De eerste stap.
Afgelopen weken heb ik het “druk” gehad met mijn ziekte. Na de laatste controle bij de uroloog kreeg ik last van mijn linkerknie, een pijnlijk plekje op de knieschijf en pijn in de knie bij fietsen, traplopen en sporten. Toch maar even op zeker spelen. Gelukkig kon ik afgelopen vrijdag al langskomen, er werd direct een foto gemaakt en afgelopen maandag kreeg ik te horen dat het plekje geen relatie had met prostaatkanker. Gelukkig!Dezelfde maandag ben ik ‘s ochtends voor het eerste echte gesprek, de intake niet meegerekend, bij de Vruchtenburg geweest, een centrum waar kankerpatiënten begeleiding kunnen krijgen van ervaren psychologen. Ik vond het zeer waardevol, ik merkte onmiddellijk dat deze mevrouw vaker met het bijltje had gehakt door de juiste vragen te stellen en dat ze me zeer op mijn gemak kon stellen. Op 24 juni, de dag na mijn volgende uroloogbezoek, is de volgende afspraak.
Nu “de eerste stap”: vanochtend, 15 maart ben ik in het Erasmus MC geweest om te bespreken of de sfincter prothese (AMS800), zie afbeelding en Google, een oplossing zou kunnen zijn voor mijn incontinentie. Die incontinentie waar ik altijd aan herinnerd word, die mijn actieradius beperkt tot een half uur lopen, die me het gevoel geeft dat ik altijd moet plassen, ook als ik net geplast heb enz. enz. Die eerste stap heb ik dus vanochtend gezet en stap twee volgt 31 mei: dan vinden er twee onderzoeken plaats, een VUDO, video uro dynamisch onderzoek waarbij er voor en achter naar binnen wordt gegaan om te zien hoe de toestand van de blaas en de plasbuis is. Het tweede onderzoek is een cystocopie: nu wordt er via de plasbuis met een cameraatje gekeken naar eventuele afwijkingen. Fijn, genieten! Dan krijg ik 14 juni telefonisch te horen of stap drie, de operatie om de sfincter prothese in te brengen, mogelijk is. Het probleem dat zich kan voordoen is de hoeveelheid littekenweefsel door operaties en bestralingen; teveel littekenweefsel zal een operatie onmogelijk maken. Mocht een operatie mogelijk zijn dan zal het uiteraard allemaal nog veel ongemak met zich meebrengen maar ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het zal zijn om geen urine meer te verliezen. Voorzichtig met hoop, heb ik geleerd.
Nu we het toch over stappen hebben: kleinzoon Jack loopt als een kievit dus is er niets meer veilig in huize Swart. Maar zo leuk om te zien. Op de foto zijn eerste stapjes in de sneeuw.
Nu “de eerste stap”: vanochtend, 15 maart ben ik in het Erasmus MC geweest om te bespreken of de sfincter prothese (AMS800), zie afbeelding en Google, een oplossing zou kunnen zijn voor mijn incontinentie. Die incontinentie waar ik altijd aan herinnerd word, die mijn actieradius beperkt tot een half uur lopen, die me het gevoel geeft dat ik altijd moet plassen, ook als ik net geplast heb enz. enz. Die eerste stap heb ik dus vanochtend gezet en stap twee volgt 31 mei: dan vinden er twee onderzoeken plaats, een VUDO, video uro dynamisch onderzoek waarbij er voor en achter naar binnen wordt gegaan om te zien hoe de toestand van de blaas en de plasbuis is. Het tweede onderzoek is een cystocopie: nu wordt er via de plasbuis met een cameraatje gekeken naar eventuele afwijkingen. Fijn, genieten! Dan krijg ik 14 juni telefonisch te horen of stap drie, de operatie om de sfincter prothese in te brengen, mogelijk is. Het probleem dat zich kan voordoen is de hoeveelheid littekenweefsel door operaties en bestralingen; teveel littekenweefsel zal een operatie onmogelijk maken. Mocht een operatie mogelijk zijn dan zal het uiteraard allemaal nog veel ongemak met zich meebrengen maar ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het zal zijn om geen urine meer te verliezen. Voorzichtig met hoop, heb ik geleerd.
Nu we het toch over stappen hebben: kleinzoon Jack loopt als een kievit dus is er niets meer veilig in huize Swart. Maar zo leuk om te zien. Op de foto zijn eerste stapjes in de sneeuw.
1 reactie