wijn bij het eten, wat wil je nog meer? We vonden een huisje, €175,-, zag er mooi uit, het had een fantastisch uitzicht over een vallei en er waren 3 lama’s. La Bruyere aux Lamas heette het huisje. Gelijk geboekt.Ging ik later op de kaart kijken, liep de Loire toch anders dan ik in gedachten had. We kwamen uit bij Roanne, iets boven Lyon, op de vrijdag dat het mooie weer wat minder mooi werd. De weg naar het huisje toe bleek erg steil en het laatste stuk onverhard dus fietsen kon ik wel op mijn buik schrijven. Het weer was ook veel minder mooi dan we wensten en toen we zondag een beetje door de buurt gingen toeren, regende het de hele dag en was het 12 gr!!De lama’s, het mannetje heette Ali, zie de foto, hadden daar echter geen last van.Maar dan zitten we ‘s avonds met z'n drieën op het bankje, het hondje Keetje in het midden, stilte die soms verscheurd werd door het gebalk van een ezel, en dan krijg je weer zo’n gevoel, alle donkere gedachten worden verdreven. Koesteren die momenten.
Een week of drie geleden heb ik op een prachtige dinsdagochtend, beetje nevelig, geen wind, temperatuur nog geen 20 gr want ik was er bijtijds bij, in mijn eentje op de racefiets een tochtje richting Bodegraven gemaakt. Stukjes gereden die ik nog nooit eerder gereden had omdat ik op pad ga en dan, als ik een wegwijzer zie, zo’n witte met rode letters, gewoon een plaatsnaam uitkies en die dan volg. Je komt dan overigens wel voor verrassingen te staan omdat soms de plaatsnaam die je gekozen hebt, plotseling verdwenen is. Dat maakt het alleen maar leuker. Zo had ik deze dag Gouda uitgekozen maar dat verdween van de wegwijzer??? (kan natuurlijk ook aan mij liggen omdat ik gewoon een wegwijzer mis, zoveel moois te zien) en dus ging ik richting Bodegraven. En toen kwam ik van die fietspaadjes tegen, nauwelijks een halve meter breed, met aan beide kanten bomen waardoor je af en toe een glimp opvangt van onze prachtige polders. Het was heerlijk! Je vergeet die hele klotekanker, je vergeet die rot incontinentie, je ervaart een fantastisch geluksgevoel. Deze tocht zal ik koesteren.
Nog zo’n moment.We wilden toch nog even naar Frankrijk. Ik dacht, dan boeken we een huisje in de buurt van de Loire, ook lekker fietsen, niet te ver weg, ‘s ochtends lekker stokbroodje, glaasje wijn bij het eten, wat wil je nog meer? We vonden een huisje, €175,-, zag er mooi uit, het had een fantastisch uitzicht over een vallei en er waren 3 lama’s. La Bruyere aux Lamas heette het huisje. Gelijk geboekt.Ging ik later op de kaart kijken, liep de Loire toch anders dan ik in gedachten had. We kwamen uit bij Roanne, iets boven Lyon, op de vrijdag dat het mooie weer wat minder mooi werd. De weg naar het huisje toe bleek erg steil en het laatste stuk onverhard dus fietsen kon ik wel op mijn buik schrijven. Het weer was ook veel minder mooi dan we wensten en toen we zondag een beetje door de buurt gingen toeren, regende het de hele dag en was het 12 gr!!De lama’s, het mannetje heette Ali, zie de foto, hadden daar echter geen last van.Maar dan zitten we ‘s avonds met z'n drieën op het bankje, het hondje Keetje in het midden, stilte die soms verscheurd werd door het gebalk van een ezel, en dan krijg je weer zo’n gevoel, alle donkere gedachten worden verdreven. Koesteren die momenten.
1 reactie