Hug

Zo af en toe, vooral 's nachts als ik na het plassen de slaap niet kan vatten, gaan je gedachten met je aan de haal. Soms is het een wirwar van hersenspinsels waar je geen touw aan vast kan knopen, zo op de grens van waken en slapen, maar dan zijn het ineens herinneringen waar je wat mee kan.
Zo moest ik vannacht ineens denken aan de dag in april 2013 dat ik samen met mijn vrouw in Nijmegen het slechte nieuws hoorde. En dan vooral aan de actie van mij diezelfde middag.
Thuis gekomen weet je niet wat je moet doen of denken dus besloot ik op een gegeven moment maar naar school te rijden om mijn naaste collega's in te lichten; die wisten uiteraard waarom ik die dag(en) weg was. Nadat ik mijn verhaal verteld had stond ik in het kantoor van een collega naar buiten te kijken, naar het toen lege schoolplein en de bomen die weer groen werden. En mijn gedachten gingen weer alle kanten uit: wat gaat de toekomst brengen, mijn rol op school, wat zijn de gevolgen van de operatie? Allemaal vragen waarop voorlopig het antwoord nog onbekend zou blijven. Ineens voelde ik dat er iemand achter me stond, ik had niets gehoord, ik voelde het. Ik draaide me om en ja, in de deuropening stond O, een meisje uit 4 havo, een meisje waar ik vaak, en niet alleen tijdens mondelinge tentamens, goed mee had kunnen praten over bijv de boekenlijst. Over Orwell, Steinbeck, Emma Donoghue, Khaled Hosseini.
"Mag ik u huggen, meneer?" En terwijl wij hugden, schoten de tranen in mijn ogen. "Niet huilen meneer, daar kan ik niet tegen." Even gevochten tegen de tranen, dus. Woorden waren overbodig.
Waarom zij op dat moment, op die plek stond, het is mij een raadsel maar ik heb er een mooie, warme herinnering aan!