Hoop

Begin april 2013 kreeg ik na een uitgebreide MRI en een biopte het bericht dat ik kanker had. Diezelfde avond kreeg ik, vanwege de biopte, prostatitis en kon ik met hoge koorts voor een week het ziekenhuis in. Ik was even goed van slag maar ik had die week ook een afspraak met de personeelsfunctionaris van mijn school over pensioenperikelen die ik dus moest afzeggen. Buiten mijn directe famile en vrienden- en kennissenkring was zij de eerste die ik het trieste nieuws ging meedelen en wat is me dat zwaar gevallen. Met trillende stem en tranen in mijn ogen heb ik haar verteld waar het om ging en dat de afspraak helaas niet door kon gaan. Maar ik was er toen nog zeker van dat ik zou genezen.
Toen ik in juni 2013 in het Radboud, Nijmegen, geopereerd zou worden had ik het idee, ik twijfelde daar nauwelijks aan, dat ik daarna genezen zou zijn. Zo, prostaat eruit en geen gedonder meer, gauw opknappen en verder met het leven.
Maar toen kwam het bericht van meerdere tumoren en een hoge Gleason score Dat was een klap in ons gezicht! Toen mijn vrouw en ik Nijmegen uitreden, hebben we een parkeerplek opgezocht en vanaf die plek de uitslag doorgebeld en ge-apped aan de directe famile en vrienden. Ik werd al bellend en append (??) een stuk minder zeker over genezing.
De PSA ging al weer snel stijgen en in februari 2014 volgden er 35 bestralingen in het Westeinde die ik toen zonder veel bijwerkingen heb doorstaan. Vaak gefietst vanaf Zoetermeer en op mijn mantra: PSA omlaag, Kankercellen dood, Snikkel lekker droog cq Snikkel weer omhoog zat ik zo in Den Haag. Ik was niet meer zo zeker maar ik had hoop, hoop op genezing, daar zouden de bestralingen wel voor zorgen. In die tijd heb ik een instrumentaal nummer gemaakt, getiteld Hoop. Ik zou het graag bijvoegen maar weet niet hoe.
Helaas hielpen de bestralingen ook niet en weer ging die klote PSA stijgen.
Nu dan over hoop: eerst was ik ervan overtuigd dat ik zou genezen, daarvoor was ik nooit ziek! Toen bekroop me de twijfel maar de hoop bleef bestaan. Echter, vanaf mijn allereerste gang naar het Langeland tot nu, zo'n 20 consulten in totaal, heb ik nooit een goed bericht gehad dus er komt een moment dat je wat voorzichtiger gaat hopen. Anders is de teleurstelling iedere keer weer lastig te verwerken. Als je realistisch bent is hoop op genezing zinloos. De info in het Prostaatkankerlogboek en het bericht over mijn levensverwachting maken het er allemaal niet beter op.
Maar ik heb ontdekt dat ik mijn hoop wat betreft mijn ziekte ook op andere dingen kan richten bijvoorbeeld op het feit dat de medicijnen de kanker nog heel lang de kop in kunnen drukken zonder al te veel bijwerkingen. Vanaf nu richt ik dus daar mijn hoop op.
Ik ben blij met de dingen die ik kan doen, met het vooruitzicht van opa worden, met de Amerikareis die mijn vrouw en ik in mei gaan ondernemen, met de steun van gezin, vrienden en kennissen en met de etentjes die ik heb met ex-collega's.
UIt de Volkskrant van zaterdag 2 januari. Het schrijven van een dagboek schijnt goed voor je te zijn, buiten nog een paar dingen, zelfs helend:
"De Amerikaanse sociaal-psycholoog James Pennebaker zegt in Excessive Writing - Words that Heal (2015)dat wie verdrietig is over iets, er goed aan doet elke avond een kwartiertje per dag over dat verdriet te schrijven. Het schrijven mag een stilistische puinhoop zijn, in herhaling vallen is geen punt en aan het einde kan de vlam erin, maar schrijf".
Ok, elke dag is wel wat veel van het goede, maar het schrijven van deze blog doet me goed.